به گزارش خبرنگار مهر، مشکلات و چالش‌های پیش روی کادر درمان برای خدمت، باعث شده که با توجه به نیاز سایر کشورها به پزشک و پرستار، شاهد خروج بی سروصدای نیروهای پزشکی و پرستاری از کشور باشیم.
موج مهاجرت پرستاران
چند ماه قبل بود که یک پرستار مشهدی در اعتراض به عدم پرداخت مطالبات پرستاران، از بیمارستان اخراج شد. او بعد از دو ماه برای کار به آلمان مهاجرت کرد.
این در حالی است که بیمارستان‌های کشور از کمبود پرستار در تنگنا هستند و شرایط کار نیروهای پرستاری، سخت و طاقت فرسا شده است.
شیفت‌های اجباری، یکی از روش‌های مدیران بیمارستان‌ها برای جبران کمبود نیروی پرستاری است. در حالی که با افزایش ساعت کار پرستاران، میزان خطا در کار افزایش می‌یابد که علت اصلی آن، خستگی جسمی و روحی نیروهای پرستاری است.
بر اساس آمار رسمی وزارت بهداشت و سازمان نظام پرستاری، بیمارستان‌های کشور حداقل با کمبود ۱۰۰ هزار نیروی پرستاری مواجه هستند و این در حالی است که بعد از فروکش موج کرونا در کشور، شاهد اخراج حداقل ۱۷ هزار پرستار طرحی و قراردادی از بیمارستان‌های دولتی بوده‌ایم.
تناقض‌هایی که در اظهارات و رفتارهای مدیران نسبت به جایگاه پرستاری در نظام سلامت کشور وجود دارد، باعث شده تا برخی از پرستاران قید ماندن در حرفه را بزنند و سراغ شغل و حرفه دیگری بروند و یا اینکه مهاجرت کنند.
به گفته محمد میرزابیگی رئیس کل سازمان نظام پرستاری، هر ماه بین ۱۰۰ تا ۱۵۰ پرستار درخواست مهاجرت دارند.
اگر حداقل ۱۰۰ پرستار هر ماه مهاجرت کنند، سالانه بیش از ۱۲۰۰ پرستار از چرخه خدمت به بیماران خارج می‌شوند که این موضوع می‌تواند زنگ خطر جدی برای تشدید بحران کمبود پرستار در کشور باشد.
در همین حال، عباس عبادی معاون پرستاری وزارت بهداشت، گفته است که به صورت میانگین، کمتر از یک پرستار به ازای هر تخت بیمارستانی در کشور وجود دارد.
به نظر می‌رسد، فشار کاری و عدم توجه به خواسته‌های به حق پرستاران، مهم‌ترین عامل خروج کادر پرستاری از مراکز درمانی کشور باشد. اما، اینکه چند نفر از نیروهای پرستاری بعد از خروج از مراکز درمانی، به آن سوی آب‌ها می‌روند و مشغول کار می‌شوند، سؤالی است که مدیران وزارت بهداشت باید پاسخگو باشند.
مهاجرت پزشکان
علاوه بر نیروهای پرستاری که میل و قصد مهاجرت پیدا می‌کنند، باید متوجه رفتن برخی از پزشکان هم باشیم. در حالی که در تأمین پزشک مورد نیاز مناطق محروم و کم برخوردار، دچار مشکل هستیم.
چندی قبل بود که محمد رئیس زاده رئیس کل سازمان نظام پزشکی ایران، نسبت به خالی ماندن صندلی‌های تخصص چند رشته پزشکی هشدار داده و گفته بود که شاید مجبور شویم در سال‌های نه چندان دور، برای انجام برخی اعمال جراحی، بیماران خودمان را به خارج از کشور اعزام کنیم و شاید مجبور شویم از پزشکان خارجی دعوت به کار کنیم.
بنابر اعلام سازمان نظام پزشکی، سالانه حدود ۳۰۰۰ درخواست برای مهاجرت داریم که البته شاید همه این تقاضاها منجر به مهاجرت نشود. اما، هر آنچه است؛ درخواست برای مهاجرت پزشکان وجود دارد.
این در حالی است که هنوز خیلی از مناطق محروم و کم برخوردار کشور، از وجود حتی یک پزشک عمومی هم محروم هستند و مردم این مناطق مجبورند در زمان بیماری، کیلومترها راه بیایند تا به پزشک برسند.
البته نبود پزشک در برخی از مناطق محروم و کم برخوردار کشور، به توزیع نامناسب و ناعادلانه پزشک باز می‌گردد که دلایل گوناگونی برای آن بر می‌شمارند.
اما، مهم‌ترین دلیل عدم ماندگاری پزشکان در مناطق محروم و کم برخوردار کشور، عدم پشتیبانی و حمایت لازم از پزشکان در این قبیل مناطق است.
ظرف یک سال گذشته ۱۶۰ متخصص قلب مهاجرت کرده‌اند. همچنین ظرف چهار سال گذشته ۱۶ هزار پزشک عمومی از کشور مهاجرت کرده‌اند.
کوچ بی سروصدای کادر درمان در این روزها، می‌تواند زنگ خطری برای خالی شدن مراکز درمانی از پرستار و پزشک باشد.
خبرگزاری مهر را در شبکه‌های اجتماعی دنبال کنید