خبرگزاری مهر؛ گروه استانها: ورزش قهرمانی و حرفه‌ای در تمام کشور جز امتیازات بالای هر استان به حساب می‌آید و خراسان جنوبی نیز جز استان‌هایی است که پتانسیل و استعدادهای فراوانی در بخش قهرمانی دارد ولی این عمر ورزش حرفه‌ای و قهرمانی این افراد دیری نمی‌پاید یا از استان مهاجرت کرده یا دیگر ورزش قهرمانی را کنار می‌گذارند.
این موضوع نیاز به پایش و آسیب‌شناسی به صورت فوری دارد تا بتوان این استعدادهای را نگهداشت و از طریق آنها ورزشکاران دیگری را نیز جذب کرد.
(الهام پدید) از قهرمانان پرافتخار استان خراسان جنوبی است و در زمانی که کمتر از یک سال داشت بر اثر حادثه رانندگی پای راست خود را از دست داد و در حال حاضر از پروتز پای مصنوعی استفاده می‌کند ولی با این وجود توانسته موفقیت‌های بیشماری چه در ورزش و چه در دیگر بخش‌های اجتماعی کسب کند. در همین راستا خبرگزاری مهر با او گفت‌وگو تا نظرات و ایده‌های او راهی شفاف برای مسئولان یا ورزشکاران باز کند.
از چه سنی با چه رشته‌ای، ورزش کردن را شروع کردید؟
زمانی که چهار سال داشتم ورزش شنا کار می‌کردم ولی از آنجایی که ورزش معلولان چندان مورد توجه نبود به همین دلیل خیلی حرفه‌ای کار ورزش رو دنبال نمی‌کردم.
اما اولین ورزشی که به صورت کاملاً حرفه‌ای شروع کردم ورزش سنگ‌نوردی بود که در سال ۹۵ متوجه شدم که ورزش سنگ‌نوردی برای معلولان هم مسابقات دارد و سال ۹۶ اولین مدال کشوری خود را به دست آوردم. البته قبل از آن هم سنگ‌نوردی می‌کردم ولی چون این رشته برای معلولان نبود فقط به صورت تفریحی این ورزش را دنبال می‌کردم. بعد ورزش دو و میدانی را هم در کنار ورزش سنگ‌نوردی انجام می‌دادم و مدال‌های استانی و کشوری را هم در رشته دو و میدانی پرتاب وزنه دارم.
چرا این رشته ورزشی را دنبال کردید؟
من زمانی که سنگ‌نوردی را انتخاب کردم به دنبال ورزشی بودم که خیلی معمول نباشد و کسی انتظار اینگونه ورزش را از یک فرد دارای معلولیت نداشته باشد و خوب سنگ‌نوردی برای این هدف من خیلی جذاب بود.
از موفقیت‌هایی که تاکنون کسب کرده‌اید بگویید؟
سوابق من در بخش‌های مختلف دسته‌بندی می‌شود. در بخش فعالیت‌های اجتماعی مهمترین آنها شامل عضو هیأت مدیره جامعه معلولین ایران شعبه خراسان جنوبی سال ۹۴ تا کنون، عضو تشکل ملی معلولین ایران از سال ۹۷ تا کنون، تقدیر جوان مؤثر نشاط آفرین استان در سال ۹۸ و رئیس هیأت مدیره جامعه معلولین ایران شعبه خراسان جنوبی از سال ۹۸ تا ۹۹ است.
همچنین در بخش ورزشی علاوه بر مدال‌های استانی، موفقیت‌های کشوری من شامل مدال برنز پرتاب وزنه در مسابقات دو و میدانی قهرمانی کشور معلولین سال ۹۶، مدال طلای سنگ‌نوردی در مسابقات قهرمانی کشور معلولین در سال‌های ۹۶، ۹۷، ۹۸ و ۱۴۰۰؛ اولین بانوی دوچرخه سوار با یک پا در ایران، دعوت به اردوی اولین تیم ملی دوچرخه سواری معلولین سال ۱۴۰۰ است.
در بخش هنری نیز فعالیت داشتم که توانستم مقام بهترین بازیگر زن در سومین جشنواره تئاتر معلولین کویر سال ۹۵ را کسب کنم، مقام بهترین بازیگر زن در چهارمین جشنواره تئاتر معلولین کویر سال ۹۶، مقام سوم بازیگر زن در جشنواره تئاتر معلولین دو منطقه کویر و خلیج فارس در سال ۹۸ را کسب کردم.
اکنون در چه رشته ورزشی فعالیت می‌کنید و برنامه آینده شما چیست؟
در حال حاضر دو رشته دوچرخه سواری و سنگ‌نوردی را در کنار هم انجام می‌دهم.
در زمینه برنامه برای آینده، خیلی دوست دارم که به مسابقات بالاتر از کشور بروم اما واقعاً به دلیل مشکلات زیادی که وجود دارد و مهمترین مشکل، مالی است خیلی برنامه خاصی از آینده ندارم و نمی‌دانم چه اتفاقی می‌افتد ولی الان هر دو رشته دوچرخه سواری و سنگ‌نوردی رو به صورت کاملاً حرفه‌ای دنبال می‌کنم.
تاکنون معلولیت را یک محدودیت برای خود دانسته‌اید، که اگر نبود شاید موفقیت‌های بیشتری کسب می‌کردید؟
به اینکه معلولیت محدودیتی برای من ایجاد کرده است را اگر بگویم تاکنون به آن فکر نکرده‌ام دروغ است و قطعاً یک سری محدودیت‌هایی به وجود آورده و سعی کردم به نوعی آنها را رفع یا در زندگی خود آن را کمرنگ‌تر کنم.
ولی اینکه اگر معلول نبودم شاید موفقیت‌های بیشتری کسب می‌کردم نه درست نیست، واقعاً فکر می‌کنم که به دلیل این معلولیت برخی از کارهایی را انجام دادم یا موفق بودم یا گاهی موفق نبوده‌ام، اما شاید اگر معلولیت نمی‌داشتم مانند سایر دوستان و خواهر و برادران خود به موفقیت خاصی فکر نمی‌کردم. در یک سری زمینه‌ها معلولیت هیچ تأثیری در زندگی من نداشته است ولی در زندگی ورزشی من تأثیر زیادی داشته و چون معلول بودم ورزش حرفه‌ای را شروع و تلاش برای موفقیت را دنبال کردم و تا حدودی هم موفق بودم.
نوع نگاه مردم و مسئولان به شما چگونه بود؟
افرادی که خیلی مسئول مرتبط با کار من نبودند همیشه من را تحسین کردند و مردم نیز همواره به من لطف داشتند و انرژی مثبت داده‌اند که خوشحال کننده است.
مسئولان اصلی نیز نمی‌دانم یا برخی نمی‌خواهند یا اینکه قوانین برای آنها محدودیت ایجاد کرده است و شاید می‌خواهند کمک کنند ولی مواردی باعث عدم انجام کار می‌شود و خود من هم دیده‌ام مسئول دلسوزی که به دنبال حمایت بوده ولی محدودیت‌هایی داشته است و از آن سوی نیز مسئولانی که می‌توانسته کاری انجام دهند ولی حتی در حد یک نامه را هم دریغ کرده‌اند که ناراحت کننده است.
در مسیر قهرمانی با چه مشکلات و سنگ‌اندازی‌هایی مواجه شدید؟ و حمایت‌ها به چه نحوی بود؟
مشکلات که برای مسیر قهرمانی و حرفه‌ای زیاد بوده است و نیازی به گفتن ندارد. خراسان جنوبی محدودیت‌های زیادی دارد که اگر فردی به سختی در ورزش، قهرمانی کشور را کسب کند برای رفتن به مقام‌های بالاتر در این استان امکان فعالیت ندارد و باید به استان دیگری مهاجرت کند ولی فردی مانند من که کارمند هستم و نمی‌توانم به راحتی جابه‌جا شوم در همین مرحله باقی می‌مانم.
در بخش سنگ اندازی‌ها نیز خیلی زیاد است و واقعاً ناراحت کننده است، زمانی که نه تنها برخی کمک نکرده بلکه از برخی مسائل هم جلوگیری کرده‌اند. ما بسیار قهرمانانی داشته‌ایم که نه تنها به آنها هیچ کمکی نشده بلکه نامه زده شده که جلوی این ورزشکار گرفته شود.
در بخش حمایت‌ها هم از من الهام پدید که شاید از سوی مسئولان میانی یا حتی سطح پایین در حد استفاده از پایگاه ورزشی بوده است ولی حمایت خاص دیگری نشده‌ام و فقط از سوی خانواده حمایت روحی و مالی دریافت کرده‌ام.
درخواست شما از مسئولان چیست؟
درخواست من از مسئولان در بخش اعتباری است. موضوعی که مشخص است مسئولان استان در جذب اعتبار مشکل دارند و اگر می‌بینید که در خیلی از رشته‌های ورزشی تجهیزات به روز وجود ندارد یا علم مربیان و داوران به روز نیست و مسابقه‌ای برگزار نمی‌شود، فقط به دلیل این است که مسئولان نتوانسته‌اند اعتبارات را جذب کنند.
اگر در ورزش‌های مختلف مسابقات داخل استانی داشته باشیم هم جذب ورزشکار بالا می‌رود و هم روز به روز کیفیت ورزشکاران بهتر می‌شود و همه این موارد مستلزم دریافت اعتبارات است و درخواستی که دارم قوی‌تر عمل کردن آنها در جذب اعتبارات است.
جایگاه ورزش کنونی استان چگونه است؟ و به نظر شما برای توسعه ورزش قهرمانی در استان چه باید کرد؟
در رابطه با شرایط کنونی ورزش استان باید بگویم که با توجه به شرایط و امکانات استان ما با سایر استانها از نظر حمایت خیلی متفاوت هستیم و همانگونه که قبلاً گفتم میزان رایزنی یک مسئول برای دریافت اعتبارات و امکانات خیلی متفاوت است و به استان ربطی ندارد و مربوط به فرد است و این موضوع در استان ما فراگیر است ولی در استان دیگری در یک رشته ورزشی خیلی خوب و رشته دیگر شاید خوب نباشد.
اما موضوع امکانات در استان خراسان جنوبی قابل بررسی است، چرا که یک مسئول دلسوز در گذشته یک سری تجهیزات به استان اضافه کرده ولی دیگر اصلاح یا به روز نشده‌اند و به همین دلیل رشته‌های بیشماری در استان تجهیزات مناسب ندارند و خراسان جنوبی در این زمینه بسیار ضعیف عمل کرده است و مربیان به روزی هم نداریم.
همچنین در استان خراسان جنوبی مسئولانی نداریم که پیگیر قهرمانان باشند که از هیئت در زمینه قهرمان کشوری یا ملی‌پوشان آنها پرس‌وجو کنند که اکنون در کجا و در چه وضعیتی هستند. لازم است که این موضوع آسیب‌شناسی شود که چرا قهرمانان خراسان جنوبی بعد از چند مدال کشوری و موفقیت‌های کوتاه دیگر از صحنه ورزش خارج می‌شوند و پایش نکردن این موضوع لازم و ناراحت کننده است.
برای توسعه ورزش قهرمانی نیز علاوه بر نگهداشت قهرمانان لازم است که رشته ورزشی جنبه عمومی نیز داشته باشد، به عنوان مثال رشته سنگ‌نوردی تعداد خیلی محدود این ورزش را انجام می‌دادند چه بسا اگر که این ورزش مسابقات داخل استانی یا داخل شهرستانی برگزار می‌کرد به مرور زمان تعداد افراد جذب شده به آن بیشتر می‌شد و افرادی کشف می‌شدند که از الهام پدید هم بهتر بودند ولی چون ورزش عمومی وجود ندارد و مسابقات با کیفیت بالا برگزار نمی‌شود و همان تعداد مسابقه نیز بدون اطلاع رسانی درست فقط برای پر کردن رزومه با افراد اندک برگزار می‌شود وضعیت کنونی را شاهد هستیم و به دلیل این مشکلات ورزش قهرمانی ادامه دار نخواهد بود. و به نظر من نیاز است که در بخش قهرمانی برنامه‌ریزی بیشتر و بهتری انجام شود.
چه توصیه‌ای به ورزشکاران و قهرمانان و به ویژه معلولان علاقه‌مند به ورزش دارید؟
نکته مهم و توصیه من به ورزشکاران این است که با چندین نفر از افرادی که در آن رشته ورزشی فعالیت می‌کنند، گفت‌وگو داشته باشند و از مشکلات، خوبی‌ها و بدی‌های آن مطلع شوند و بعد به عنوان ورزش حرفه‌ای به دنبال آن بروند. مثلاً خود من در رشته سنگ‌نوردی دیوارهایی که با آن تمرین می‌کردم از لحاظ فنی با دیواره مسابقه کیلومترها فاصله داشت و زمانی که دیدم نمی‌توانم با این شرایط استان تمرین کنم به دنبال رشته دوچرخه سواری رفتم، چرا که گفتم این ورزش تجهیزات و تمرین به خود من بستگی دارد و دوچرخه به نسبت گرانی تهیه کردم.
اما فکری در زمینه رفت و آمد و هزینه آن نکرده بودم و به مشکل برخوردم، از نظر مربی نیز مشکل داشت که اکنون به تازگی چند مربی اضافه شده ولی مسلماً مربی تازه آموزش دیده با مربی که سال‌ها کار کرده، متفاوت است؛ همچنین فدراسیون چندان حمایتی در زمینه ورزش دوچرخه سواری بانوان آن هم معلولان ندارد و همه این موارد باعث شده به مسابقات دوچرخه سواری نرسم. که واقعاً شاید اگر به این سطح از مشکلات فکر می‌کردم به رشته دوچرخه سواری ورود پیدا نمی‌کردم برای همین تأکید می‌کنم قبل از اینکه زمان و هزینه بگذارند با چند نفر گفت‌وگو داشته باشند.
ورزشکاران باید بدانند که ورزش حرفه‌ای بسیار هزینه بر است و حداقل برای شروع کار خود باید ۱۰۰ میلیون تومان داشته باشند که وارد ورزش حرفه‌ای شوند.
توصیه من برای معلولان نیز این است که اگر برای سلامتی به دنبال ورزش هستند که به هر رشته‌ای علاقه دارند وارد شوند ولی اگر به دنبال ورزش حرفه‌ای هستند صرفاً به دلیل علاقه به دنبال آن نروند و تمام جنبه‌های آن ورزش را مانند امکانات، مربی و حتی شرایط رقبا را مورد بررسی قرار دهند. چرا که اگر این موضوعات توجه نشود و با شرایط ضعیف‌تر به مسابقات بروند و بدون مدال بازگردند از نظر ناامیدی آسیب‌های جبران ناپذیری وارد می‌کند که در نهایت ورزش را کنار می‌گذارند، پس با تحقیقات زیاد وارد یک رشته برای قهرمانی شوند.