به گزارش خبرگزاری مهر، عابدین پاپی نویسنده، شاعر و منتقد ادبی معاصر از انتشار مجموعه اشعار خود با نام «اندازه‌ای از بی‌اندازه‌گی شعر» توسطِ انتشارات زهره علوی خبر داد.
این نویسنده درباره این مجموعه اشعار به خبرگزاری مهر گفت: «اندازه‌ای از بی‌اندازه‌گی شعر» شعر نامی است که برای ۱۶ دفتر شعر برگزیده‌ام که هرکدام از این دفاتر در یک شرایط زمانی و بافت مکانی خاصی در بطنِ طبیعت و جامعه سُروده شده‌اند.
پاپی در ادامه افزود: مهم‌ترین ویژگی شعر آن است که در هر برهه و بازه زمانی خود را با شاخصه‌های زبانی و شاکله‌های رفتاری، روحی و حتی معنایی متفاوتی به جامعه نشان می‌دهد و این مهم خود عاملی است تا که زیرساخت‌های فرهنگی و روساخت‌های اجتماعی یک کشور بیش از پیش مستحکم‌تر و کارآمدتر جلوه نمایند. شعر به ما این اجازه را می‌دهد تا که گفتگو و گفتگومندی خود را با آن همسو و همساز نمائیم و این مهم بارزترین خصیصه‌ی مقوله‌ای به نام شعر محسوب می‌شود از این رو که، فرهنگ تعامل منجرِ به بسط تعادل و ترویج دمکراسی در جامعه و آن هم در ابعادِ مختلف جامعه می‌شود.
این نظریه‌پرداز ادبی درباره سیر سُرایندگی‌های خود در این مجموعه اشعار گفت: این مجموعه اشعار حاصل ۱۷ سال کار و تلاش بنده در دایره فرهنگ و ادب است که هر دفتری دارای آیتم‌های زبانی متفاوتی است به طوری که از شبیه نویسی و شبیه سازی احتراز کرده‌ایم و تلاش ما بر آن بوده تا که زبان و معنا در شعر را با روشی به جامعه ارائه دهیم که نسبتِ به زبانِ شعر نو درگذشته و در ابعادی حال متفاوت‌تر و مجزاتر باشد.
پاپی در ادامه اظهار داشت: شعر باید در معرض اتفاق قرار بگیرد و تا اتفاقی در شعر شاعر نیفتد بی‌گمان هنر و خلاقیّت در هنر شکل نخواهد گرفت. مهم‌ترین شاخصه‌ی زبانی من در این دفاتر گزینش واژِگانی تازه و جهان شمول در دنیای امروز بوده که این واژِگان در زبانِ شعر من تغییر و تأثیر به سزایی داشته‌اند. در این مجموعه اشعار و به ویژه در چند دفتر پایانی به مانند: اِلِمان‌ها با فصلی دیگر آغاز می‌شوند، شبیه ویرانگی یک زن، به سُرودنِ فعل می‌اندیشم، یک گام جلوتر از ویرگول و قلم با حرف آخر عشق آغاز می‌شود تلاش کرده‌ایم تا که از صنعتِ واژه‌گزینی متفاوت‌تری با جهان بینی و نهان‌بینی تازه‌تری استفاده نمائیم به نحوی که از واژِگان قدیمی و آرکائیک و واژِگان طبیعی اجتناب کرده‌ایم و اغلب گرایش و سازش ِبا واژگان امروز را در شعر با زبانی سلیس و ساده به کار بسته‌ایم.
این منتقد ادبی درباره وضعیّت زبان و معنا و مفهومِ شعر در جهان امروز به خبرگزاری مهر گفت: وضعیّت زبان شعر امروز یک وضعیّت مصنوعی و هوشمند است که شعر با آن قاعده فی البداهه گویی و خردمندی فاصله گرفته و واردِ چرخه‌ای معناگریز و زبان ستیز شده به طوری که اغلبِ مؤلفه‌های دنیای پست مدرن در شعر ِایران و جهان امروز دیده می‌شود.
پاپی افزود: شعر امروز با شعر دیروز و شعر فردا چه از حیثِ زبان و چه ازلحاظ ساختار و بافتار و محتوا در تفاوت عمده است و مهم‌ترین روش و شیوه می‌تواند شعرِ فی مابین باشد که این فرآیند نیز نیازِ به یک بافت فکری مشترک را می‌طلبد به طوری که شاعر بتواند نوعی سنتز را با بهره‌گیری از ویژگی‌های شعر دیروز و امروز به وجود آورد تا که مقوله شعر بتواند ازدستِ این همه آنتی تز مهجور نجات یابد. مهم‌ترین عنصر پس‌رونده در شعر همین تز و آنتی تز است که جلوی رشد و بالندگی شعر را در همه جوانب گرفته است و کاملاً شعر را با صبغه هایی سیاسی و جنبه‌هایی ناکارآمد به جامعه معرفی نموده که جز اپورتونیست و فوبیاگرایی چیز دیگری را نمی‌توان از بافتِ شعر دریافت کرد.
این شاعر در خصوص درون مایه اشعارش گفت: درون مایه‌ی اغلب این اشعار انتقادی –اعتراضی و اجتماعی- انتقادی است و البته در برخی دفاتر اولیه نیز رویکردهای وجود شناختی و تأویل‌گرا نیز به چشم می‌خورد و من معتقدم که شاعر زیر تأثیر فرهنگ جامعه و بافت طبیعت شعر می‌سُراید و اگر چه دنیای عینی و ذهنی دو عامل مهم و بنیادی در سُرودنِ شعر محسوب می‌شوند اما رویکردِ شاعر به دو مؤلفه مهم به نام «نظر و منظر» نیز بسیار مهم و سازنده است. شعر با جهان بینی شاعر شکل می‌گیرد و جهان بینی شاعر منجرِ به اندیشه و زبانِ اندیشه‌ی شاعر می‌شود. نظر در شعر بایستی تابع منظر باشد و در برخی موارد نیز ممکن است این نظر و منظر خود را در قالبی آلترناتیو و یا هم نشینی نیز نشان دهد.
پاپی در پایان افزود: شاعری که در سیر زمان ِسُرایش با تغییر در زبان و تعبیرِ در مکان مواجه نشود در واقع شاعری متغیر نیست بلکه شاعری متعیّن و در راستای ایستایی گام برداشته است. مهم‌ترین راهکار درجهتِ تغییر زبان و معنای در شعر تغییر جهان‌بینی و تغییر جهانِ واژِگان است که این مهم را شاعر بایستی به دایره‌ی نظر و من بعد عمل درآورد.