به گزارش خبرنگار مهر، «استوارت فارست» هوادار متعصب منچستر یونایتد از بازی تیمش و نتایج ناامید کننده این تیم عمیقاً ناامید شده بود. این هوادار ۴۷ ساله منچستریونایتد در خانه و خارج از خانه همواره بازی‌های تیمش را تماشا می‌کند اما از آنچه در این فصل دیده لذتی نبرده است.
پس از چند نتیجه مفتضحانه به خصوص مقابل منچسترسیتی و نیوکاسل یونایتد که هر دو به شکست سه بر صفر در «اولدترافورد» منتهی شد «فارست» تصمیم گرفت تا قبل از بازی خارج از خانه روز شنبه مقابل «فولام» کاری انجام دهد.
او در گفت و گو با پایگاه خبری «اتلتیک» گفت: باید کاری برای تیمم انجام می‌دادم. من پیش از بازی یک یک تکه پارچه به قیمت ۱۰ پوند خریدم. احساس می‌کردم بازیکنانی در تیم هستند که تعهد و مبارزه‌ای را که از یک بازیکن یونایتد انتظار دارم را از خود نشان نمی‌دهند. بعد از شکست مقابل نیوکاسل حسابی نامید شده بودم و تصمیم گرفتم برای اولین بار در زندگی‌ام یک بنر بسازم به این امید که بازیکنان آن را ببینند.
او شب پیش از بازی این ایده را با همسرش و پسران ۹ ساله و ۱۲ ساله‌اش مطرح کرده بود. او می‌گوید: می‌دانستم قرار است ساعت شش صبح بیدار شوم و با قطار به همراه پسرانم راهی فولام شویم. ما در همه بازی‌های خانگی به «اولدترافورد» می‌رویم و در بازی‌های خارج از خانه هم از قبل باید ثبت نام کنیم. ما برای دیدار با فولام ثبت نام کردیم و حضورمان خوش یمن بود.
می‌خواستم روی این تکه پارچه بنویسم «بازی لعنتی خودتو انجام بده!». اما همسرم گفت: «تو نمی‌توانی این کار را انجام دهی چون قرار است پسرها را با خودت همراه کنی. باید چیز مثبت‌تری بنویسی.» پس ما هم تصمیم گرفتیم چیز مؤدبانه تری بنویسیم و در نهایت بنری با این جمله طراحی کردیم: «بازی خودتو بکن!». و این جمله من و «آن ماری» را یاد این موسیقی از «The Killers» انداخت: «هر طور که بلدی لبخند بزن».
پس دست به کار شدیم و روزنامه‌ها را کف آشپزخانه پهن کردیم و پارچه را روی آن گذاشتیم. اول با مداد طرح نوشته را کشیدم و بعد با قلمویی که در خانه داشتم و مقداری رنگ مشکی حروف را کامل کردم.
دیروقت بود چند ساعتی هم زمان لازم بود تا جوهر خشک شود. خوابیدیم صبح که آماده شدم خود را به قطار برسانم اتفاق بدی افتاد. وقتی پارچه را برداشتم دیدم رنگ از پارچه عبور کرده و به کف آشپزخانه رسیده است. با عجله و قبل از آنکه همسرم سر برسد شروع به تمیز کردن کف آشپزخانه کردم چون می‌ترسیدم واکنش بدی نشان دهد. هنوز کامل تمیز نشده بود که او آمد اما خوشبختانه واکنش بدی نشان نداد.
فارست و پسرانش به فولام رفتند و در خصوص بنر هم با کسی صحبتی نکردند.
او ادامه می‌دهد: نمی‌دانستم چه واکنشی به این بنر نشان داده می‌شود. در منچستر سیاست‌های حمایتی مختلفی از گروه‌های متعددی وجود دارد.
این هوادار منچستر یونایتد در خصوص ایده این جمله می‌گوید: به نظرم این کار کار درستی است. من این ایده را از یک تیم نونهالان گرفته بودم. من مربی یک تیم آمادگی جسمانی زیر ۱۳ سال هستم و بازیکنان من اخیراً نتایج بدی گرفته بودند. در یکی از این بازی‌ها در نیمه اول شکست خورده بودیم و در زمان استراحت این جمله گفته شد: «طوری که بلدی بازی کن». بازیکنان من به بازی برگشتند و آن بازی را بردند. بازیکنان منچستر هم باید از این تیم الگو می‌گرفتند. من ترجیح می‌دهم تیمی داشته باشم که هر یازده بازیکن تیم نقش مربی را ایفا کنند و تلاششان را ۱۰۰ درصد انجام دهند.
فارست به ورزشگاه رسید اما هنوز کارش تمام نشده بود. او قوانین ورزشگاه فولام را بررسی کرده بود و می‌دانست فقط کیف‌هایی در ابعاد A4 اجازه ورود به ورزشگاه را دارند. وقتی به استادیوم رسیدم مهماندار ورزشگاه محتویات کیف را از من پرسید و من هم گفتم میوه، آجیل، شکلات، ساندویچ و یک تکه پارچه. او طوری به من نگاه کرد که انگار آدم عجیبی هستم اما با این حال به من اجازه ورود داد.
او و پسرانش وارد ورزشگاه شدند و در ردیف هشتم در کنار ۳۰۰۰ تماشاگر منچستری نشستند.
او می‌گوید: «در حالی که بازیکنان تیم درست مقابل ما خود را گرم می‌کردند، من بنر را بیرون آوردم و پسرانم آن را بالا نگه داشتند. می‌توانستید بازیکنان را ببینید که به آن نگاه می‌کنند، اما هیچ‌کدام آنقدر آشکار نبودند که به آن اشاره کنند. هواداران اطرافم بنر ما را دوست داشتند.»
ریو فردیناند مدافع سابق یونایتد که برای تلویزیون کار می‌کرد، قبل از بازی از کنار فارست گذشت. او با دست به فارست زد و گفت: "این پیام را دوست دارم."
دوربین‌های تلویزیونی همه روی این بنر متمرکز شده بودند و شبکه‌های اجتماعی مملو از این پیام فارست به بازیکنان منچستر یونایتد بود. تیم آنقدر در نیمه اول ضعیف عمل کرد که او مجدداً در نیمه دوم بنر را بیرون آورد و در نهایت «برونو فرناندز» توانست در دقیقه ۹۰+۱ گل برتری شیاطین سرخ را به ثمر برساند.
ما مثل موشک به هوا پرتاب شدیم. همدیگر را بغل کرده بودیم و به یک روز عالی فکر می‌کردم. پس برای بار سوم بنر را درآوردم و آن را نشان دادم.
پس از بازی فارست و خانواده اش با قطاری که بازیکنان منچستر هم در آن بودند به شهر خود برگشتند هرچند آنها اجازه ورود به بخش ویژه بازیکنان را نداشتند. وقتی به ایستگاه رسیدیم باز هم بنر را درآوردم و بازیکنان یونایتد از کنار پرچم گذشتند.
«برونو» با من دست داد. «جانی ایوانز» و «اریک تن هاخ» لبخند زدند. فارست غرق در واکنش‌ها و پیام‌ها بود.
او در پایان این گفت و گو گفت: خوشحالم که این کار را انجام دادیم و خوشحالم که یونایتد برد. ما هوادارانی هستیم که از تیم حمایت می‌کنیم و فقط از بازیکنان می‌خواهیم که همه چیزشان را بگذارند و برای تیم تلاش کنند.»