خبرگزاری مهر، گروه سیاست، «محمد حسین سلطانی‌فر» کارشناس غرب آسیا: وزیر امور خارجه کشورمان در ملاقات اخیر خود با گروه‌های فلسطینی در سوریه از تلاش‌های جاری برای ارتقا و بهبود روابط با مصر پرده برداشت و بر اهمیت و تأثیر نزدیکی دو کشور بر تحولات منطقه و جهان اسلام تاکید کرد.
در واقع نگاه جدید به روابط تهران _ قاهره در دولت سیزدهم بعد از سخنرانی رئیس جمهور کشورمان در ملاقات با سفرای کشورهای اسلامی مقیم شکل گرفت و به دنبال آن سیاست خارجی وزارت امورخارجه مبتنی بر تحسین روابط همسایگی و تنش زدایی در روابط منطقه‌ای از جمله مصر در هفته‌های اخیر شدت گرفت. در این رابطه نیز خبرهایی مبنی بر ورود عراق که در نزدیک کردن دیدگاه‌های تهران و ریاض موفق عمل کرد به چشم می‌خورد و وزیر خارجه عراق بر وجود این موضوع صحت گذاشته است.
حال سوالی که مطرح می‌باشد این است که آیا مقامات مصری پاسخ مثبتی به این رویکرد تهران نشان خواهند داد؟
دو تحلیل در این رابطه از سوی کارشناسان و ناظران روابط فی‌مابین دو کشور وجود دارد؛ تحلیل اول معتقد است تحولات جاری در منطقه از جمله مذاکرات برجام و برگزاری آن در دوحه و همچنین پیشرفت حاصله در روابط تهران و ریاض و بهبود روابط قاهره با دوحه و آنکارا، شرایط را برای آب شدن یخ روابط فی مابین دو کشور و برداشتن گام‌های مؤثر برای ارتقا روابط و حل اختلافات فراهم کرده است.
اما در مقابل جریانی همچنان معتقدند که قاهره با حفظ کمترین سطح روابط خود با تهران یعنی دفتر حافظ منافع، از برگه ایران برای تنظیم مناسبات خود با غرب بویژه آمریکا و کشورهای عربی متخاصم علیه جمهوری اسلامی ایران از جمله عربستان و بحرین استفاده و بهره برداری می‌نماید و حاضر به تغییر این وضعیت نیست.
مشارکت قاهره در نشست‌هایی که با محوریت رژیم صهیونیستی و با حضور امارات، بحرین و مراکش و مدیریت آمریکا برگزار شده و اخیراً شیب تندی نیز گرفته است و با سفر «بایدن» در جده وارد مرحله جدیدی خواهد شد، موضوع مهم و راهبردی بود که استدلال این جریان را تقویت می‌کند.
بی تردید صرف نظر از راستی آزمایی این دو دیدگاه و تحلیل آن، فضای روابط دو کشور همچنان مه آلود است و بعید به نظر می‌رسد قاهره قبل از تغییرات جدی و عمده‌ای در پرونده‌های منطقه‌ای و عربی تهران و تعیین تکلیف برجام، گام جدی برای ارتقای روابط بردارد.
تصریحات مقامات جمهوری اسلامی ایران بی تردید بر تعامل هوشمند و فعال و مبتنی بر سیاست همسایگی و منطقه‌ای دلالت دارد که حکمت، مصلحت و عزت حکم می‌کند بر اساس تجارب گذشته طی این ۴۳ سال از تاریخ قطع روابط، رایزنی‌ها با واسطه و بی واسطه با جدیت تداوم یابد و زمینه برای اعتماد سازی دو جانبه و خروج تدریجی از وضعیت حاکم فراهم شود.