روابط ایران و چین به‌رغم فراز و نشیب‌های فراوان از ثبات تقریبی برخوردار بوده و حفظ و توسعه روابط دوجانبه از اصول خدشه‌ناپذیر سیاست خارجی دو کشور بوده است. چین قدرتی نوظهور است که وابستگی آن به انرژی بسیار بالاست و ایران یکی از تامین‌کنندگان اصلی انرژی مورد نیاز این کشور است. رابطه با چین برای ایران از آنجا اهمیت می‌یابد که این کشور مهم‌ترین بازیگر در دور زدن تحریم‌های آمریکا تبدیل شده و با توجه به سیاست تحریمی غرب علیه ایران، چین جایگاه خاصی در سیاست‌های اقتصادی و تجاری برون‌گرای کشورمان پیدا کرده است. از سوی دیگر چین تنها قدرت بزرگی است که از توازن و تمایل به چالش‌کشیدن موقعیت مسلط آمریکا در پهنه سیاست بین‌المللی برخوردار است و این ویژگی‌ها موجب شده چین جایگاه ویژه ای در سیاست خارجی ایران داشته باشد.
از سوی دیگر، چین نیز می‌داند که بدون حمایت ایران نمی‌تواند اهداف خود را در اتصال شرق و غرب از طریق جاده ابریشم فراهم آورد. ایران نقش ژئوپلتیکی مهمی در آرزوهای اقتصادی چین دارد و چین در هر دو پروژه «کمربنداقتصادی جاده ابریشم» و «جاده ابریشم دریایی قرن ۲۱»، به دسترسی زمینی و دریایی ایران نیاز دارد.
برهمین اساس یک قرارداد ۲۵ ساله همکاری در جهت تحکیم روابط سیاسی و اقتصادی با یکدیگر امضا کردند، توافقی که رهبری نظام آنرا درست و حکمت‌آمیز نامیدند. سندی که در راستای صلح، ثبات و توسعه منطقه‌ای و بین‌المللی تدوین شده و در مخالفت با هیچ طرف ثالثی و یا برای مداخله در امور هیچ کشوری نیست. تفاهم نامه‌ای که متأسفانه شاهد دیپلماسی فعال و مذاکرات پایدار برای تحقق آن شاهد نبوده‌ایم.
هرچند که در راستای ارتقای روابط و به حداکثر رساندن نزدیکی اقتصادی و سیاسی غلفت شده تا آنجا که رئیس دولت سیزدهم پیش از عزیمت به نخستین سفرش به پکن معترف شد که «در زمینه ارتقای سطح روابط دو کشور غفلت شده و در این راستا یک عقب‌ماندگی جدی داریم.» اما با توجه به آنکه دولت سیزدهم یکی از سیاست‌های خود در قبال چین را تقویت اعتماد سیاسی بنا نهاده است، انتظار می‌رود با سفر سیدابراهیم رئیسی به پکن، سند همکاری ۲۵ ساله از روی کاغذ به مرحله اجرا و عمل در بیاید و روابط دو کشور به «روابط جامع راهبردی» ارتقا یابد.