به گزارش خبرگزاری مهر به نقل از وبگاه «ArchDaily»؛ اگر اکنون در حال خواندن این مطلب هستید، به این دلیل است که در مکانی حضور دارید که به شما امکان اتصال به اینترنت را می‌دهد. به زمانی فکر کنید که خود را در یک منطقه فاقد امکان اتصال بیابید، جایی که اینترنت قطع است و توانایی اتصال تلفن خود به اینترنت جهت جستجو در گوگل را ندارید یا حتی نتوانسته اید رایانه خود را برای به یک مودم وای فای وصل کنید. احتمالاً در همین لحظه، اتصال خود به اینترنت را یک بار دیگر برای اطمینان چک کردید. اینترنت، در یک دنیای ایده آل، برای همه، به یک اندازه باز و قابل استفاده است و دسترسی به دانش و توانایی ارتباط آسان با دیگران را فراهم می‌کند. اما وقتی اینترنت ندارید چه اتفاقی می‌افتد؟ اگر در سمت اشتباه شکاف دیجیتال موجود در جهان، قرار بگیرید و در منطقه‌ای بدون دسترسی به پهنای باند، زندگی کنید، زندگی شما چگونه تحت تأثیر قرار می‌گیرد؟
زندگی در منطقه‌ای فاقد امکان اتصال به اینترنت، در جهان امروز، تقریباً غیرقابل درک به نظر می‌رسد. اما برای بسیاری از مردم در سراسر جهان این شرایط، یک واقعیت بسیار جدی و محسوس است. به خصوص در طول همه‌گیری کووید -۱۹، افرادی که به اینترنت دسترسی نداشتند، برای کار از راه دور در خانه، حضور در مدارس مجازی و دسترسی به خدمات ضروری دولتی که بر رفاه عمومی آنها تأثیر می‌گذاشت، با مشکل مواجه شدند. این شرایط، به هیچ وجه فقط مختص جوامع کمتر توسعه یافته نیست. در سال ۲۰۲۰، کمیسیون فدرال ارتباطات ایالات متحده آمریکا، گزارش داد که بیش از ۲۰ میلیون آمریکایی، از جمله ۱۰ میلیون کودک دانش آموز به اینترنت دسترسی ندارند.
این شرایط، به طور خودکار شکافی ایجاد می‌کند که طبق آن، تقریباً ۷ درصد از آمریکایی‌ها با موانع و چالش‌هایی متعدد مواجه شده اند و همین امر فرصت‌های اقتصادی آینده آنها را نیز از بین می‌برد.
در ایالات متحده آمریکا، جوامع عموماً کم درآمد، پایین‌ترین حد دسترسی به اینترنت را دارند. بسیاری از آنها در مناطق روستایی ساکن هستند که مشاغل و زیرساخت‌های ارتباطی کمتری دارد و از همین رو، فعالیت‌های اقتصادی در این مناطق، رونق چندانی ندارد. برای آن دسته از خانواده‌هایی که در منطقه‌ای با درآمد متوسط ۳۵ هزار دلار زندگی می‌کنند، ۵۰ درصد احتمال دارد که به اتصال اینترنتی دسترسی نداشته باشند. این در حالی است که مناطق ثروتمند نرخ اتصال بسیار بالایی دارند. بنابراین، به نظر می‌رسد شکاف دیجیتال و شکاف اقتصادی تقریباً منعکس کننده یکدیگر هستند.
در سال ۲۰۱۰، بنیاد گیتس، ۷۷ میلیون نفر از شهروندان آمریکا را که در خانه به اینترنت دسترسی نداشتند و بنابراین برای خدمات اینترنت به فضاهای عمومی متکی بودند، مورد مطالعه قرار داد. چیزی که آنها دریافتند این بود که اکثر این افراد از کتابخانه های محلی بازدید می‌کردند تا به دنبال منابع آنلاین دانشگاهی بگردند، برای مشاغل آنلاین درخواست دهند و درباره مسائل بهداشتی احتمالی که تجربه می‌کردند، تحقیق و جستجو کنند.
از آنجایی که بخش‌های مختلف دنیای ما به طور فزاینده ای به صورت دیجیتالی به هم متصل می‌شوند و با توجه به ادامه تجربه موفق دورکاری کارمندان از زمان شیوع کرونا و تأثیر آن بر زندگی مردم آمریکا، مهم است که بدانیم دسترسی به اینترنت از نظر زیرساخت‌های مورد نیاز برای پشتیبانی از سیگنال‌ها و روش دسترسی به فناوری، به چه معناست. هر دو بخش دولتی و خصوصی راه‌هایی را برای رسیدگی به جوامع کم‌درآمدی که نمی‌توانند به اینترنت دسترسی داشته باشند، تدارک دیده‌اند. آنها مواردی چون ایجاد نقاط اتصال در مناطق عمومی (به‌ویژه مدارس)، تقویت زیرساخت‌های موجود، پرداخت یارانه برای هزینه اتصال و ایجاد فرصت‌های جدید برای تسهیل شرایط بازار برای ارائه دهندگان خدمات را در نظر دارند.
بر اساس پیشنهادات مطرح شده در راستای کاهش شکاف دیجیتال، طرح‌هایی برای تضمین آینده اتصال به اینترنت، وجود دارند و حتی اگر در حال حاضر، زیرساخت لازم برای تحقق آنها وجود نداشته باشد، این طرح‌ها می‌توانند به ایجاد چارچوبی برای بهبود وضعیت مناطق محروم این کشور، کمک کند.
در شرایطی که ایالات متحده آمریکا یکی از پیشگامان و قدرت‌های بزرگ دیجیتال جهان محسوب می‌شود، باور به وجود چنین شکاف دیجیتالی، در بستر جامعه این کشور، بسیار دشوار است.
اغلب جوامع توسعه یافته و در حال توسعه جهان، در عصر حاضر، بر آنلاین بودن متکی هستند و این مؤلفه، بر میزان توفیق جوامع در پیشبرد اهداف کلان، تأثیری به سزا دارد. بنابراین، در حالی که افراد در جوامع کم درآمد و روستایی آمریکا، از عدم دسترسی به اینترنت رنج می‌برند، فعالان این حوزه در پی ایجاد یک پل دیجیتالی برای عبور از این شکاف دیجیتال هستند.