خبرگزاری مهر، گروه بین الملل - حسین الدیرانی: ۲۵ ماه می ۲۰۰۰ یک روز عادی در تاریخ امت اسلامی نیست، بلکه روزی است که درخت فداکاری، قهرمانی و جهاد نتیجه داد، درختی که در طول دو دهه با خون هزاران شهید رشد کرده بود.
صهیونیست‌ها در طول این دو دهه فجیع‌ترین قتل عام را علیه مردم لبنان مرتکب شدند، خانه‌ها را تخریب کرده و به مقدسات تعرض کردند و تمام کسانی که در برابر اشغالگری مقاومت می‌کردند بازداشت شدند، ده‌ها نفر زیر شکنجه شهید شدند و جنوب لبنان تبدیل به نکبت دیگری شد که باید به نکبت فلسطین اضافه می‌شد.
رژیم اشغالگری صهیونیستی، به درخواست سازمان ملل و شورای امنیت و خواست و التماس اتحادیه عرب از جنوب لبنان خارج نشد. این رژیم با خفت و خواری تمام و زیر ضربات مقاومت اسلامی و ملی لبنان مجبور به خروج شد و حتی نتوانست نظامیان خود را که به دروازه‌های شمال فلسطین اشغالی رسانده شده بودند، نجات دهد. دلیران مقاومت توانستند ژنرال‌های صهیونیستی را با ترس و وحشت مجبور به فرار کنند.
در این روز جاودان وعده خدا در مورد نصرت و یاری بندگانش محقق شد و خداوند ترس و وحشت را در دل اشغالگران ایجاد کرد و مهر باطل بر سخن کسانی زد که می‌گفتند خون بر شمشیر پیروز نمی‌شود. جنوب لبنان توانست با فریاد مظلومان، آه مادران، مشت‌های مردم آزاده و فریاد زندانیان و شعار هیأت منا الذله حماسه ماندگاری را در تاریخ مقاومت رقم بزند.
کسی که می‌خواهد عظمت این پیروزی را درک کند باید به جنوب لبنان سفر کند و با چشمان خود ببیند که چگونه شهروندان لبنانی توانستند خانه‌های خود را در نوار مرزی بسازند و زمین‌های خود را با تمام افتخار، عزت و آزادی آباد کنند. همه این دستاوردهای با فداکاری مقاومت اسلامی لبنان محقق شد.
در چنین سالروزی اهمیت پایبندی به مقاومت و سلاح آن برای ایجاد بازدارندگی در برابر رژیم صهیونیستی مشخص می‌شود، تا این رژیم بار دیگر به فکر تعرض به لبنان و مردم آن نباشد. مقاومت در کنار ارتش و ملت سپری مستحکم در برابر رژیم اشغالگر ایجاد کرد که بدون آن لبنان در برابر زیاده خواهی‌های این رژیم که مبتنی بر ریختن خون و تعرض به مقدسات و خاک دیگران است، هیچ سلاحی ندارد.