به گزارش خبرنگار مهر به نقل از وب مِد، مشکلات طولانی مدت در این کودکان گسترده بودند و نظیر علائم طولانی مدت کووید در بزرگسالان مانند خستگی، اختلالات خواب، مشکلات تنفسی، مشکلات قلبی و مشکلات گوارشی بودند.
دکتر «سونیا ویلاپول»، نویسنده ارشد این مطالعه از مؤسسه تحقیقات پزشکی هیوستون تکزاس، گفت: «کودکان و نوجوانان نیز با پیامدهای طولانی سلامت جسمی و روانی ناشی از کووید ۱۹ روبرو هستند. شناسایی علائم و نشانه‌های اصلی کووید طولانی مدت کودکان می‌تواند به تشخیص، توسعه درمان‌های بهتر، ایجاد تیم‌های چند رشته‌ای برای مدیریت بهینه بالینی و یافتن عوامل خطر برای پیشگیری کمک کند.»
تیم تحقیق از ایالات متحده، مکزیک و سوئد داده‌های ۲۱ مطالعه قبلی انجام شده در اروپا، آسیا، استرالیا و آمریکای جنوبی را برای تخمین تعداد بیماران زیر ۱۸ سال که مبتلا به کووید طولانی مدت بودند و شناسایی شایع‌ترین علائم در بین آنها، جمع‌آوری کردند.
از میان بیش از ۸۰,۰۰۰ کودک و نوجوان مبتلا به کووید ۱۹، ۲۵ درصد علائمی داشتند که حداقل ۴ تا ۱۲ هفته طول کشید یا علائم جدید دائمی که در عرض ۱۲ هفته ظاهر شد. کووید طولانی مدت در بیش از ۲۹ درصد از بیماران بستری در بیمارستان ظاهر شد. کودکانی که مبتلا به کووید ۱۹ شدید، چاقی، بیماری‌های مرتبط با آلرژی یا سایر بیماری‌های درازمدت بودند، بیشتر در معرض ابتلاء به کووید طولانی مدت بودند.
شایع‌ترین مشکلات، علائم خلقی مانند اضطراب و افسردگی و پس از آن خستگی و اختلالات خواب بود. سایر علائم رایج عبارتند از علائم عصبی روانی (سردرد، تغییر در مهارت‌های فکری، سرگیجه، مشکلات تعادل)، قلبی تنفسی (تنفس سخت، احتقان، عدم تحمل ورزش، درد و گرفتگی قفسه سینه، سرفه، تپش نامنظم قلب)، شناختی (کاهش تمرکز، یادگیری دشوار، گیجی، از دست دادن حافظه)، مربوط به پوست (تعریق بیش از حد، خارش، ریزش مو) و دستگاه گوارش (از دست دادن اشتها، درد شکمی، یبوست، اسهال، استفراغ و حالت تهوع).
در مقایسه با کودکان بدون کووید ۱۹، کودکانی که به ویروس کرونا مبتلا شده‌اند، ۱۰ برابر بیشتر در معرض از دست دادن مداوم چشایی یا بویایی، دو برابر بیشتر با بروز مشکلات تنفسی طولانی‌مدت و دو برابر بیشتر در معرض مشکلات تب مداوم هستند.
نویسندگان این مطالعه با تاکید بر اهمیت نظارت مداوم بر تأثیر طولانی مدت کووید در کودکان و نوجوانان، نتیجه گرفتند: «کووید طولانی مدت یک نگرانی بهداشت عمومی مهم است و هیچ دستورالعملی برای رسیدگی به تشخیص و مدیریت آن وجود ندارد».