به گزارش خبرگزاری مهر به نقل از روابط‌عمومی پژوهشگاه میراث‌فرهنگی و گردشگری، سرگی لپتف معاون پژوهشی و سردبیر مجله موزه میهو ژاپن، در نشست «تمدن بلخ و مرو» گفت: تمدن عصر برنز بلخ و مرو، متعلق به اواخر هزاره سوم، اوایل هزاره دوم پیش از میلاد، بخشی از منطقه خراسان بزرگ و به دلیل موقعیت دشت، ارتباط بین گروه‌های قومی آن آسان‌تر بوده است.
وی افزود: محوطه باستانی «گونورتپه» در ترکمنستان (مربوط به ۲۳۰۰-۱۸۰۰ قبل از میلاد)، توسط ویکتور ساریانیدی در سال ۱۹۷۲ کاوش شد؛ از آن زمان تاکنون و با گذشت بیش از نیم قرن حفاری، نه تنها سازه‌های معماری در مقیاس بزرگ، تدفین‌ها و داده‌های خوبی آشکار شده بلکه ارتباط این حوزه با شهداد و سایر محوطه‌های عصر مفرغ در ایران به اثبات رسیده است.
لپتف خاطرنشان‌کرد: هم چنین این پیوند از راه مجموعه‌های موجود در موزه‌ها هم چون موزه میهو قابل فهم می‌آید.
وی این محوطه تاریخی را در شمار یکی از مراکز مهم مبادله و توزیع سنگ لاجورد (ماده معدنی کمیاب) خواند که در فاصله کمی از آن معادن کوه‌های بدخشان و در امتداد اوراسیا پراکنده بوده است.
معاون پژوهشی موزه میهو ژاپن اظهار کرد: از این دست همانندی‌ها می‌توان به پیکره‌هایی گواه پیوندهای محکم با فرهنگ‌های عیلامی و بین‌النهرین، ظروف سنگی همانند با فرهنگ جیرفت، عصای سنگی و تزئینات روی سفال و … اشاره کرد که اشاره بدین مبادلات در اختلاف و دشمنی میان انمرکار، پادشاه اکد و بنیانگذار اوروک و فرمانروای ارته (منظومه حماسی) قابل فهم است.
وی گفت: عیلامی‌ها مواد معدنی مختلفی چون سنگ آهک، بازالت، لاجورد و همچنین چوب را به بین النهرین صادر و جو و گندم را از آنجا دریافت می‌کردند.
سردبیر مجله موزه میهو ژاپن افزود: حوزه بلخ و مرو با قرارگیری بین میان رودان و دره سند در تجارت اوراسیا نقش اساسی داشت، این موضوع بر پایه مهرهایی به خط میخی از یکسو و نیز کتیبه‌های باستانی دره سند یافته شده در گنورتپه از سوی دیگر قابل اثبات است.