به گزارش خبرگزاری مهر، مسابقات بازیهای جهانی(World Games)یکی از مهمترین و بزرگترین رویداد های ورزشی در دنیا می باشد که مختص رشته‌های غیر المپیکی بوده و همانند بازی های المپیک هر چهار سال یکبار در یکی از کشورها به عنوان میزبان برگزار می گردد یازدهمین دوره این مسابقات در شهر بیرمنگام امریکا در حالی در حال برگزاری است که هیچکدام از نمایندگان کشورمان در این دوره از رقابت ها حضور ندارند.
کاراته، اسنوکر، تیر و کمان، ووشو ، سه‌گانه و.... رشته هایی هستند که موفق به اخذ روادید نشده و ورزشکاران این رشته ها بنابر تصمیمات غیر ورزشی و سیاسی مقامات امریکایی از حضور در این میدان بزرگ بازماندند.
اینکه بعضی از فدراسیون ها جهت آمادگی حضور در این رقابت، اردو تشکیل داده وجهت اخذ روادید به کشورهای همسایه مراجعه نموده و هزینه‌های بسیاری را متحمل شده اند به کنار ولی آنچه بیش از هر چیزی در این مورد و چندین صد باری که فدراسیون های کشورمان در سفارتخانه های خارجی در روند اخذ روادید ناکام مانده اند به چشم می‌خورد حلقه مفقوده دیپلماسی ورزشی می‌باشد که چند سالی است خلع آن در ورزش احساس می شود. دیپلماسی به شیوه مسالمت آمیز سیاسی در حل و فصل منازعات بین المللی گفته می‌شود و نقطه مقابل استفاده از شیوه نظامی بدین منظور است.
کشورها برای نیل به اهدافی چون افزایش قدرت، ثروت، جایگاه و منزلت بین المللی خود از تمامی امکانات و ابزارهای ملی بهره می گیرند تا به آنچه که تحت عنوان دیپلماسی بین المللی است، دست پیدا کنند.
یکی از منابع قدرت نرم و ابزارهای سیاست خارجی ورزش است آنچه که امروزه در میادین بین المللی از آن به عنوان ورزش نام برده می شود تنها به عنوان تفریح و سرگرمی نیست بلکه عملکردی فراتر در جهت ایجاد روابط بین کشورها و به دور از هرگونه مناقشه و گزینه‌های نظامی است و کلیه کشورها تلاش بر آن دارند که با استفاده از کلیه ابزارهای کلیدی در ارتباط با ملل دیگر باشند و بهره گیری از قدرت سخت و ارتش ملی جای خود را به استفاده از قدرت نرم مبتنی بر ارزشهای فرهنگی و اجتماعی داده است است.
یکی از روش های ایجاد دیپلماسی به خصوص دیپلماسی ورزشی کسب کرسی های بین المللی می باشد که می تواند نقش بسزایی را در پیشبرد اهداف و حفظ منافع نظام مقدس و متمدن جمهوری اسلامی ایران ایفا نماید.
کرسی هایی که صرفاً افتخاری نبوده و دارای جایگاه ویژه ای در میادین بین المللی همچون کمیته بین‌المللی المپیک، شورای المپیک آسیا و عضویت در هیات رئیسه های فدراسیون های جهانی و آسیایی باشد.
کسب کرسی های از این دست می تواند حقوق جمهوری اسلامی ایران را در میادینی همچون بازیهای المپیک، آسیایی، جهانی و دادگاه حکمیت ورزش حفظ نماید تا در آینده شاهد رخدادهایای چنینی و تضییع حقوق ورزش و ورزشکاران کشورمان در رویدادهای بین المللی نباشیم.
کرسی های بین المللی که در سالیان گذشته در عین ناباوری از دست رفت خود می‌توانست امروزه یکی از راه حل های رفع مشکلات ورزش کشورمان در میادین بین المللی و در جهت حفظ منافع باشد.
امیدوارم که کسب کرسی، بسط و گسترش دیپلماسی ورزش در کنار انبوهی از امور اجرایی یکی از دغدعه های مسئولین ورزش باشد تا برخلاف گذشته شاهد روند رو به رشد تحقق حقوق بین الملل ورزش ایران باشیم.
----------------------------------------------------
یادداشت وارده؛
سیدعلیرضا محسنی
کارشناس ورزش