به گزارش خبرگزاری مهر، العربی الجدید در گزارشی درباره سودان آورده است: هنگامی که سودانی‌ها در صبح ۱۵ آوریل گذشته از خواب با صدای توپ و بمباران به علت جنگ میان ارتش و نیروهای پشتیبانی سریع، بیدار شدند احتمال بحران آب و برق و نان و نیز بسته شدن بیمارستانها به روی بیماران و مجروحان را داشتند اما هرگز انتظار گشودن درهای زندان به روی زندانیان را نداشتند.
دربهای پنج زندان در خارطوم که محکومان خطرناک در آن به سر می‌بردند باز شد به طوری که شش روز پس از درگیری ۲۱ هزار زندانی بدون عفو یا حکم قضائی از زندان فرار کردند و به شکل غیرقانونی آزادی خود را به دست آوردند و خارطوم اولین شهری لقب گرفت که در آن زندانی وجود ندارد و زندان‌ها خالی شدند.
در ۲۲ آوریل ساکنان مجاور زندان الهدی که در فاصله سی کیلومتری از مرکز خارطوم قرار دارد از خروج هفت هزار زندانی که در میان آنها محکومان به اعدام و زندان ابد، سارقان و مرتکب جنایات تجاوز به چشم می‌خوردند به شدت شوکه شدند.
به گزارش مهر، ابراهیم که در منطقه مجاور زندان الهدی زندگی می‌کند در این باره گفت: به یکباره راههای محله‌های فقیر نشین مجاور زندان پر از دهها نفری شد که لباس زرد رنگ بر تن داشته و دستان و پاهایشان بسته بود؛ ساکنان فهمیدند که این فراریان محکومان به اعدام هستند.
وی می‌افزاید: احدی فکر نمی‌کرد که چگونه زندانیان از پشت میله‌های زندان فرار کردند.
العربی الجدید در ادامه آورده است: تاریخ سودان شاهد حملات مردم به زندان‌ها بوده است اما خالی شدن جمعی زندان‌ها هرگز سابقه نداشته است. هنگامی که حکومت ژنرال ابراهیم عبود در سال ۱۹۶۴ سرنگون شد، زندان کوبر محاصره و فقط زندانیان سیاسی آزاد شدند. در آوریل ۱۹۸۵ در جریان سرنگونی حکومت جعفر النمیری هم افراد مسلح وارد زندان کوبر شده و دهها دانشجو و استاد دانشگاه و هنرمندان و ادبیان و کشاورزانی که نظام النمیری آنها را به زندان انداخته بود را آزاد کردند.
عبدالله امین، استاد جامعه شناسی تاریخی با ابراز تعجب از عدم برخورد پلیس با حادثه بازشدن زندان‌ها و آزادی زندانیان گفت: پلیس هیچ مقاومتی برای مانع شدن از آزادی زندانیان نداشت و به راحتی از ایفای نقش برای نگه داشتن زندانیان پشت میله‌های زندان دست کشید.
وی گفت: زندان‌های خارطوم از نطر تاریخی تنها مکان‌هایی برای نگهداری افراد خلافکار نبود، بلکه جزئی از فضاهای شهری بود که بسیاری از مردم به آن جا می‌رفتند و برای خانواده‌های خود که در آن محبوس بودند غذا و نوشیدنی می‌بردند. امروز هیچ کس این کار را نمی‌کند و خارطوم، زندان‌ها، یکی از فضاهای مهمش را از دست داده است.
عادل عبدالغنی، وکیل پرونده‌های جنایی نیز ضمن تعجب از عدم واکنش پلیس تأکید کرد: بازگرداندن زندانیان محکوم به جرایم قتل و جنایت‌های ضدبشری و قاچاق مواد مخدر هرگز آسان نخواهد بود، چرا که فرار حدود ۵ هزار زندانی در انتظار اعدام هرگز پیش از این اتفاق نیفتاده است.