خبرگزاری مهر، گروه استانها - مهدی دهقان منشادی*: روزگار ما عصرِ عمرهای شتابان است. گسترش شهرنشینی و توسعه فناوری‌ها به تدریج شتاب زندگی ما را بیشتر کرده است. عصر ما، عصر عمرهای عجولانه است که عمر بلندش هم زود سپری می‌شود. علم به کمک انسان آمده و زندگی را آسان‌تر کرده اما طعم حقیقی آن را از ما گرفته است. زندگی‌های ما در همجواری فناوری‌های نوین، زودگذر، سطحی و آبکی شده است.
علم و فناوری آسایش زندگی را رقم زده و سختی زندگی را کاهش داده است که این خود به نوعی، کِش داری زندگی را از بین برده و بی رمق کرده است. به عبارت دیگری کِشِ زندگی در نتیجه آسودگی‌های حاضر مرده است. برای همین روزها، هفته‌ها، ماه‌ها و سال‌های زندگی و به طور کلی عمرها به سرعت می‌گذرد و طیِ طریقِ زندگی، شتابان صورت می‌گیرد.
عصر ارتباطات و پیشرفت دانش باعث پیش بینی پذیری شده و آینده نگری بر همه چیز ما سایه افکنده است. علم وضعیت هوا را برای روزهای آینده پیش بینی می‌کند و لحظات غیر منتظره زندگی ما را به حداقل می‌رساند. تلفن‌های همراه، گزارش لحظه لحظه افراد را به هم مخابره می‌کنند و دل نگرانی‌های سنتی روزمره را کاهش می‌دهد. امروزه در مقایسه با چند دهه گذشته زندگی از اتفاقات غیرمنتظره ای که به زندگی طعم و هیجان می‌داد، تهی شده است.
علم و فناوری زندگی ما را در چارچوب خاصی درآورده و تکرار و روزمرگی را آفریده است و همین تکرارها به زمان زندگی ما آب بسته و باعث شده به چشم به هم زدنی سال‌ها سپری شوند.
نوروز در گذشته با شکوه تر می‌آمد و ایامش مستدام تر بود، چون فاصله بین دو سالِ نو واقعاً یک سال طول می‌کشید. مردم در طول یک سال، سرد و گرم زندگی را با جان و دل احساس می‌کردند، در زندگی روزانه خود مسافت‌های زیادی را با پای پیاده طی کرده و اندیشه‌هایشان دارای عمق خاصی بود.
زندگی آرام و تدریجی و به دور از شتاب زدگی، لحظه‌ها را در ذهن و جان آدمیان جای می‌داد و زندگی دارای قوام و کشداری خاصی بود. وقتی زمان در ذهن مردمان به تدریج جریان می‌یافت، طبیعی است که انتظار آمدن نوروز طولانی بود برای همین از قرب و منزلت ویژه ای برخوردار بود. ماشین روز به روز فاصله‌ها را کوتاه‌تر کرده و زمان کلی را فشرده است. شتاب زندگی و عمر باعث شده تا گذر زمان به قدری سرعت یابد که لحظه‌ها در ذهن ریشه ندواند و به چشم برهم زدنی ماه‌ها را از کف رفته ببینیم. پس فاصله بین آمدن دو نوروز کوتاه جلوه می‌کند و منزلت گذشته آن خدشه دار می‌شود برای همین مانند واقعه‌ای تکراری و پیش پا افتاده نمایان می‌شود.
برای آنکه بتوانیم نوروز را به جلوه و شکوه گذشته اش برگردانیم باید شتاب زندگی را کاهش دهیم و جلوی جریانات زندگی مان سرعت گیر بگذاریم. وابستگی کمتر به تلفن همراه و شبکه‌های اجتماعی و همچنین تماشای کمتر تلویزیون و متوصل شدن به کتاب و تفریحاتی که لحظات را در ذهن و جان قوام بخشد یکی از راه‌هایی است که بر شتاب زندگی و عمر لگام می‌زند.
سحرخیزی، ترویج فعالیت‌های بدنی سالم مانند پیاده روی روزانه و تلاش برای تفکر عمیق در طول پیاده روی نیز می‌تواند بر کش دار شدن زندگی روزانه و کم کردن سرعت کلی زندگی مؤثر واقع شود. سفرهای ادواری نیز می‌تواند لحظات زندگی را در ذهن و جان ما نقش ببندد و آن را تثبت کند. خلاصه برای اینکه بتوانیم جلوه اصیل و عظمت نوروز باستانی را برای خودمان بازآفرینی کرده و از بی رمقی آن جلوگیری کنیم باید در طول سال ذره ذره لحظات زندگی را مزه مزه کنیم و بچشیم و روزها و ماه‌ها را به قدر توانایی خود کشدار نمائیم.
*فعال اجتماعی