میکائیل دیانی کارگردان مستند «بچه‌های زمین خاکی» همزمان با حضور این مستند در دو جشنواره «فیلم شهر» و «فیلم‌های ورزشی» در گفتگو با خبرنگار مهر درباره این مستند گفت: من همیشه در حاشیه فیلم ساخته‌ام؛ عمده مستندهایی که ساخته‌ام مسئله‌ای اجتماعی و البته در حوزه آسیب‌های اجتماعی بوده که با رویکردی نقادانه و البته پیشنهاددهنده بوده اما «بچه‌های زمین خاکی» تلاشی است در حاشیه که اتفاقاً حال مخاطب با دیدنش خوب می‌شود.
کارگردان مستند «بیجه» گفت: این فیلم داستان تلاش و موفقیت و به ثمر رسیدن یک اراده جمعی از بچه‌های حاشیه‌نشین است تا نشان دهم حتی در شرایطی که امکانات و ظرفیت‌ها یکسان نیست و با موقعیتی نابرابر مواجهیم تلاش کودکان کوره‌های آجرپزی به‌واسطه استعدادهای نهفته در آنها باعث ثمرات بیشتری می‌شود.
دیانی اظهار کرد: تلاش کردم با ساخت این مستند امید را زنده نگه دارم. ما در شرایطی قرار داریم که جهاد امیدآفرینی در جامعه یک ضرورت است و برای اینکه آینده روشنی را تصویر کنیم باید نقاط امیدوارکننده را بیشتر به تصویر بکشیم و «بچه‌های زمین» خاکی یکی از آن نقاط است!
وی با بیان اینکه نیمی از این فیلم با موبایل ضبط شده است، توضیح داد: در این فیلم تلاش کردم دوربینم یکی از کاراکترهای درون زمین باشد به طوری که بچه‌ها با دوربین رفیق شوند و احساس غریبگی نکنند. همین هم شد؛ بعد از یک مدت بچه‌ها اساساً حس نمی‌کردند دوربین در کنارشان هست.
این کارگردان در پایان درباره سرنوشت این بچه‌ها گفت: فیلم نقطه آغاز بزرگی برای چند کودک کار کوره‌های آجرپزی شده و حالا به تیم‌های بزرگ معرفی شده‌اند. یکی از نکات جالب دیگر در حین ساخت این مستند مواجهه ما با خانواده‌ها بود چون عموماً خانواده‌ها موافق آمدن بچه‌ها به تیم نبودند و مربی و سرپرست تیم بعضاً ناامید می‌شدند اما وقتی ما با دوربین سراغ خانواده‌ها می‌رفتیم و والدین این موضوع رو می‌دیدند، نرم می‌شدند و قبول می‌کردند. دلیل عدم رضایت خانواده‌ها این بود که در چنین مناطقی بچه‌ها نیروی کار هستند طبیعتاً وقتی این بچه‌ها سر تمرین فوتبال بروند نمی‌توانند کار کنند مثلاً پدر یکی از بچه‌ها می‌گفت هر نصف روزی که فرزندش سر تمرین برود ۴۰ هزار تومان از درآمد خانواده کم می‌شود با این حال تیم مستندسازی در بعضی جاها تسهیل کننده آمدن بچه‌ها به تیم فوتبال می‌شد.