به گزارش خبرگزاری مهر، بردلی بلنکِنشیپ، خبرنگار، مقاله‌نویس و تحلیلگر سیاسی آمریکایی در مقاله‌ای برای راشاتودی، کارنامه سیاه واشنگتن درباره نارو زدن به متحدانش را در بحبوحه تشدید تنش بین چین و تایوان به اهالی این جزیره خودمختار یادآوری کرد.
بلنکِنشیپ مقاله را اینگونه آغاز می‌کند:
تسای اینگ‌ون، رئیس جزیره تایوان قرار است در ماه آوریل به کالیفرنیا سفر و با کوین مک‌کارتی، رئیس مجلس نمایندگان آمریکا دیدار کند. این سفر و دیدار قطعاً متغیری جدید را به روابط چین و آمریکا اضافه می‌کند. روابط بین دو کشور که تا پیش از این تیره و تار بود، پس از ورود اتفاقی بالون چینی به حریم هوایی آمریکا در اوایل سال جدید میلادی، وخیم‌تر شد و در تازه‌ترین اقدام هم، اعمال تحریم علیه شرکت‌های چینی، آتش تنش را بیش از پیش شعله‌ور کرد. سفر مقامات آمریکایی به تایوان که جرقه آن با حضور نانسی پلوسی، رئیس سابق مجلس نمایندگان آمریکا به این جزیره زده شد، پکن را به شدت برآشفت و ملاقات احتمالی اینگ‌ون با مک‌کارتی بدون شک شرایط را به شکلی غیرقابل پیش‌بینی دستخوش تغییر خواهد کرد.
صمیمی‌تر شدن تایوان با آمریکا تنها دردسرهای این جزیره را بیشتر می‌کند به ویژه باتوجه به سابقه تاریک آمریکا در نارو زدن به شرکای قسم‌خورده‌اش! واشنگتن با وعده دادن به اتباع و شهروندان تایوان مبنی بر حمایت نامحدود و سپس رها کردن آنها، به بروز جنگ در منطقه دامن می‌زند. این تفکر در توییت انتقادی و نیش‌دار گارلند نیکسون، مجری برنامه رادیویی واشنگتن دی‌سی و تحلیلگر سیاسی، به طور مختصر و مفید مطرح شده است؛ توییتی که بیش از نیم میلیون بازدید داشت و به انتقاد وزارت خارجه تایوان منجر شد.
توصیه نیکسون به ساکنان جزیره تایوان این بود: شما باید کاری را بکنید که مردم اروپا نکردند و آن هم این است که باید به‌دنبال منافع خودتان باشید. آمریکاییها به قیمت قربانی کردن دیگران، به دنبال منافع خودشان هستند. امپراتوری آمریکا بیشتر از هرچیزی، باعث بی‌ثباتی می‌شود. آنها باعث بی‌ثباتی در اوکراین شدند و موجودیت آنها را به خطر انداختند. آنها بی‌ثباتی چشمگیری را در اتحادیه اروپا ایجاد کردند. به جایگاه آمریکا در ۲۵ تا ۳۰ سال اخیر در «مقابله با تروریسم» نگاه کنید؛ بی‌ثباتی در خاورمیانه. بنابراین آنها قصد دارند جزیره شما را هم شدیداً بی‌ثبات کنند. درست کنار دستتان یک ابرقدرت نشسته است. برای حفظ ثبات باید با چین رابطه‌ای پایدار داشته باشید. آمریکا ۷ هزار مایل با شما فاصله دارد. آنها شما را رها خواهند کرد، فریب‌تان می‌دهند تا از بین بروید و سپس ترک‌تان می‌کنند.
نیکسون به نمونه‌های بیشماری از سابقه واشنگتن درباره این موضوع مشترک اشاره کرده است. از جمله این نمونه‌ها می‌توان به وعده آمریکا به نیروهای کُرد در صورت مقاومت‌شان مقابل صدام حسین در دهه ۱۹۹۰ و سپس رها کردن‌شان پس از عملی شدن شروطش اشاره کرد؛ همچنین رها کردن مردمی که در جریان جنگ در افغانستان به آمریکا کمک کرده بودند، نمونه دیگری است؛ به این فهرست کمک آمریکا به ویران کردن سوریه را هم اضافه کنید؛ جایی که واشنگتن حضورش را تنها و تنها به سرقت نفت این کشور و مهار نفوذ ایران محدود و در عین حال هم از پابرجا ماندن تحریم‌های فلج‌کننده اطمینان حاصل کرده است.
این الگوی رفتاری صرفاً به دشمنان محدود نمی‌شود بلکه درباره به اصطلاح متحدان آمریکا هم صادق است. نیکسون به این موضوع اشاره کرده که اقتصاد اتحادیه اروپا به لطف تبعیت کورکورانه این بلوک از سیاست‌هایی که آمریکا در بحران اوکراین، به آنها دیکته کرده، در منجلاب گیر کرده است. شاید اتحادیه اروپا به کُندی به جنگ فناوری‌های پیشرفته آمریکا با چین وارد شود اما این اتفاق قطعاً رخ خواهد داد و این اقدام قطعاً ضربه و خسارت شدیدی به شرکت‌های اروپایی وارد خواهد آورد.
در تازه‌ترین نمونه از نارو زدن آمریکا به متحدانش، نشریه ساوت چاینا مورنینگ پست، دهم مارس در گزارشی نوشت که واشنگتن با منفعت بردن از تنش‌های تحریک‌آمیز بین استرالیا و چین و از دست رفتن بازار پکن برای کانبرا، صادرات گوشت قرمز به پکن را افزایش داده است. بنابراین همزمان با اینکه غرب کانبرا را به تحریک اژدهای زرد و از دست دادن یکی از مقاصد بزرگ گوشت قرمز استرالیا، تشویق می‌کند، «عمو سام» جای خالی استرالیا را پر کرده و برای کارخانه‌های خود بازاری جدید و پربازده فراهم می‌کند.
جف رابی، سفیر اسبق استرالیا در چین دراین‌باره گفته است: بعد از اینکه تمام این اقدامات تجاری معرفی شد و به اجرا درآمد، آمریکایی‌های دائماً می‌گفتند که هوای ما را دارند، آنها استوار در کنار ما ایستادند اما به فروش هرچه بیشتر شراب و گوشت قرمز ادامه می‌دهند؛ ناسلامتی آنها متحد وفادار ما هستند!
بلنکِنشیپ در ادامه می‌نویسد: البته چنین شرایطی تازگی ندارد. همانطور که در دسامبر ۲۰۲۱ نوشته بودم، آمریکا در نیمه نخست همان سال، ۵.۴ میلیون تن ذغال‌سنگ به چین صادر کرد؛ این رقم در مقایسه با ۵۳۱ هزار تنی که در بازه مشابه سال پیش از آن صادر شده بود، افزایشی مضحک و در عین حال تعجب‌برانگیزِ ۹۲۰ درصدی را نشان می‌دهد. آمریکا در بازه‌ای مشابه در سال ۲۰۱۹ بیش از ۷۷۱ هزار تن ذغال سنگ به چین صادر کرده بود. این افزایش عجیب و چشمگیر در صادرات ذغال‌سنگ آمریکا، پس از آن اتفاق افتاد که استرالیا تئوری «نشت آزمایشگاهی» را درباره منشأ همه‌گیری کرونا مطرح کرد و «تجاوز چین» را مورد انتقاد قرار داد و پکن در واکنش، واردات ذغال سنگ از کانبرا را کاملاً ممنوع کرد.
البته از حق نگذریم، چین در ماه‌های اخیر با لغو ممنوعیت واردات ذغال‌سنگ، در راستای ترمیم روابط با استرالیا گام برداشته و علاوه بر این، آمریکا فروش ذغال‌سنگ به پکن را در سال ۲۰۲۲ به شدت کاهش داده است. اما این اقدام آمریکا هم پس از آن رخ داد که استرالیایی‌ها از ریاکاری و کوته‌بینی واشنگتن به شدت انتقاد کردند. بنابراین وقتی که عمو سام به استرالیایی‌ها می‌گوید که «بپرید»، کانبرا می‌پرسد «چقدر بالا بپرم؟»؛ آنها وظیفه‌شان را انجام می‌دهند، یک رقیب خارجی آنها را تنبیه و واشنگتن آنها را در چاه به حال خود رها می‌کند. این ماجرا ربطی به یک راهبرد پردامنه یا ساختن امپراتوری نداشته و صرفاً کمک به کارخانه‌های آمریکایی برای پول درآوردن است، همین و بس.
نیکسون همچنین این ایده را هم مطرح کرد که آمریکا با جابه‌جایی شرکت تولید محصولات نیمه‌رسانا و سیلیکونی تایوان به آریزونا، قصد دارد شرکت مادر آن را از بین ببرد.
به گفته نیکسون، «شما می‌توانید آمریکا را کشوری قابل اعتماد بدانید اگر به سابقه‌اش اعتماد کنید و این سابقه به شما نشان می‌دهد که آنها برای پولدار کردن کارخانه‌های خود، سر همه را کلاه گذاشته و به دوست و دشمن نارو می‌زنند و هیچ اهمیتی هم ندارد؛ این اخلاق آمریکاست. از این رو، همه آنهایی که در تایوان، استرالیا، اروپا یا هر جای دیگری نشسته‌اند و دولت‌شان بدون گلایه و اعتراض، به ساز واشنگتن می‌رقصد، می‌گویم: بهتر است حواستان را جمع کنید در غیر این صورت اتفاق بدی برای‌تان خواهد افتاد.»