به گزارش خبرنگار مهر، تاکنون چند فناوری میکروساخت برای مهندسی بافت‌های ماهیچه‌ای اسکلتی مانند به کار گرفته شده است.
با این وجود، توسعه موفقیت آمیز عضله همچنان یک چالش مهم در زمینه مهندسی بافت است. مهندسی بافت عضلانی با هدف ترکیب سلول‌های پیش‌ساز ماهیچه ای، در یک ساختار سه‌بعدی سازمان‌یافته و با کمک عوامل بیولوژیکی انجام می شود که برای پشتیبانی از تمایز و بلوغ سلول ها به میوتوب‌ها و میوفیبرهای عملکردی حیاتی دارند.
میوتوب ها گروه‌های استوانه‌ای سلول‌ها هستند که تارهای عضلانی را تشکیل می‌دهند و می توان در آزمایشگاه آنها را از هم جدا کرد. میوفیبرها نیز سلول های ماهیچه ای هستند.
در همین راستا گروهی از محققان با همکاری محمد علی دارابی، علیرضا حسنی نجف آباد، رضا عباس قلی زاده، روح اله نصیری، از روش چاپ زیستی۳ بعدی برای ساخت بافت‌های عضلانی با استفاده از ماده ای به نام ژلاتین متاکریلویل (GelMA) با ترکیب میکروذرات آزادکننده یک فاکتور رشد مشابه انسولین به نام -1 (IGF-1) و سلول‌های میوبلاست استفاده کردند.
محققان در این پژوهش فرضیه ای ارائه کردند که طبق آن میوتوب‌های عملکردی و بالغ با استفاده از یک جوهر زیستی که می‌تواند IGF-1 را برای مهندسی ماهیچه آزمایشگاهی آزاد کند، به شکل کارآمدتری ساخته شوند.
ریزذرات پلیمری با کمک میکروسیال سنتز شده، به جذب موفقیت آمیز IGF-1 و انتشار پایدار IGF-1ا در pH فیزیولوژیکی در حداقل ۲۱ روز منجر شدند. ترکیب ریزذرات آزاد کننده IGF-1 در جوهر زیستی GelMA به ارتقای میوبلاست ها و تمایز به میوتوب ها کمک می کند.
هدف استفاده از فناوری چاپ زیستی ، بهبود توسعه درمان‌های جدید برای بازسازی و بلوغ بافت‌های عضلانی است.