به گزارش خبرگزاری مهر، مهندسان دانشگاه کالیفرنیا، واکسنی را به صورت آزمایشی ساختند که می‌تواند از گسترش سرطان‌های متاستاتیک به ریه‌ها جلوگیری کند. مواد اصلی این واکسن نانوذراتی است که از ویروس های باکتریایی ساخته شده است.
این واکسن برای هدف قرار دادن پروتئین شناخته شده در رشد سرطان و گسترش آن، ساخته شده است. در موش‌ها، واکسن به‌طور قابل توجهی گسترش سرطان‌های متاستاتیک پستان و پوست را به ریه‌ها کاهش می‌دهد. همچنین میزان بقا در موش‌های مبتلا به سرطان پستان متاستاتیک پس از برداشتن جراحی تومور اولیه بهبود یافته است. این یافته‌ها در نشریه Sciences منتشر شد.
متاستاز فرایندی است که شامل مهاجرت سلول‌های سرطانی از محل اصلی آنها به سایر قسمت‌های بدن است. مطالعات اخیر S۱۰۰A۹ را به‌عنوان بازیگر اصلی در این فرآیند معرفی می‌کند، پروتئینی که معمولاً توسط سلول‌های ایمنی در بدن آزاد می شود. نقش طبیعی آن تنظیم التهاب است. با این حال، وجود بیش از حد S۱۰۰A۹ می‌تواند سلول‌های سرطانی را مانند آهنربا به خود جلب کند و باعث شود تومورهای تهاجمی ایجاد کنند و گسترش آنها را در اندام‌های دیگر مانند ریه‌ها تسهیل کنند.
تیمی به سرپرستی نیکول اشتاینمتز، استاد نانو مهندسی در دانشگاه کالیفرنیا سن دیگو، با تولید یک واکسن جدید، نشان داد که می‌توان سطح S۱۰۰A۹ را هنگام افزایش بیش‌از حد، تعدیل کند. هنگامی‌که به صورت زیر جلدی تزریق می‌شود، این واکسن سیستم ایمنی بدن را در موش‌ها تحریک می‌کند تا آنتی‌بادی‌ها را در برابر S۱۰۰A۹ تولید کند و به‌طور موثری سطح پروتئین را کاهش داده و متاستاز سرطان را به ریه‌ها به حداقل برساند. این واکسن همچنین بیان پروتئین‌های تحریک‌کننده ایمنی با خاصیت ضد تومور را افزایش داده است، در حالی که سطح پروتئین‌های سرکوب‌کننده ایمنی را کاهش می‌دهد.
اشتاینمتز از محققان این پروژه می‌گوید: «S۱۰۰A۹ باعث ایجاد بذر و رشد تومور می‌شود. با کاهش سطح S۱۰۰A۹، ما می‌توانیم به طور مؤثر از این کار جلوگیری کنیم که این موضوع منجر به کاهش مهاجرت سلول‌های سرطانی به ریه‌ها می‌شود.»
این واکسن از نانوذرات ساخته شده از ویروس باکتریایی به‌نام Q بتا تشکیل شده است. این نانوذرات از باکتری‌های E. coli رشد داده، جدا شده‌اند. پس از آن، یک قطعه از پروتئین S۱۰۰A۹ به سطح آن وصل می‌شود. نانوذرات ویروسی Q بتا به‌عنوان طعمه‌ای برای سیستم ایمنی بدن عمل می‌کنند. این ویروس برای حیوانات و انسان‌ها بی‌ضرر است، اما سلول‌های ایمنی آن را به‌عنوان ماده خارجی تشخیص می‌دهند و به آن حمله‌ور می‌شوند. وقتی سلول‌های ایمنی می‌بینند که نانوذرات ویروسی قطعه‌ای از پروتئین S۱۰۰A۹ را با خود دارد، آنتی‌بادی تولید می‌کنند تا که این پروتئین را از بین ببرد.