به گزارش خبرگزاری مهر، یوزِرشدگی انسان مدرن و همچنین پرونده‌ای درباره «تعزیه» و نسبت آن با امروز هنر و جامعه ایرانی موضوع پرونده ویژه شماره صدوچهل‌وهفتم ماهنامه مدیریت ارتباطات است که به‌تازگی منتشر شده و روی پیشخان مطبوعات آمده است.
* آیا دوران «هومواکانت» رسیده است؟
مجموع شرایط امروزی و آنچه از آینده برمی‌آید، این اجازه را به ما می‌دهد که بتوانیم قائل به تولد گونه‌ای نوین از انسان یا دست‌کم زایش و تولد چهره یا شخصیتی خاص از انسان در فضای مجازی باشیم؛ موجود یا هویتی که می‌توان آن را «هومواکانت» نامید، همچنان که برخی جامعه‌شناسان مثلاً از «هوموآکادمیکوس» (انسان دانشگاهی) یا «هوموفابر» (انسان سازنده) یاد کرده‌اند. «هومواکانت» نیز انسان به مثابه اکانت یا حساب کاربری است؛ وجهی از شخصیت انسان به‌عنوان یک اکانت یا حساب کاربری یا شاید بتوان گفت گونه‌ای از انسان که یک کاربر و اکانت اینترنتی است. در این پرونده گفتارها و نوشتارهایی از دکتر بابک زمانی، مصطفی سلیمانی، محسن آزموده، حسین حسنی، حامد طاهری‌کیا، مریم بهریان و… می‌خوانید.
* نسیم غربی، توفان فترت و افول تعزیه
تعزیه روزگار عجیبی را از سر گذرانده؛ از روزهای رونق و شکوفایی تا ممنوعیت و تبعیدش از شهرهای بزرگ. در مسیر چندصدساله‌اش، با تکیه بر آئین‌های نمایشی ایرانی پا گرفت، تکامل یافت، ریشه‌دار شد و رو به فراموشی رفت تا برسد به امروز که نگاه غالب به آن نمایشی آئینی و موزه‌ای است. اما چرا تعزیه هنوز و برای امروز ما، مهم است؟ آئینی که زلفش با سوگواری‌های محرم و دوگانه خیر و شر گره خورده، چگونه می‌تواند مدرن شود و حیاتش را در ساحت دیگری از جهانِ تئاتر ادامه دهد؟ برای پرداختن به این چرایی نگاهی به تاریخ تعزیه از زمان پیدایش آن تا امروز، دوران اوج و افول و پیوندش با حیات اجتماعی و سیاسی ایرانیان داشته‌ایم.
بهروز غریب‌پور، نمایشنامه‌نویس و کارگردان تئاتر در یادداشتی به این گونه نمایشی اشاره داشته؛ کسی که خود، یک دهه است اپرایی عروسکی از آن را روی صحنه می‌آورد. علاوه بر او، علی‌اصغر دشتی هم در گفت‌وگویی تفصیلی، به مفهوم پیوند تعزیه با اکنون پرداخته است؛ دشتی که علاوه بر پژوهش روی مفهوم تعزیه، از ساختار آن در چند تئاتر خود هم بهره گرفته، وظیفه تعزیه امروزی را خلاص‌شدن از مطلق‌گرایی می‌داند.
* نوبت بومیان دیجیتال
از دیگر مطالب این شماره می‌توان به مقاله بلند فرهاد محرابی، پژوهشگر فلسفه سیاسی و ادبیات تطبیقی با نام «حقیقت، کابوس حاکمان است» اشاره کرد. او در این یادداشت تبیین می‌کند که چرا پرونده «آسانژ» مهم‌ترین پرونده مطبوعاتی-سیاسی عصر ماست؟ اشکان قشقایی به روال چند شماره اخیر در صفحه «جعبه سفید» از اهمیت سازوکارهای متحرک و منعطف معماری و نقش ارتباطی آنها گفته است. امیر جدیدی در صفحه یک عکس، یک روایت، از جلد مجله «ووگ» و عکس جلد همسر زلنسکی روی این نشریه نوشته و اینکه چطور گردش سرمایه به هر طریقی مسیر خود را پیدا می‌کند. همچنین مسعود کریمی و یحیی احمدی، پژوهشگران ارتباطات در مقاله‌ای با نام «نوبتِ بومیان دیجیتال» نگاهی به ماهیت و الزامات حکمرانی سایبری در نسل Z داشته‌اند.
از دیگر نویسندگان این شماره می‌توان به مسعود سپهر، رضا صائمی، نیوشا طبیبی و مهدی آزموده اشاره کرد. اعضای تحریریه این شماره شامل حسن نمکدوست تهرانی، سبا حیدرخانی، امیر جدیدی، مسعود شاه‌حسینی، محسن آزموده، آرمین هاشمی، ابوالفضل رجبی و محسن محمودی می‌شوند و رئیس شورای سیاست‌گذاری: سید غلامرضا کاظمی‌دینان، ️مدیر اجرایی و هماهنگی: بهنام تقی‌پور، طراح جلد: جلیل نوربخش، گرافیک: نگار آشتیانی، روابط عمومی: یگانه قاسمی هستند.