به گزارش خبرنگار مهر، علیرضا حنیفی نمایشنامه‌نویس، بازیگر و کارگردان آثار نمایشی با موضوع دفاع مقدس و انقلاب که بیش از ۴ دهه در این حوزه مشغول فعالیت است، درباره دغدغه خود از نوشتن و اجرای آثار دفاع مقدس و انقلابی گفت: به دلیل حضورم در وقایع کردستان، که ۲ سال قبل از جنگ ایران و عراق اتفاق افتاد، از نزدیک با رزمنده‌ها و دفاع مقدس در سن جوانی آشنا شدم. از همان زمان به نوشتن درباره واقعیت‌های جنگ و رزمنده‌ها فکر می‌کردم و دغدغه‌ام بود.
برگزیده ۲ دوره جشنواره تئاتر دفاع مقدس با اشاره به اینکه حق‌طلبی و هنر انقلابی را حتی پیش از پیروزی انقلاب اسلامی، پیگیر بوده است، اظهار کرد: من از سال ۱۳۵۳ به مطالعه درباره جنگ‌های دنیا، دلایل وقوع آن و قهرمانان آن علاقه‌مند شدم نظیر جنگ جهانی دوم، جنگ‌های صلیبی، جنگ ویتنام، همین امر باعث شد که بعد از انقلاب هم دفاع مقدس خودمان را پیگیری کنم و در آن حضور داشته باشم. گرچه از بُعد ارزشی، جنگ ایران و عراق با همه جنگ‌ها تفاوت‌هایی داشت.
نویسنده نمایشنامه «پیراهن هزار یوسف» درباره پایداری و دوام آثار و هنر انقلابی یادآور شد: شایسته است از هنرمند این حوزه حمایت بیشتر و پایدارتری انجام گیرد زیرا امثال من جنگ و انقلاب ۵۷ را دیده و لمس کرده‌ایم اما نسل بعدی فقط درباره‌اش شنیده‌اند. اگر تمهیداتی اندیشیده شود که متون و آثار پیشکسوتان این حوزه مورد استفاده قرار گیرد، گنجینه قوی و بی‌بدیلی در دسترس علاقه‌مندان قرار می‌گیرد.
علیرضا حنیفی که بیش از یک هزار و ۱۰۰ نمایش رادیویی و ۵۰ نمایشنامه صحنه‌ای نوشته، خواستار همگرایی سازمانها و نهادهای مرتبط با هنر انقلابی برای حمایت مستمر از آن شد.
وی تأکید کرد: هنرمندِ پیشکسوت این حوزه باید در طول سال حمایت شود تا ذهن‌اش از مسایل معیشتی رها باشد و فقط روی نوشتن متمرکز شود. اگر همه سازمان‌های سهیم در هنر انقلابی با هم همسو شوند و در طول سال، نه فقط با یک جشنواره، به حمایت هنرمند بپردازند، نتیجه بهتری حاصل می‌شود. با این شیوه هم هنرمند با خیال راحت به دغدغه اصلی خود در نوشتن می‌پردازد و هم بودجه سازمانها به افراد خارج از حوزه دفاع مقدس نمی‌رسد و صرف هنر انقلابی می‌شود.
بازیگر نمایش «آواز قو» با اشاره به چیره‌دستی هنرمندان ساکن شهرستان در حوزه هنر انقلابی و دفاع مقدس، تصریح کرد: باید مجمعی از هنرمندان ساکن استان‌ها، مخصوصاً پیشکسوتان و آن دسته که مستقیماً در جنگ حضور داشته‌اند تشکیل شود و سفارش کتاب جدید یا نمایشنامه و فیلمنامه به آنها سپرده شود. نباید در این بین، هنرمندان شهرستانی فراموش شوند. اتفاقاً بسیاری از نویسنده‌های شهرستان چون در جنگ هم شرکت داشته‌اند؛ نوشته‌های واقعی‌تر و درست‌تری دارند. با اینکه بسیاری از نمایشنامه‌ها در جشنواره‌های متعدد اجرا می‌شوند اما برای اجرا یا پولی پرداخت نمی‌شود یا بسیار کم است. بنابراین نباید آثار هنرمند در گوشه خانه‌ها خاک بخورد و باید از پستوها و گوشه کتابخانه خارج شود.