خبرگزاری مهر -گروه هنر-آروین مؤذن‌زاده، فریبرز دارایی؛ طی سال‌های مختلف در عرصه تئاتر نمایش‌های متعددی روی صحنه رفته‌اند. برخی از این آثار دارای یک ویژگی قابل توجه بوده‌اند و آن حضور چهره‌های شناخته شده بازیگری و ایفای نقش آن‌ها روی صحنه تئاتر بوده است.
در حال حاضر تماشاخانه ایرانشهر میزبان یکی از این آثار ویژه است. سالن ناظرزاده کرمانی این مجموعه تئاتری چند هفته‌ای است که پذیرای نمایش «خوشدلان» به کارگردانی پریزاد سیف است؛ نمایشی که توسط سعید پورصمیمی چهره شناخته شده تئاتر و سینمای ایران نگاشته شده است.
«خوشدلان» ماجرای علاقه پادشاه به کتاب شعری است که تمامی اشعار آن بی‌محتوا است. پادشاه از خوانده اشعار این کتاب لذت می‌برد و برای کسی که سراینده این اشعار است جایزه‌ای گرانبها تعیین می‌کند. هر کسی در شهر که از این موضوع مطلع می‌شود قصد دارد خود را به جای سراینده این اشعار جا بزند و برنده جایزه شود!
این نمایش که به شیوه نمایش‌های ایرانی و با حال و هوایی طنز اجرا می‌شود، مجموعه‌ای از چند نسل بازیگری را روی صحنه برده است. سعید پورصمیمی، مسعود کرامتی، بهرام ابراهیمی، الهام پاوه‌نژاد، پریزاد سیف، رضا مولایی، بهروز پوربرجی، شاهین علایی‌نژاد، علی‌پویا قاسمی، شهاب عباسیان، حامد مهدی‌نژاد، رضا فیض‌بخش، مریم محبی بازیگران این اثر نمایشی هستند که توانسته با استقبال مخاطبان و علاقه‌مندان تئاتر اجرا شود.
حضور چهره‌های بازیگری تئاتر در کنار هم در نمایشی ایرانی بهانه‌ای شد تا نشستی را در خبرگزاری مهر تدارک ببینیم تا درباره این حضور و شکل‌گیری و اجرای نمایش «خوشدلان» به گفتگو بنشینیم.
در این نشست مسعود کرامتی، پریزاد سیف، رضا مولایی، بهروز پوربرجی، علی‌پویا قاسمی و حامدی مهدی‌نژاد به همراه سعید خانی تهیه‌کننده و پخش‌کننده سینما که تهیه‌کنندگی نمایش «خوشدلان» را هم عهده‌دار است، حضور پیدا کرده و درباره دلایل خود برای حضور در «خوشدلان» و نقطه نظرات خود درباره وضعیت کنونی تئاتر پرداختند.
در ذیل بخش اول این گفتگو را می‌خوانیم:
* در چند سال اخیر آقای پورصمیمی تنها با خانم پریزاد سیف در عرصه تئاتر همکاری کرده است. از این همکاری و روندی که برای نگارش و کارگردانی نمایش «خوشدلان» به عنوان جدیدترین تجربه همکاری طی شد بگویید.
پریزاد سیف: واقعیت این طور نیست که آقای سعید پورصمیمی فقط در تئاتر با بنده کار می‌کند. آقای پورصمیمی در زمینه سینما هیچوقت درگیر این نیست که کارگردان یا نویسنده اثر حتماً باید فرد شناخته شده و پیشکسوتی باشد. برای ایشان اول از همه متن مهم است و دوم اینکه بتواند در خصوص درک درست کار به کارگردان اعتماد کند. به همین دلیل در کارنامه کاری ایشان در سینما تجربه همکاری با کارگردان‌های جوان و حتی کاراولی دیده می‌شود. در حوزه تئاتر این همکاری به آشنایی ۲۰ ساله ما برمی‌گردد. من اولین بارها افتخار این را داشتم که با آقای پورصمیمی هم‌بازی باشم و به مرور شاید این شناخت و اطمینان در ایشان ایجاد شد که می‌توانم از پس کار کارگردانی بربیایم.
مطمئناً اگر در این مدت به ایشان متن‌هایی پیشنهاد می‌شد که دوستش داشته باشند و به لحاظ ساختاری با آن مشکلی نداشتند و نقش را نیز مناسب خود می‌دانستند حتماً با دیگران نیز همکاری می‌کردند. این اتفاق در نمایش «آواز قو» رخ داد. من این نمایش را حدود ۲۰ سال پیش خوانده بودم و همیشه گوشه ذهنم بود و به آن فکر می‌کردم. آقای پورصمیمی به قول سینمایی‌ها اصل جنس برای آن نقش بودند و وقتی به ایشان پیشنهاد بازی در نمایش را دادم متوجه شدم ایشان از جوانی دوست داشتند این نقش را بازی کنند. این اتفاق مهمی بود که یک بازیگر در تمام سال‌های کاری خود دوست داشت نقشی را بازی کند و این پیشنهاد به او شد. «آواز قو» بارها و بارها بازنویسی شد و با متن ابتدایی بسیار تفاوت پیدا کرد و اینگونه شد که ما با هم همکاری کردم.
آقای پورصمیمی از دوران جوانی خود دستی بر قلم دارند و آثاری چون «داستان ضحاک» و «بارگه داد» را نوشته و کارگردانی کرده‌اند. آقای پورصمیمی از سال ۹۹ و دوران کرونا شروع به نگارش نمایشنامه «خوشدلان» کردند. ایشان تا زمانی که نمایشنامه‌شان به طور کامل نوشته نشود درباره اثر صحبت نمی‌کنند. من توفیق این را داشتم که متن را بخوانم. از نظر من سوژه بسیار پاک بود و تاکنون مورد استفاده قرار نگرفته بود و خود من هم نمی‌دانستم که سوژه نمایشنامه «خوشدلان» اتفاقی واقعی و تاریخی است. برای من جالب بود که حدود ۲۰۰ سال پیش در ایران شاعری از هیچ صحبت کند و کاری ابزورد و پوچ انجام دهد و صاحب سبک باشد. این برای من خیلی جالب بود و تا به حال هیچ نویسنده‌ای برای پرداختن به این سوژه پیش نرفته بود.
نمایشنامه «خوشدلان» به کارگردان و خواننده می‌گوید که در شکل و قالب نمایش ایرانی نوشته شده‌ام؛ نمایش ایرانی و نمایش‌واره‌های ایرانی. شما در این نمایش فاکتورهایی از سیاه‌بازی و تخته حوضی می‌بینید و حتی جایی معرکه‌گیری که نمایش‌واره است. این برای من جالب بود که محتوا اینقدر مدرن است و حرف تازه دارد ولی من می‌توانم این فرصت را داشته باشم که آن در قالب نمایش ایرانی نشان دهم.
* آقای کرامتی شما پیش از این کمتر تجربه بازی در نمایش ایرانی داشتید و بیشتر نقش‌های رئالیستی ایفا کرده‌اید. چطور شد که در نمایش «خوشدلان» حضور پیدا کرده و به ایفای نقش پرداختید؟
کرامتی: آقای پورصمیمی با من تماس گرفت و پیشنهاد کار را داد و من بدون اینکه بدانم متن چیست از آن جایی که با هم دوست هستیم و در عرصه بازیگری بزرگ ما و برای‌ام قابل احترام است، پذیرفتم. بعد که متن را به من داد و آن را خواندم کمی ترسیدم زیرا تاکنون به شکل و شیوه اجرایی اکسپرسیونیستی که در شکل نمایش‌های ایرانی وجود دارد فکر نکرده بودم. با احتیای وارد تمرین‌ها شدم و یکی از دغدغه‌هایی که در ابتدا خانم سیف و سعید پورصمیمی درباره بازی من داشتند این بود که چرا در بازی‌ام اغراق ندارم و من می‌گفتم که اجازه دهید آرام آرام این روند را درک کنم. واقعیت این است که تجربه خاصی برای‌ام بود و برای خودم هم به شخصه تجربه خوبی است و امیدوارم مخاطب نیز این کار را دوست داشته باشد.
اصولاً در بازیگری ضدیتی با بازی اغراق‌آمیز دارم و همیشه آزارم می‌دهد.
* نقش‌آفرینی‌های‌تان بیشتر به ناتورالیستی نزدیک بوده است.
کرامتی: واقعاً تمام تلاش‌ام این بوده که نقش‌آفرینی‌هایم اغراق‌آمیز نباشد و حتی اگر تیپ‌سازی هم می‌کنم قابل باور باشد و نمایش نباشد. «خوشدلان» تجربه خوبی برای‌ام بود و وارد یک جهان بازیگری دیگری شدم و در دنیای خودم تجربه تازه‌ای بود.
* سال‌ها است که علیرغم کارگردانی در سینما رابطه خودتان را با تئاتر حفظ کرده و همچنان در تئاتر کارگردانی و بازی می‌کنید.
کرامتی: من تحصیل کرده تئاتر هستم. در آن زمان تفکر اینگونه بود که سینما و تلویزیون در مقابل تئاتر حد پایینی دارند و اگر دغدغه فرهنگی دارید باید در تئاتر فعال باشید. بعد از انقلاب و انقلاب فرهنگی شرایط به گونه‌ای دیگر شد و بسیاری از فعالان تئاتر کم‌کار شدند و نمونه بارز این امر آقای حمید سمندریان بود که رستورانی را راه‌اندازی کرد و بچه‌های تئاتری نظیر احمد آقالو، حمید لبخنده و حسین عاطفی نیز در آنجا مشغول به کار شدند.
اتفاقی برای من افتاد و به سمت کار عروسکی رفتم. رفتن و فعالیت در سینما و تصویر چند صباحی من را تحت تأثیر خود قرار داد و این تصور در من شکل گرفت که سینما خیلی مهم‌تر و هنر معاصر است و تئاتر کهنه است و ماندگاری ندارد و متعلق به این عصر نیست. تا دوباره دغدغه‌ای برای تجربه مجدد حضور در تئاتر در من ایجاد شد. برگشتم به جهان فراموش شده‌ام باعث اتفاق عجیبی در من شد. متوجه شدم که ویژگی بارز تئاتر این است که انسانی است زیرا ارتباط مداوم با مخاطب دارید؛ این ارتباط از تمرین‌ها شروع و تا آخرین لحظه اجرا وجود دارد. در تئاتر فضای بازی برای تجربه وجود دارد. اتفاقی که برای من به عنوان کارگردان و یا بازیگر تئاتر که البته در بازیگری بیشتر رخ می‌دهد، تجربه‌ای ناب و حیرت‌انگیز است.
سینما برای خود جایگاه دارد ولی برای من به عنوان شخصی که علاقه‌مند به تئاتر است جایگاه بالایی ندارد زیرا مثل همه پدیده‌های جهان مدرن و صنعتی شده بخشی از ذات انسانی آدم‌ها را از بین می‌برد و تغییر می‌دهد. سینما هنر نمایش را تبدیل به چیز دیگری می‌کند. منظورم بد یا خوب بودن آن نیست بلکه برای من اینگونه است که آن ذات انسانی بودن هنر تئاتر را در سینما نمی‌بینم.
* آقای سعید خانی به‌عنوان یک تهیه‌کننده سینما در تئاتر حضور پیدا کرده‌اید. کمتر شاهد حضور تهیه‌کننده سینما در این عرصه بوده‌ایم. شما به عنوان تهیه‌کننده سینما تجربه همکاری با آقای سعید پورصمیمی را داشتید. آیا ورودتان به عرصه تئاتر به دلیل این تجربه همکاری بود و یا خودتان مایل بودید که در تئاتر نیز تهیه‌کنندگی را تجربه کنید؟
خانی: جزو معدود تهیه‌کننده‌های سینما هستم که پخش‌کننده فیلم هم هستم. وقتی در حوزه پخش‌کننده فیلم فعالیت می‌کنید باید در حوزه مارکتینگ و تجاری هم تجربه کرده و فعال باشید. دغدغه‌ام این بود در تئاتر هم حضور داشته باشم تا با تجربه و توانی که داشتم در این حوزه کمک کنم. با همین دغدغه در حوزه تولید فیلم کوتاه نیز ورود کردم. اساساً دغدغه‌ام این بود که ما در حوزه تولید کمپانی داشته باشیم. سال‌ها پیش کار یک کارگردان جوان تئاتر را تهیه‌کنندگی کردم ولی تجربه خوبی برای من نبود و از تهیه‌کنندگی تئاتر دلزده شدم.
بعدها در هنگام تولید فیلم «دوزیست» به کارگردان پیشنهاد دادم که برای ایفای یک نقش با آقای پورصمیمی صحبت کنیم. جلسه قرارداد ما با آقایی پورصمیمی ۴ ساعت به طول انجامید. در آنجا متوجه شدم که برای آقای پورصمیمی نظم بسیار مهم است. بعد از تجربه «دوزیست» رابطه‌مان خیلی خوب شد و وقتی با ایشان صحبت می‌کردم می‌گفتم که خیلی دوست دارم با شما در عرصه تئاتر تجربه همکاری داشته باشم. مدام این پیشنهاد را دادم تا روزی آقای پورصمیمی به من گفت که آیا واقعاً دغدغه حضور در تئاتر را دارم یا نه که من گفتم کاملاً روی این پیشنهاد جدی هستم. پس از آن گفتگو همکاری‌مان برای تولید و اجرای «خوشدلان» آغاز شد.
* با توجه به شرایط اقتصادی تئاتر و همچنین شرایط اقتصادی امروز جامعه آیا حضور به عنوان تهیه‌کننده تئاتر توجیه اقتصادی برای‌تان دارد؟
خانی: من همیشه معتقد هستم که باید یک محتوا آگاهانه تولید شود و بدانیم که هدف‌مان از تولید آن محتوا چیست. اولین بار که نمایش «خوشدلان» را خواندم مشکلی که با آن داشتم تعداد بالای بازیگر نمایش بود. صادقانه این است که آگاهانه خودم را آماده ورود به تهیه‌کنندگی تئاتر و حتی ضرر مالی کرده بودم. از روز اولی که ورود کردم خیلی‌ها از من این پرسش را می‌پرسیدند که آیا برای‌ام توجیه اقتصادی دارد یا نه. همیشه به دولت و حاکمیت انتقاد می‌کنیم که نسبت به پیشکسوتان عرصه فرهنگ و هنر بی‌تفاوت است ولی خودمان حاضر نیستیم در این زمینه کاری انجام دهیم. با خودم فکر کردم که بعد از این همه تولید فیلم و پخش اشکالی ندارد برای اینکه حالمان خوب باشد کمی متضرر شویم.
اولین انگیزه‌ایم برای این تجربه آقای سعید پورصمیمی بود ولی الان از تمامی اعضای گروه که بسیار حرفه‌ای هستند و با عشق و علاقه در کار حضور دارند، حس و انرژی می‌گیرم و مخاطب هم این حس را از طرف گروه دریافت می‌کند. به لحاظ اقتصادی خودم را آماده کرده بودم که ضرر کنم. چه ایرادی دارد ما که در عرصه‌های دیگر فعال هستیم و در سینما صرفاً بحث مارکت و درآمد را داریم در تئاتر به عنوان فعالیتی فرهنگی حضور پیدا کرده و حمایت کنیم.
* الان استقبال از نمایش خوب است ولی خود را برای ضرر آماده کرده‌اید، آیا با این شرایط امکان آورده اقتصادی در تئاتر وجود دارد؟
خانی: اگر کار با تعداد بازیگر کمتری باشد احتمال اینکه آورده اقتصادی داشته باشد بیشتر است. شرایط تبلیغات در تئاتر هم مناسب نیست و شهرداری هم به لحاظ تبلیغات حمایتی نمی‌کند. کار ما هم مثل فلان کار نمایشی نیست که نهاد بزرگی حامی‌اش است و در تمام نقاط شهر تبلیغات دارد.
* جدا از تعداد بازیگر کم، استمرار اجراهای یک اثر نمایشی و تعداد اجرای بالا مهمترین نکته در بحث اقتصادی تئاتر است. در تمام دنیا تئاترها با تعداد اجرای بالا در مقاطع زمانی طولانی اجرا می‌شوند و این امر آورده اقتصادی برای گروه آن اثر دارد.
خانی: بله درست است. البته وقتی تعداد بازیگران زیاد باشد امکان اجرا در شهرهای دیگر و همچنین خارج از کشور هم سخت می‌شود زیرا هزینه‌های سفر و اسکان بسیار زیاد می‌شود.
رضا مولایی: در تمام دنیا یک اثر نمایشی برای ۲۰ تا ۳۰ اجرا تولید نمی‌شود و به تعداد اجراهای بالا در شهرهای مختلف فکر می‌شود و حدود یک سال نمایش اجرا می‌شود. قبلاً به تئاتر کمک می‌شد و اداره‌کل هنرهای نمایشی شورای ساختی داشت که کمک‌هزینه‌هایی برای ساخت دکور و لباس پرداخت می‌کرد.
* در حال حاضر بر عکس شده و گروه‌ها از اداره‌کل هنرهای نمایشی حمایت مالی می‌کنند.
مولایی: الان با ۳۰ اجرا حتی اگر یک نمایش ۲ بازیگر هم داشته باشد، باز هم ضرر است.
* الان به دلیل نبود شرایط مناسب اقتصادی در تئاتر، بسیاری از هنرمندان تلاش می‌کنند در پروژه‌های تصویری حضور داشته باشند تا تأمین شوند.
خانی: در نمایش «خوشدلان» همه اعضای گروه به احترام آقای پورصمیمی خیلی همکاری کردند و دستمزدها بسیار ناچیز است ضمن اینکه خانم سیف و آقای پورصمیمی دستمزدی دریافت نکردند.
سیف: از روز اولی که با آقای خانی برخورد داشتم، حرفی زدند که از نظر من تا به حال پای‌اش ایستاده‌اند. به من گفتند شاید تئاتر برای من توجیه اقتصادی نداشته باشد ولی دوست دارم در تئاتر یاد بگیرم. من این حرف را از هیچ فرد تهیه‌کننده دیگری نشنیده بودم ولی درباره آقای خانی تا الان صدق کرده است. ما تهیه‌کننده‌هایی را می‌بینیم که خط‌کشی به دست گرفته‌اند و به خود اجازه می‌دهند در هر کار ما حتی کارهای تخصصی دخالت کنند زیرا معتقدند همه چیز را آن‌ها فراهم می‌کنند. ولی درباره آقای خانی چنین اتفاقی نیفتاد و در هیچ موردی اعم از انتخاب بازیگر و نکات دیگر دخالت نکرد و من را به عنوان کارگردان اثر در هیچ تنگنایی قرار نداد. نمایش «خوشدلان» به سرانجام نمی‌رسید اگر آقای خانی نمی‌خواست در تئاتر یاد بگیرد. حضور ایشان بسیار در تولید و اجرای این نمایش تأثیرگذار بود.
* آقای مولایی شما هم به‌عنوان بازیگر هم در عرصه تئاتر و هم در عرصه سینما فعال هستید و در حوزه آموزش تئاتر نیز فعالیت دارید. انگیزه شما برای حضور در «خوشدلان» چگونه شل گرفت؟
مولایی: برایم سخت است وقتی وارد یک گروه جدید می‌شوم با افراد دیگر و نقطه‌نظراتی که دارند هماهنگ شوم اما در نمایش «خوشدلان» گروه به شدت خوب است و از حضور در این گروه لذت می‌برم. این ویژگی‌ای است که به خاطر آن تئاتر کار می‌کنم. از استاد حمید سمندریان این را یاد گرفتم و این شانس را داشتم که اولین تجربه حضورم روی صحنه در نمایش «دایره گچی قفقازی» استاد سمندریان و بازی در کنار آقای سعید پورصمیمی بود و در آن نمایش بسیار آموختم.
گروه برای من خیلی مهم است و این گروه به شدت با هم خوب هستند. نمایش «خوشدلان» یک سال پیش آماده و قرار به اجرای نمایش در مهر ۱۴۰۱ بود که این امر میسر نشد و گروه یک سال در کنار هم و پای کار ماندند تا امسال اثر را روی صحنه بردیم. حالمان خیلی خوب است. آنقدر از کنار هم بودن انرژی کسب می‌کنیم که بخش اقتصادی تئاتر را فراموش می‌کنیم. این اتفاق برای من افتاده و خیلی خوشحال هستم در این گروه حضور دارم. ذوق این را دارم که «خوشدلان» ۱۰۰ تا ۲۰۰ اجرای دیگر داشته باشد.
وقتی آقای پورصمیمی را می‌بینم که با انرژی یک جوان روی صحنه حضور دارد، لذت می‌برم. خیلی اداری و کارمندی به تئاتر نگاه نمی‌کنم بلکه مهم برای‌ام این است که گروه و نمایش حال‌ام را خوب کند.
دوست دارم خاطره‌ای را برای‌تان تعریف کنم. پشت صحنه نمایش «خوشدلان» نشسته بودم و یاد دورانی که عشق سینما و بازیگری بودم و به سینما می‌رفتم افتادم و فیلم‌های «ناخدا خورشید»، «پاتال و آرزوهای کوچک»، «پناهنده» و «پرده آخر» یادم آمد. بعد از لحظاتی به خودم آمدم و دیدم که یک سمتم آقای پورصمیمی نشسته و سمت دیگرم آقای کرامتی. تجربه عجیبی بود و نمی‌توانستم در آن لحظه مرز بین واقعیت و رویا را تشخیص دهم.
* در میان افرادی قرار گرفته‌اید که برای نسل‌های مختلف در سینما خاطراتی را رقم زده‌اند.
مولایی: دقیقاً. حال عجیبی بود. درست است که زندگی‌مان از طریق تئاتر می‌گذرد ولی همین گروه و لذت بردن در آن برای‌ام مهم است. وقتی در زمینه آموزش نیز با جوان‌ترها کار می‌کنیم همین گروه بودن و کشف و تبادل دانسته‌ها برای‌ام مهم و لذت‌بخش است.
* واقعیت این است که وضعیت اقتصادی در تئاتر چه به لحاظ دستمزدها و فروش هیچ توجیهی ندارد و برای تأمین زندگی باید به سراغ سینما و تصویر رفت.
کرامتی: ما الان ۲ سال درگیر این نمایش هستیم.
سیف: الان سایت فروش ما را طی ۳ هفته اجرا به عنوان پرفروش‌ترین نمایش معرفی کرده است ولی با این پرفروشی که گفته می‌شود اتفاقی نمی‌افتد.
مولایی: حمایت‌های دولتی از تئاتر در کشور ما وجود ندارد.
سیف: دوست دارم یک نفر به این پرسش من پاسخ داد که بودجه سالانه تئاتر به کجا می‌رود؟
کرامتی: واقعیت این است که در کشور ما نهادهای بسیاری داریم که می‌توانند از تئاتر حمایت کنند اما هیچ اقدامی در این زمینه انجام نمی‌دهند. بگذارید برای‌تان خاطره‌ای را تعریف کنم. من شاگرد آقای بهرام بیضایی بودم. اوایل انقلاب بود و شنیده بودیم که آقای بیضایی فیلمنامه‌ای را به وزارت ارشاد ارائه داده که پذیرفته نشده است. در حیاط دانشگاه ایستاده بودیم و آقای بیضایی گفت که ۳ هزار نفر در وزارت ارشاد حقوق می‌گیرند تا به من بگویند «نه» تو حق نداری فیلم بسازی! در حالی که یک نفر هم می‌تواند این «نه» را به من بگوید!
واقعیت این است که این همه حقوق‌بگیر در وزارت ارشاد و ادارات مختلف و هزینه‌های آب و برق و تلفن و غیره بخش زیادی از بودجه تئاتر را به خود اختصاص می‌دهد.
* آقای بهروز پوربرجی شما نیز از بازیگرانی هستید که سابقه حضور در نمایش‌های ایرانی را دارید و فعالیت‌های متعددی در این عرصه داشته‌اید. تجربه «خوشدلان» برای شما چگونه بود؟
پوربرجی: همیشه سطح کیفی یک کار را پیشکسوتان کار و قصه اثر تعیین می‌کند و بسیار مفتخرم که در این گروه و نمایش حضور دارم. من پیش از این تجربه حضور در نمایش‌های ایرانی و حتی تجربه ۲ سال و نیم اجرا را هم داشته‌ام. اقتصاد تئاتر در درازمدت اتفاق می‌افتد و ممکن نیست با یک ماه اجرا و حتی کمک اداره‌کل هنرهای نمایشی اتفاقی رخ دهد.
الان خبری منتشر شده که نمایش «خوشدلان» پرفروش شده است ولی هیچکدام از مدیران و مسئولان به تماشای این اثر ننشسته‌اند. شاخصه تئاتر این است که یک اتفاق هنری رخ می‌دهد ولی متأسفانه هیچ حمایتی در راستای این فرهنگ‌سازی وجود ندارد.
تئاتر آزاد به عنوان تئاتری کمدی مخاطب بسیار بالایی دارد و سالن‌های سینما از سئانس اکران خود کم می‌کنند تا نوبت اجرایی در اختیار گروه‌های تئاتر آزاد قرار بگیرد. وقتی تئاتر می‌تواند اینقدر درآمدزا باشد چرا از آن حمایت نمی‌کنیم و آن را زیر سؤال می‌بریم.
الان تبلیغات تئاتر محدود به گروه‌های تبلیغاتی شده که در شرایط فعلی نمی‌توانند کار خاصی بکنند. چرا دولت و شهرداری برای تبلیغ تئاتر حمایت نمی‌کنند؟ جامعه تئاتری نمی‌تواند از امکانات تبلیغاتی بهره‌مند شوند و فقط برخی افراد هستند که با حمایت برخی نهادها از این امکانات بهره‌مند می‌شوند.
تئاتر یک اتفاق هنری است و تجارت نیست. باید شاخصه هنری را همیشه حفظ کنیم. مدیرانی وارد عرصه فرهنگ و هنر شده‌اند که دغدغه و تخصصی در این زمینه ندارند. فقط سلایق شخصی در مدیریت تئاتر ما اعمال می‌شود. ما استادانی داریم که در کنج خانه نشسته‌اند و کسی سراغ‌شان نمی‌رود. متأسفانه در تئاتر ما خانه تئاتر اداره‌کل هنرهای نمایشی را قبول ندارد و اداره‌کل هنرهای نمایشی خانه تئاتر را.
وقتی در نمایش «خوشدلان» انرژی خوبی از گروه دریافت می‌کنم و لذت می‌برم، حاضر هستم از کار بیرون خود بزنم تا زودتر به سالن و پشت صحنه نمایش «خوشدلان» برسم. فرهنگ‌سازی برای هنرمندان عرصه تئاتر مهم است نه بخش درآمدزایی و شاید این حرف از نگاه دیگران حرفی غیرمنطقی باشد ولی برای عاشقان تئاتر اینگونه است.
ادامه دارد…