به گزارش خبرنگار مهر، در یک روز دومین ماه بهاری، بعد از دوهفته از همکار شدن چوپان‌ها و شیرگیری از دام‌ها در گوسفندسرا، آئین عیارگیری اجرا می‌شود. همه محلی‌ها توسط صاحبان گوسفندسرا به نهار دعوت می‌شوند و در صورتی که کسی گوسفند نداشته باشند هم دعوت می‌شود.
شایان ذکر است که شیر روز عیار به میهمانان داده می‌شود و صاحبان گوسفند از آن استفاده نمی‌کنند، هر کدام از چوپان‌ها شیر گوسفندان خود را به صورت جدا از هم دوشیده و پیمانه می‌زنند. این پیمانه ظرفی پارچ مانند دارای درجه بندی است که در گویش محلی جوله نامیده می‌شود و به این کار اصطلاحاً عیارگیری گویند.
این کار اصطلاحاً عیارگیری گویند و به این معنی است که گوسفند هر چوپان چه مقدار شیر داشته و چه تعداد پیمانه شیر از گوسفندان به دست می‌آید و تا پایان موقع با هم بودن و همکار بودن چوپان‌ها سهم آنها از کل شیر دوشیده شده کل دام‌ها است.
"عیار روز "در واقع روزی برای سنجش و به دست آوردن میزان سهم هر چوپان از مقدار محصول دام‌های خود برای کل فصل است و هر ساله انجام می‌شود و اگر فردی خود دارای گوسفندسرا باشد و همکار نداشته باشد، در این کار شرکت نمی‌کند و فقط دام‌های خود را در آنجا نگهداری می‌کند.
عیارگری، فقط در گوسفندسراهای شراکتی انجام می‌شود؛ این سنت عیارگیران همواره ادامه خواهد داشت زیرا در صورت عدم انجام آن روستاییان می‌بایست دام‌های خود را به تنهایی به چرا برده که این امر به گفته روستاییان منطقه غیر ممکن است.