به گزارش خبرگزاری مهر به نقل از الجزیره، در ۲۶ ژوئیه ۱۹۵۰، همه چیز در برزیل این بود که مردم آن کشور برای جشن گرفتن اولین قهرمانی خود در جام جهانی آماده بودند و تنها ۹۰ دقیقه با این موفقیت فاصله داشتند. پس از تسلیم شدن فیفا در برابر خواسته‌های برزیلی‌ها که تهدید به انصراف از میزبانی مسابقات کرده بودند، سیستم مسابقات تغییر کرد تا مرحله گروهی و مرحله نهایی تثبیت شود.
داستان فینال جام جهانی ۱۹۵۰
پس از برگزاری دیدارهای دور اول بین ۴ گروه که شامل ۱۳ تیم بود، برزیل، اسپانیا، سوئد و اروگوئه به مرحله دوم راه یافتند. برزیل میزبان، سوئد را با نتیجه ۷ بر ۱ و اسپانیا را با نتیجه ۶ بر ۱ شکست داد. و اروگوئه با نتیجه ۲-۲ با اسپانیا مساوی کرد و سپس ۳ بر ۲ از سد سوئد گذشت.
با توجه به این نتایج، بازی دور سوم و پایانی بین برزیل و اروگوئه به فینال تبدیل شد که در آن «رقصندگان سامبا» حداقل به نتیجه مساوی نیاز داشتند تا پیروز جام شوند.
اعتماد کورکورانه
در سه روز منتهی به بازی فینال، برزیلی‌ها رویاهای خود را بافتند و بازیکنان خود را قهرمان جهان می‌دیدند و هیچکس در آنجا فکر نمی‌کرد که ممکن است اتفاقی بیفتد که روحیه آنها را به هم بزند و جشن آنها را خراب کند.
برزیلی‌ها به خصوص پس از زدن ۱۳ گل در دو مسابقه اول جام، به مرز اعتماد کورکورانه رسیده بودند تا جایی که «آنجلو مندس دی مورائس»، شهردار ریودوژانیرو خطاب به بازیکنان گفت: «در پایان این روز شما قهرمانان دنیا خواهید شد و هیچکس در جهان نمی‌تواند شما را متوقف کند».
روزنامه‌های برزیلی یک روز قبل از آن مسابقه در تیترهای بزرگ و مهیج برزیل را قهرمان معرفی کردند. روزنامه «گازتا اسپورتیوا» در صفحه اول خود عکس دسته جمعی تیم را با تیتر «این ها قهرمانان جهان هستند» چاپ کرد، و روزنامه «او موندا» نوشت: «فردا ما اروگوئه را شکست خواهیم داد».
همه چیز در اینجا متوقف نشد، برزیلی‌ها نام بازیکنان خود را بر روی ۲۲ مدال طلا حک کردند، علاوه بر همه اینها، نزدیک به ۲۰۰ هزار تماشاگر به سمت سکوهای استادیوم "ماراکانا" حرکت کردند.
آلچدس گیجیا در این باره می‌گوید: هواداران برزیل از خوشحالی جوری می‌پریدند که انگار جام جهانی را برده‌اند، همه می‌گفتند با ۳ یا ۴ گل ما (اروگوئه) را شکست می‌دهند.
«فریاکا» روی مستطیل سبز رؤیای برزیل را بیش از هر زمان دیگری نزدیک کرد و دو دقیقه بعد از شروع نیمه دوم به گل برتری رسید، اما «خوان شیاوینو» با به ثمر رساندن گل تساوی در دقیقه ۶۶ بازی را به مساوی کشاند.
گلی که برزیلی‌ها را شکست
«گیجیا» با به ثمر رساندن گل دوم برای اروگوئه در دقیقه ۷۹ گلوی برزیلی‌ها را بست، گلی که میزبان در دقایق باقی مانده از شوک نتوانست آن را جبران کند، و سکوت وحشتناکی در سکوهای پر سر و صدا حاکم شد.
گیجیا درباره آن گل گفت: «یک ثانیه فرصت داشتم تا تصمیم بگیرم چه کار کنم، تصمیم گرفتم مستقیم شوت کنم و توپ از روی تیرک وارد دروازه شد، این بهترین گلی بود که در عمرم به ثمر رساندم».
پس از پایان بازی، بیمارستان‌های برزیل ده‌ها مورد از مردم را دریافت کردند که نتوانستند شوک را تحمل کنند. حداقل ۱۷ نفر مردند، ده‌ها نفر اقدام به خودکشی کردند و یک اعتصاب عمومی در کشور حاکم شد.
رستوران‌ها درهای خود را در ریودوژانیرو به طور خاص و در برزیل به طور کلی بستند و تیترها از «قهرمانان جهان» به «درام، تراژدی و مسخره» تغییر کردند.
این مسابقه بعدها به عنوان «ماراکانازو» شناخته شد، اصطلاحی که به این روز سیاه و فاجعه بار در تاریخ فوتبال برزیل اشاره دارد، به معنای «ضربه بزرگ ماراکانا».
رنگ سفید (لباس برزیل در آن زمان) همتای شوم «رقصنده های سامبا» به حساب می‌آمد، به طوری که کنفدراسیون بازی برزیل تصمیم گرفت اصلاً آن را نپوشد و یک پیراهن زرد و شورت آبی جایگزین آن شد.
«مواسیر باربوسا» دروازه بان برزیل نیز مورد انتقاد شدید قرار گرفت و هواداران کشورش او را به خاطر گل دوم مقصر دانستند، بنابراین او تصمیم گرفت تا ۵۰ سال بعد در خانه خود را حبس کند تا اینکه در آوریل ۲۰۰۰ فوت کرد.
چند روز قبل از مرگش، او شکایت کرد که تنها برزیلی است که به حبس ابد محکوم شده است، اگرچه حداکثر مجازات طبق قوانین برزیل ۳۰ سال است.
اگرچه سامبا پس از آن ۵ بار قهرمان جام جهانی شد (۱۹۵۸، ۱۹۶۲، ۱۹۶۶، ۱۹۹۴ و ۲۰۰۲)، گیجیا تأیید کرد که برزیلی‌ها در هر بازدید از کشور به لچدس گیجیا اعتراف می‌کردند که هنوز درد «ماراکانازو» را احساس می‌کنند.
وی گفت: در واقع این ضربه سختی برای آنها بود، برزیلی‌ها جشن می‌گرفتند که قرار است قهرمان جهان شوند، اما همه چیز دقیقاً برعکس شد.
گفتنی است، آلچدس گیجیا در ۱۶ ژوئیه ۲۰۱۵ درگذشت.