به گزارش خبرگزاری مهر به نقل از خبرگزاری آناتولی، کاروان حامل تابوت ۳۰ نفر دیگر از قربانیان گمنام نسل کشی سربرنیتسا از مقابل ساختمان ریاست جمهوری در شهر سارایوو پایتخت بوسنی و هرزگوین تشییع شد.
در مراسم تشییع جنازه هزاران نفر از مردان و زنان شهر از جوان و کودک تا پیر و کهنسال شرکت کرده و با دعا پیرقربانیان این حادثه را بدرقه کردند.
دنیس بچیروویچ عضو بوسنیایی و زلیکو کومسیچ عضو کروات، کریستین اشمیت نماینده عالی بوسنی و هرزگوین، انس لیواکویچ مفتی سارایوو و سادیک بابور گیرگین سفیر ترکیه در سارایوو و بسیاری دیگر از مقامات کشوری و لشکری در این مراسم حضور داشتند.
کاروان قربانیان از اماکن نمادین قتل عام، مانند بنای یادبود کودکان کشته شده و قربانیان مارکاله نیز گذشت. پیکر این افردا فردا سه شنبه ۱۱ جولای به خاک سپرده می شود.
نسل‌کشی چگونه آغاز شد؟
غیرنظامیان بوسنی، پس از اشغال شهر سربرنیتسا توسط صرب ها به فرماندهی ژنرال راتکو ملادیچ در ۱۱ جولای سال ۱۹۹۵، درحالی به نیروهای هلندی وابسته به نیروهای حافظ صلح سازمان ملل پناه آورده بودند که توسط سربازان هلند به صرب ها تحویل داده شدند.
ملادیچ در اظهارات خود در آستانه عید صرب ها گفته بود که این شهر را به ملت صرب هدیه می کنم. در نهایت زمان آن فرا رسید که از تُرک ها (اصطلاحی که برای مسلمانان آن منطقه استفاده می شود) در این سرزمین انتقام بگیریم.
ملادیچ به دلیل کشتار بیش از ۸ هزار بوسنیایی مسلمان در سربرنیتسا در ۱۱ ژوئیه ۱۹۹۵ از سوی دادگاه بین المللی جرایم جنگی لاهه به حبس ابد محکوم شد.
در این کشتار بیش از ۸ هزار و ۳۷۲ بوسنیایی کشته شدند، بسیاری از زنان و کودکان از خانه هایشان آواره شدند.
جاده مرگ
در پی سقوط سربرنیتسا بخشی از جمعیت مسلمان شهر به سربازان هلندی که در کارخانه قدیمی باتری سازی مقابل مزار شهدای کنونی واقع شده پناه برده و بخشی دیگر نیز به منطقه تحت کنترل سربازان بوسنیایی که راه جنگلی بود، می گریزند.
اما هر دو گروه سرنوشت مشابهی را تجربه می کنند. راه جنگلی به دلیل قتل عام های گسترده ای که در آن رخ داده، در میان مردم به نام «جاده مرگ» شناخته می شود، راهی که هزاران نفر، اسیر دام سربازان صربستانی شده و جان خود را از دست دادند.
مردمی که به سربازان هلندی پناه برده بودند، شب اول در محل کارخانه قدیمی اسکان می یابند اما سربازان صربستانی که برای بازرسی به آنجا می روند خودسرانه اقدام به بازداشت برخی از مردان می کنند.
روز بعد سربازان صربستانی که بیرون از اردوگاه منتظر بودند، از بین خانواده هایی که مشغول سوار شدن به اتوبوس بودند، مردان را جدا کرده و به قتل رساندند، سپس در گورهای دسته جمعی دفن کردند. این در حالی است که زنان و کودکان این قربانیان سال ها دور از خانه های خود در تبعید به سر بردند.
به گزارش مهر، نکته مهم دیگری نیز در دل ماجرای سربرنیتسا نهفته است؛ یعنی غیرقابل اعتماد بودن سازمان های بین المللی و قدرت های بزرگ، این جنایت در حالی رخ داد که شورای امنیت سازمان ملل طی قطعنامه ۸۱۹، سربرنیتسا را منطقه امن اعلام کرده بود و یگانی از نیروهای هلندی حافظ صلح سازمان ملل وظیفه تأمین امنیت این شهر را برعهده داشت و نیروهای ناتو وظیفه حمایت هوایی از شهر را داشتند؛ اما هلندی ها با کوچک ترین فشار ارتش صرب شهر را خالی کردند و نیروی هوایی ناتو با وجود اطلاع از پیشروی نظامی صرب ها، هیچ اقدامی انجام نداد.
جنایت دهشتناک سربرنیتسا برای همیشه به عنوان برگی سیاه در کارنامه سازمان ملل متحد و نیروهای حافظ صلح ثبت شده و در تاریخ معاصر نیز به عنوان لکه ننگی بر دامن قدرت‌های جهانی باقی خواهد ماند. شاید این بزرگترین درس سربرنیتسا برای جهان باشد که نمی توان به قول سازمان های بین المللی و قدرت های جهانی اعتماد کرد.