به گزارش خبرنگار مهر، سرهنگ عین الله جهانی جرم شناس و معاون اجتماعی سابق پلیس راهور در یادداشتی به مناسبت هفته کودک به نقش کودکان در حوزه عبور و مرور پرداخت.
وی در این یادداشت نوشت: در حوزه عبور و مرور و حمل و نقل یکی از کاربران ترافیکی ما کودکان هستند. یعنی همینطور که بزرگان و بزرگترها به عنوان راننده و یا سرنشین و یا عابر پیاده از معابر و از وسیله نقلیه استفاده می‌کنند کودکان هم به همین ترتیب در داخل خودروها یا به عنوان سرنشین یا عابر پیاده در معابر یا دوچرخه سوار یا حتی بعضی مواقع می‌بینیم از اسکوتر استفاده می‌کنند و اینها هم یک بخشی از کاربران ترافیک هستند و مسائل و مشکلات مربوط به خودشان را هم می‌بینیم.
آنچه که واقعیت دارد و واقعیت تلخی هم است این است که وقتی آمارها را نگاه می‌کنیم نزدیک به حدود ۱۰ درصد کسانی که در حوادث رانندگی دچار صدمات و لطمات جسمی می‌شوند و بعضاً فوت می‌کنند کودکان زیر ۱۲ سال هستند.
بررسی آمارها نشان می‌دهد که ۱۸ درصد از کشته‌های تصادفات جان‌باختگان زیر ۱۸ سال هستند که اکثر آنها در تصادفات و سوانح ترافیکی نه مقصرند، نه مسبب.
بر همین اساس هم بود که پلیس راهنمایی و رانندگی در سال گذشته با محوریت معاونت اجتماعی و فرهنگ ترافیک پویش ۱۸-۱۸ را طراحی و راه اندازی کرد.
وقتی علت این حوادث و سوانح را بررسی می‌کنیم به این نتیجه می‌رسیم که بعضاً برخی از این عزیزان که احساس می‌کنند بزرگ شده اند و به سن بلوغ دارند می‌رسند بدون اینکه گواهینامه رانندگی داشته باشند از موتور سیکلت استفاده می‌کنند. یعنی یک عمل مجرمانه‌ای را مرتب می‌شوند و متأسفانه اکثر آنها هم تصادف می‌کنند و پرونده دار و گرفتار می‌شوند.
بخش دوم آنها کسانی هستند که داخل خودروها نشسته اند و سن شأن زیر ۱۲ سال است که متأسفانه در صندلی‌های جلو می‌نشینند و در معرض خطرات و آسیب‌های جدی در زمان ترمزهای شدید و یا توقف‌های شدید و یا تصادفاتی که اتفاق می‌افتد اولین کسی که آسیب می‌بینند همین‌ها هستند.
بر اساس قوانین مقررات راهنمایی و رانندگی نشستن کودکان زیر ۱۲ سال در صندلی جلو ممنوع است.
بخش دیگر هم کودکان کسانی هستند در داخل خودروها از قبیل اتوبوس‌ها، مینی بوس‌ها و سواری‌ها که متأسفانه چون از کمربند ایمنی استفاده نمی‌کنند و یا صندلی کودک متناسب با سن شأن برایشان تهیه نمی‌شود در تصادفات معمولاً راننده و سرنشین جلو چون کمربندهای ایمنی را بسته اند آسیب نمی‌بینند یا آسیب دیدگی شأن جزئی است.
اما کودکانی که در صندلی عقب نشسته اند و بدون صندلی کودک یا حفاظ و کریر در صورت بروز حادثه به ستون‌ها یا شیشه برخورد کرده یا گاهاً از وسیله به بیرون پرتاب می‌شوند. این هم بخش دیگری از آسیب‌ها است که کودکان هیچ تقصیری هم ندارند و متحمل صدمات می‌شوند.
بخش سوم هم کسانی که دچار آسیب می‌شوند کودکانی هستند که معمولاً در معابر به صورت ناگهانی وارد سطح راه‌ها می‌شوند و اکثر آنها هم به همراه بزرگترها و والدین هستند ولی بعضی مواقع از آنها فاصله می‌گیرند یا دنبال توپ یا بادکنک هستند یا یک منظره خاصی توجه آنها را جلب کرد به صورت ناگهانی و بدون دانش و آگاهی وارد راه‌ها می‌شوند و راننده را در یک موقعیت عدم فرار قرار می‌دهند و منجر به تصادف و بروز حادثه می‌شود یعنی یک وضعیت اجتناب ناپذیری شکل می‌گیرد.
در مجموع وقتی اینها را جمع بندی می‌کنیم می‌بینیم که گروهی از افراد جامعه ما دچار آسیب می‌شوند. گروهی که آینده ساز کشور ما هستند، گروهی که کشور ما را می‌توانند نجات بدهند از این جهت که جمعیت شناسان معتقدند که ما آینده پیری خواهیم داشت ولی به همین سادگی متأسفانه بچه‌هایمان را از دست می‌دهیم.
حتی به نمونه تلخ‌تر آن هم می‌توان اشاره کرد برخی مواقع داخل پارکینگ منازل یا مجتمع‌ها وقتی که بچه‌ها آنجا حضور دارند یا مشغول بازی هستند رانندگان که می‌خواهند وسیله نقلیه شأن را جابجا بکنند و از پارکینگ خارج بشوند خیلی باید احتیاط کنند که خدایی ناکرده منجر به حوادث تأسف بار نشود.
اما آنچه که باید به آن توجه بشود من حرف اولم هم این است که ما حوزه تربیت مان در جامعه باید تقویت و تعالی پیدا بکند.
تربیت در سنین کودکی شکل می‌گیرد و همیشه آرزویم این است که اسم وزارت آموزش و پرورش به وزارت تربیت و آموزش تغییر پیدا بکند. انتظار اول ما از خانواده‌ها است به عنوان کسانی که این بچه‌ها را دارند تربیت می‌کنند تربیت بچه‌ها تا شش سالگی و مهمترین و بهترین زمان آموزش است اینها را پرورش و یاد بدهند با رفتارهای صحیح ترافیکی خودشان.
وقتی پدر و مادری داخل خودرو کمربند ایمنی می‌بندند، وقتی از رعایت قوانین صحبت می‌کنند به صورت اتوماتیک بچه‌ها اینها را می‌آموزند به طوری که آموزش در این مرحله مثل حکاکی بر روی سنگ است.
خانواده‌ها ابتدا روی تربیت کار کنند، سپس به کودکان آموزش بدهند و بعد مراقبت کردن است. خانواده‌ها بایدبه این سه مرحله بپردازند. اینکه موتور سیکلت را در اختیار بچه‌ها قرار ندهند. اگر دوچرخه برای بچه‌ها می‌خرند در محل پیست‌های دوچرخه در پارک‌ها از آنها استفاده‌ها صورت گیرد. اگر اسکورتر، اسکیت دارند و این قبیل وسایل را دارند در مراکز و مکان خودش استفاده کنند و اینکه اگر کودکان همراهشان داخل خودرو هست باید در صندلی کودک قرار داده بشوند. و به بهانه اینکه گران بودن این گونه وسایل ایمنی، بچه‌ها را در معرض خطر قرار ندهند.
به هر حال کسی که خودرو خریده و بچه هم دارد باید خودش را ملزم به تهیه صندلی کودک متناسب با سن و سال و جثه بچه‌ها بداند.
بخش بعدی وزارت آموزش و پرورش است. البته یک بخشی در اختیار بهزیستی قرار می‌گیرند در مهدهای کودک. بهزیستی می‌تواند نقش بسیار سازنده‌ای داشته باشد در حوزه‌های آموزشی و تربیتی در مهد کودک‌ها که تعامل خیلی خوبی بین پلیس و بهزیستی وجود دارد.
بخش سوم، وزارت آموزش و پرورش است که انشاالله تغییر پیدا کند به وزارت تربیت و آموزش که به مباحث تربیتی بیشتر توجه بکنند.
در یکی از سفرهایم که به کشور فنلاند برای کنفرانس بین المللی پیشگیری از مصدومیت‌ها و ارتقای ایمنی در سال ۲۰۱۶ داشتم در آنجا سیاساکتی رتبه سوم جهانی در ارتباط با تولیدات مربوط به کودکان و همیاران پلیس کسب کرده بود.
در آنجا وضعیت آموزش و پرورش بررسی و سوال کردیم متوجه شدیم که ۵-۶ ماه اول در ارتباط با مسائل آموزشی هیچ توجهی نمی‌شود و صرفاً روی مسائل پرورشی از قبیل اهمیت آب، هوا، ترافیک، قانون، شجاعت، گذشت، صبوری کار می‌کنند و آموزش و تعلیم می‌دهند.
همه این تعلیمات با بازی با روش‌های خاص خود زمان شناسانه که بچه‌ها آنها را به راحتی بپذیرند و برایشا قابل فهم باشد انجام می‌شود. بنابراین ما باید در کشورمان چنین اتفاق مبارکی رخ بدهد.
مطلب بعدی حوزه رانندگان است. کسانی که از وسیله نقلیه استفاده می‌کنند حتماً باید حضور بچه‌ها را در معابر مد نظر قرار بدهند و مراقبت بکنند حادثه یا تصادف ناگواری برای بچه‌هایمان رخ ندهد.
اینها توصیه‌هایی است که به هموطنان عزیزمان به عنوان رانندگان که وسایل نقلیه را دارند هدایت می‌کنند مراقبت و مواظبت بکنند از بچه‌هایی که از معابر دارند تردد می‌کنند و جان این عزیزان را حفظ بکنیم.
اگر پلیس راهنمایی و رانندگی از چندین سال پیش به سمت و سوی همیاران پلیس رفته به دلیل این است که نتایج و آمارها این را نشان داد که اگر این اینها آموزش بدهیم اولاً آینده ترافیکی خوبی خواهیم داشت. ثانیاً از همین الان بچه‌ها مسئولیت پذیر بار خواهند آمد و قوانین و مقررات را یاد خواهند گرفت و می‌تواند کمک بکند حتی به پیشگیری از تصادفات و حوادث.
با کار علمی و پژوهشی که انجام شد بین پلیس و دانشگاه مشخص شد اینها ۱۸ درصد در کاهش تخلفات رانندگی توانستند نقش داشته باشند. همچنین کار موفقیت آمیزی توسط همین بچه‌ها در کشور ما شکل گرفت.