به گزارش خبرگزاری مهر به نقل از نیواطلس، سال گذشته محققان دانشگاه نورث وسترن یک دستگاه ضربان ساز موقت ابداع کردند که وقتی به آنها نیاز نیست، حل می‌شوند. آنها اکنون این ابزار را ارتقا داده اند و به چند حسگر پوشیدنی مرتبط کرده اند.
ایمپلنت اولیه مناسب افرادی بود که در مرحله بهبود از یک جراحت یا جراحی قلب بودند یا برای مدت زمان کوتاهی نیازمند ضربان ساز بودند. درهرصورت پس از آنکه فرد از شرایط مذکور رهایی می‌یافت (۵ تا ۷ هفته) ضربان ساز باید به طور زیستی تجزیه و بدون آسیب در بدن تجزیه می‌شد.
این بدان معنا است که فقط یک جراحی برای نصب دستگاه انعطاف پذیر روی قلب نیاز است. علاوه برآن، از آنجا که دستگاه به وسیله یک آنتن خارجی انرژی مورد نیاز خود را تأمین می‌کند، نیازی نیست با یک سیم به باتری جداگانه متصل شود. این ابزار فقط ۲۵۰ میکرون ضخامت دارد و وزن آن کمتر از یک گرم است.
یکی از اصلاحات در نسخه جدید این ضربان ساز قابلیت ارتجاعی و انعطاف پذیری آن است تا بهتر بتواند با سطح قلب تپنده سازگار شود. علاوه برآن نسخه جدید هنگام حل شدن در بدن با ترشح یک داروی ضدالتهاب از واکنش‌های سیستم ایمنی بدن جلوگیری می‌کند.
در کنار این موارد ضربان ساز به طور بی سیم با ۴ دستگاه نرم الکترونیکی دیگر ارتباط برقرار می‌کند که به طور موقت به بخش‌های مختلف بالاتنه بیماری چسبانده شده اند. این گجت ها شامل یک ماژول همودینامیک روی پیشانی است که سطح اکسیژن خون، میزان اکسیژن رسانی به بافت و رگ‌های خونی را کنترل می‌کند. ابزارهای دیگر یک ماژول تنفسی است که روی گلو نصب می‌شود و سرفه و دیگر فعالیت‌های تنفسی را ردیابی می‌کند، یک ماژول بازخورد لمسی که روی هر قسمتی از بدن قرار می‌گیرد و درهرصورت بروز هرگونه مشکلی مرتعش می‌شود و البته یک ماژول قلبی که روی سینه بیمار قرار می‌گیرد.
ماژول قلبی به طور بی سیم انرژی مورد نیاز ضربان ساز را تأمین و اصوات و فعالیت‌های الکتریکی قلب را رصد می‌کند. همچنین این ابزار به طور مداوم الگوهای تحریک الکتریکی ضربان ساز را براساس بازخورد خود و دیگر حسگرها تنظیم می‌کند.
تمام داده‌های مذکور به طور بی سیم به یک موبایل یا تبلت ارسال می‌شوند و پزشک می‌تواند از راه دور وضعیت وی را بررسی کند.
تحقیقی در این باره در ژورنال ساینس منتش شده است.
خبرگزاری مهر را در شبکه‌های اجتماعی دنبال کنید