خبرگزاری مهر، گروه استانها - مهدی بخشی سورکی: روزها چه قدر به سرعت گذشتند، گویی همین دیروز بود که مژده آمدن ماه خدا را دادند؛ گفتند که می آیی و با آمدنت شیطان را غل و زنجیر می‌کنند و پس از آن درب‌های رحمت و غفران الهی به سوی بندگان باز می‌شود و هر کسی توبه کند آمرزیده خواهد شد.
رمضان ای ماه محبوب خدا، چه خوب است در وداع با تو از زبان سیدالساجدین (ع) بگوییم که خداحافظی با تو همانند وداع با عزیزی است که فراقش بر ما سنگین است و رفتنش ما را دچار وحشت و تنهایی می‌کند.
خدانگهدار ای ماه عزیزی که می‌شد در تو، به آرزوهای بلند دست یافت، تو که سرشار از اعمال نیکوی بندگان خدا بودی و مایه امید؛ حال چقدر دوریت برای ما بسی دردناک است.
رمضان الکریم، تو همانند همدمی بودی که وقتی مژه آمدنت را دادند در دل‌هایمان نسیم آرامش وزید و حال چون می‌روی؛ رفتنت وحشت خیز است و تالم افزای.
رمضان ای ماه بندگی! همسایگی با تو بود که ما را در برابر شیطان رجیم یاری بخشید و نور تو بود که مسیر فضیلت‌ها را برایمان هموار ساخت، تو به ما توان توبه داری و برای آشتی ما با خدا پیش قدم شدی.
وداع می‌کنیم با تو ای ماه زیبای معبود که آزاد شدگان از عذاب الهی در تو بسیار بودند و چه گناهانی از اعمال ما زدودی وچه عیب‌هایی از ما چشم پوشی کردی، بدرود که هیبت تو در دل مؤمنان بسیار بود و تا تو بودی دل‌ها در جوارت آرام بود و عطر مناجات با خدا در جانمان جریان داشت.
خداحافظ ماه محبوب خدا که زخم‌های ایمانمان را التیام بخشیدی
رمضان ای ماه پسندیده‌ای که همتا نداشتی، بدرود که برایمان بسیار برکات داشتی و ما را از آلودگی‌های گناه و خطا شستشو دادی و به زخم‌های ایمانمان مرحم نهادی و التیامش بخشیدی و با آمدنت بدی‌های بسیاری از ما دور شد و خیرات فراوانی بر ما فرود آمد.
رمضان ای ماه دوست داشتنی پروردگار، با تو وداع می‌کنیم و با آن شب قدر تو که از هزار ماه با فضیلت تر بود. سحرگاه نوزدهمین روزت ما را سیاهپوش مولایمان کرد و فریاد «فزت و رب الکعبه» از محراب مسجد کوفه غربت و اندوه شیعیان را دو چندان ساخت، همان سحرگاهی که شقی‌ترین مردم تاریخ، انسانیت را به ماتم نشاند.
ای ماه بی مانند خدا برایمان دعا کن که وصایای امیرالمومنین علی (ع) را فراموش نکنیم که فرمود: تقوای الهی را هرگز از یاد نبرید، کوشش کنید تا دم مرگ بر دین خدا باقی بمانید، خدا را! خدا را! درباره یتیمان، مبادا گرسنه و بی سرپرست بمانند. خدا را! خدا را! درباره قرآن؛ مبادا دیگران در عمل کردن، بر شما پیشی گیرند. دا را! خدا را! درباره نماز؛ نماز پایه دین شماست. خدا را! خدا را! درباره جهاد در راه خدا، از مال و جان خود در این راه مضایقه نکنید.
رمضان الکریم! شب‌های قدر تو که از هزاران ماه برتری داشت، ما را با قرآن و دعا آشتی داد و زمزمه‌های جوش کبیر دل‌هایمان را خدایی کرد و باعث شد برای برکت یکسال از زندگیمان دست خواهش خود را با چشمانی از باران التماس به آسمان بلند کنیم و مصحف الهی را بر سر بگیریم و صاحبش را به چهارده نور پاک سوگند دهیم تا از لغزش‌ها و کرده‌های بدمان چشم بپوشد و برای ما هم بهترین‌ها را که برای بندگان شایسته‌اش می‌نویسد تقدیرکند.
رمضان بدرود که وقتی از میان ما رخت بر می‌بندی آتش اشتیاق در دلمان شعله ور خواهد شد؛ چرا که از فضل و کرم تو محروم می‌شویم، در کنار تو بود که به بدکرداری هایمان اقرار کردیم و به تبهکاری خود اعتراف. به برکت آمدنت بود که پشیمانی از خطاهای گذشته در اعماق جانمان رسوخ کرد و از سر صدق و راستی زمزمه پوش و عذرخواهی زیر لب داشتیم.
رمضان، ای شهر توبه! تو با آمدنت به ما شرافت دادی و گفتی می‌شود ره صد ساله رسیدن به معشوق را هم یک شبه طی کرد، تو چقدر با برکت و سخاوتمند بودی وقتی خواب مؤمنان را ثواب منظور می‌کردی و قرائت آیه‌ای از کلام وحی را برابر با کل قرآن می‌دانستی.
خوشا به حال آنهایی که رمضان را درک کردند، خوش به حال آنهایی که به با یک افطاری بساط آشتی پهن کردند، خوش به حال آنهایی که به راز روزه داری رسیدند، خوشا به حال آنهایی که به بالین مریضی رفتند و حمد شفائی برای او خواندند، خوشا به حال آنهایی که به انتظار یک خانواده زندانی پایان دادند و سفر افطاری خود را با مستمندی تقسیم کردند، خوش به حال آنهایی سرپرستی یتیمی را بر عهده گرفتند و خوشا به حال آنهایی که در این شهر زیبای خدا بخشیده شدند.