عباس محبوب بازیگر باسابقه سینما و تلویزیون در گفتگو با خبرنگار مهر درباره فعالیت‌های اخیر خود توضیح داد: این روزها فیلم «معجزه عشق» را در حال اکران در سینماها دارم که در آن با اکبر عبدی و دیگر دوستان همبازی بودم. این فیلم را ما در سال ۹۴ در شهر اصفهان و به کارگردانی آقای ممتاز کار کردیم. مدت زمان طولانی فیلم امکان اکران نداشت تا اینکه آقای بابائیان در مقام تهیه‌کننده امتیاز فیلم را خریداری کرد و فیلم به اکران رسید.
این بازیگر درباره فعالیت بیشتر خود در کارهای تلویزیونی و رادیویی نسبت به کارهای سینمایی گفت: من سال ۵۰ اولین فیلم سینمایی‌ام را بازی کردم و همین الان هم چهار فیلم سینمایی مانند «سلفی با رستم» و یا «یه وجب و یه رجب» را آماده اکران دارم که احتمالاً به ترتیب تا پایان سال اکران می‌شوند. در مجموع اما شرایط سینما آنگونه که باید و شاید باب طبع تهیه‌کنندگان و سایر دست‌اندرکاران نیست. شرایط به‌گونه‌ای است که یک فیلم می‌فروشد اما یک فیلم دیگر فروشی ندارد و با توجه به هزینه‌های بالای تولید، اکثر تهیه‌کنندگان سعی می‌کنند با احتیاط در این مسیر حرکت کنند.
وی ادامه داد: تهیه‌کنندگان بخش خصوصی بیشتر در این شرایط قرار دارند. همین هفته پیش در یکی از دفاتر تولید حضور داشتم و فیلمی در آستانه تولید بود. همه کارها هم صورت گرفته بود اما در دقیقه ۹۰ به تهیه‌کننده مشورت دادند که فعلاً دست نگه دارد چرا که احتمال دارد هزینه‌های تولید بالاتر از برآوردهایت بشود. یحتمل این شرایط گریبانگیر تهیه‌کنندگان دیگر هم هست و به همین دلیل تولید در سینما وضعیت مناسبی ندارد.
تا زمانی که جان دارم، بازیگری را ادامه می‌دهم
محبوب در ادامه توضیح داد: برای خود من به‌عنوان بازیگر اینکه یک پروژه سینمایی باشد و یا تلویزیونی خیلی تفاوتی ندارد و مهم این است که کار خوبی پیشنهاد شود. مهم این است که بتوانم خدمتی برای این مردم عزیز و نجیب انجام دهم. همواره در مصاحبه‌هایی که داشته‌ام، تاکید کرده‌ام تا زمانی که جان دارم و نفس می‌کشم و می‌توانم در خدمت این مردم عزیز باشم، کار بازیگری را ادامه خواهم داد.
وی افزود: ماندگاری کارهای سینمایی بیشتر است اما تلویزیون به‌روزتر است و وقتی کاری در تلویزیون انجام می‌دهیم، بیشتر در معرض دید مردم قرار می‌گیریم و مردم خوب و بد را به‌خوبی از هم تشخیص می‌دهند. یعنی در برخوردهایی که مردم در کوچه و خیابان دارند، به‌راحتی رضایت یا نارضایتی خود را بروز می‌دهند.
خانمی پرسید: صدای شما برای خودتان است!؟
این بازیگر باسابقه با اشاره به یکی از خاطرات خود از مواجهه‌های مردمی گفت: روزی خانمی در خیابان من را دید و ناگهان از سر دست‌پاچگی پرسید می‌توانم سوالی بپرسم؟ گفتم بفرمائید. گفت: واقعاً صدای‌تان برای خودتان است؟ من هم خندیدم و گفتم نه متعلق به پدرم است! (می‌خندد) مردم همواره به من لطف دارند و حتی گاهی نامم را هم اشتباه صدا می‌زنند، اما همواره اظهار لطف داشته‌اند.
نزدیک ۱۰ سال از حدفاصل ۶۱ تا ۷۱ با برنامه‌ای به‌عنوان «سیمای اقتصاد» روی آنتن بودیم که هر هفته سه‌شنبه‌ها به‌صورت روتین از آنتن پخش می‌شد. این برنامه یک طنز انتقادی بود و در آن زمان میان مردم گل کرده بود. همان موقع رئیس پلیس تهران گفته بود زمانی که این برنامه پخش می‌شود، خیابان‌های شهر هم خلوت می‌شود
محبوب درباره اینکه کدام نقش‌آفرینی‌اش بیشتر در حافظه مردم باقی مانده است، گفت: ما نزدیک ۱۰ سال از حدفاصل ۶۱ تا ۷۱ با برنامه‌ای به‌عنوان «سیمای اقتصاد» روی آنتن بودیم که هر هفته سه‌شنبه‌ها به‌صورت روتین از آنتن پخش می‌شد. این برنامه یک طنز انتقادی بود و در آن زمان میان مردم گل کرده بود. همان موقع رئیس پلیس تهران به رئیس صداوسیما گفته بود زمانی که این برنامه پخش می‌شود، خیابان‌های شهر هم خلوت می‌شود. ان‌شاءالله تلویزیون باز هم بتواند از این برنامه‌ها پخش کند تا لااقل بار ترافیکی تهران کمی سبک‌تر شود (می‌خندد)!
وی ادامه داد: به تازگی در یک سریال خانگی ایفای نقش کردم که علی صادقی هم در آن حضور داشت و نامش «دیو و ماه‌پیشونی» بود این سریال هم خیلی میان مردم گل کرده است. من در هفت قسمت این سریال حضور داشتم که رئیس یک شهربازی و باغ‌وحش بودم.
این بازیگر باسابقه درباره اینکه آیا هیچ‌گاه بابت ورود به عرصه بازیگری احساس پشیمانی داشته است یا خیر هم گفت: من از سن ۱۰ سالگی وارد کار تئاتر شدم و تا همین امروز هم به لطف خدا دارم کارم در عرصه هنر را ادامه می‌دهم. دلیلی ندارد از این لطفی که خدا در حق من داشته است، پشیمان شوم. حرفه بازیگری حرفه‌ای است که مستقیم با مردم سروکار دارد. البته که محبوبیت با شهرت متفاوت است. خداراشکر شاید بنده شهرت چندانی نداشته باشم اما همین که مردمی که مرا می‌بینند نسبت به من اظهار لطف می‌کنند، برای تک‌تک‌شان احترام قائلم. چرا باید نسبت به این موقعیت ناسپاس باشم؟
خانواده می‌گویند بازیگر شدن تو برای هفت پشتمان بس است!
وی افزود: من مگر می‌خواستم چه کاره شوم؟ من غیر از حرفه بازیگری، کار دیگری بلد نیستم و فکر می‌کنم این حرفه در پوست و خونم رسوخ کرده است. البته از آن طرف هم می‌گویم خداراشکر فرزندانم به این حوزه علاقه‌مند نشده‌اند. خودم هم راضی هستم که آن‌ها وارد این عرصه نشده‌اند. خانواده‌ام می‌گویند همین تو یک نفر که بازیگر شدی، برای هفت پشتمان بست است! می‌دانید چرا؟ علت این احساس آن‌ها، دردسرهایی است که این شغل دارد. این دردسرها را هر کسی شاید نتواند تحمل کند.
این بازیگر ادامه داد: مثلاً در خیابان در حال پیاده‌روی هستیم، ناگهان کسی بی‌هوا روی شانه‌مان می‌زند و شروع به احوال‌پرسی خودمانی می‌کند! با یک فرد عادی اگر چنین رفتاری داشته باشید، امکان دارد به او بربخورد اما ما به‌عنوان بازیگر مجبوریم با لبخند و احترام پاسخ بدهیم، فارغ از اینکه در چه شرایطی هستیم. از طرف دیگر کار بازیگری، حرفه‌ای است که نه زمان دارد و نه مکان! گاهی ساعت ۴ صبح آفیش می‌شوی و باید سر کار بروی، تا ۴ صبح روز بعد! امروز در تهران هستی، ناگهان می‌گویند فردا در بوشهر کار داریم! طبیعتاً نزدیکانی که شرایط اینگونه یک بازیگر را می‌بینند، احتمالاً از این حرفه خوششان نمی‌آید.
کسی با دستمزد اجباری بازیگری نمی‌کند
محبوب درباره تفاوت دستمزد بازیگران پیشکسوت و سالخورده به‌نسبت دیگر بازیگران گفت: بله این تفاوت وجود دارد اما دستمزد جزو مسائل توافقی در حرفه ما است. وقتی بازیگری قراردادی را با تهیه‌کننده‌ای امضا می‌کند، معنای آن این است که آن‌ها به توافق رسیده‌اند و اینگونه نیست که کسی با اجبار دستمزدی را بپذیرد. من در شرایطی شاید دستمزدی را بپذیریم که برای خیلی‌ها غیرقابل قبول باشد، گاهی هم می‌ایستم و می‌گویم با این دستمزد نمی‌توانم سر کار بیایم. شرایط هر پروژه متفاوت است.
وی افزود: یکی از کارگردانان آشنا در حوزه کارهای طنز، این روزها سریالی ۹۰ قسمتی را در دست ساخت دارد و اتفاقاً دستمزد خیلی بالایی هم برای من در نظر گرفته بود، اما تنها به یک دلیل حضور در این پروژه را نپذیرفتم و آن اینکه نیاز به ۱۰ ماه کار مستمر داشت. احساس کردم مدت ۱۰ ماه در توانم نیست که هر روز در پروژه‌ای حضور داشته باشم.
این بازیگر باسابقه در عین حال تأکید کرد: در زمینه دستمزد جایی ناراحت می‌شوم که با تهیه‌کننده‌ای کار کنم که به موقع تعهداتش را عمل نکند. با تجربه‌ای که داریم اما تلاش می‌کنیم شرایطی را فراهم بیاوریم که به این موقعیت نرسیم. با شناخت نسبت به تهیه‌کننده حضور در یک پروژه را می‌پذیریم.