خبرگزاری مهر؛ گروه مجله: صفحه اینستاگرامی «اسکرین‌شات» که این روزها تمرکز ویژه‌ای روی اخبار فلسطین داشته و با جمع‌آوری اطلاعات در این زمینه تولید محتوا می‌کند، اخیراً ویدئوی جالبی درباره تاریخ تیم فوتبال سلتیک منتشر کرده که نکات قابل توجهی در آن آمده است.
شاید شما هم شنیده باشید که هواداران تیم فوتبال «سلتیک» مدتی است در تماشای رقابت‌های تیم خود در لیگ باشگاه‌های اسکاتلند کاری فراتر از تشویق سلتیک انجام می‌دهند.
همچنین مدتی قبل که سلتیک به مصاف «هارتز» رفته بود، هوادارانش حمایت چشمگیر و پرشوری از مردم مظلوم فلسطین انجام دادند. آنها ۱۵ روز پیش از این رقابت نیز در دیدار مقابل «کیلمارنوک» پرچم فلسطین را در دست گرفتند و بنرهایی را با خود به همراه داشتند که روی آنها عبارات «فلسطین آزاد باید گردد» و «پیروزی برای مقاومت است» نوشته شده بود.
اما چرا هواداران یک تیم فوتبالی در شمال غربی اروپا باید این‌طور پر شور و غیرتمند از فلسطین و غزه حمایت کنند؟ جالب است بدانید هواداران صدرنشین مقتدر فوتبال اسکاتلند که در حاشیه این مسابقه از مردم مظلوم فلسطین حمایت کردند، ایرلندی هستند و ایرلند جزیره‌ای در شمال غربی اروپا و در نزدیکی اسکاتلند است.
سال ۱۸۰۰ بر اساس قانونی ایرلند مجبور شد ذیل پادشاهی بریتانیا باشند. در حقیقت، با تصویب قانونی در اتحادیه بریتانیا از سال ۱۸۰۱ این کشور عملاً به عنوان مستعمره بریتانیا اداره می‌شد. در طول این استعمار، دولت بریتانیا حتی بر زمین‌های زراعی و کشاورزی سلطه پیدا کرد و از آنجا که پروتستان بر کاتولیک حاکم بود، مالیات‌های گزافی از مردم دریافت می‌کرد. همین باعث شد مردم ایرلند در فقر نابودکننده‌ای فرو بروند. نمادهایی از دوران قحطی و گرسنگی به عنوان برگی از تاریخ، در این کشور به چشم می‌خورد.
علاوه بر اینها، در مدت این استعمار، انگلیسی‌ها وارد ایرلند شدند، دست به کشتار زدند، کودکان را از بین بردند، ظلم کردند و به ایرلندی‌ها در کشور خودشان عنوان «شهروندان درجه دو» را دادند. بنا بر آنچه در تاریخ ثبت شده، سال ۱۸۸۸ که از مجموع ۱۱۶۷۵ مرگی که در ایرلند ثبت شده، نزدیک به ۵۰۰۰ مورد مربوط به کودکان زیر پنج سال بوده است.
چیزی نگذشت که ایرلندی‌ها شروع به مبارزه با انگلیسی‌ها کردند این جنگ که با عنوان «جنگ استقلال ایرلند» شناخته می‌شود، تا سال ۱۹۲۱ ادامه داشت. «بابی ساندز» یکی از مبارزان ایرلندی و عضو ارتش آزادی‌خواه ایرلند بود که رهبری اعتصاب غذای سال ۱۹۸۱ زندانیان جمهوری‌خواه ایرلندی را در اعتراض به رعایت نشدن حقوق‌شان برعهده داشت. او پس از ۶۶ روز در اثر اعتصاب درگذشت. خیابانی در تهران به اسم این مبارز ایرلندی نامگذاری شده است.
اما نکته آنجایی است که در مدت این جنگ، عده‌ای از مردم ایرلند به شهر «گلاسکو» در بریتانیا مهاجرت کردند، شهری که امروز در کشور اسکاتلند است. در این میان یک کشیش به اسم «والفرید» برای خدمت به مهاجرانی که در فقر و بدبختی زندگی می‌کردند، سال ۱۸۸۷، تیم «سلتیک» را که متشکل از ایرلندی‌های مهاجر بود به راه انداخت.
به یاد والفرید، پدر بنیانگذار سلتیک که آن روزها شفقت و مهربانی و شجاعت خاصی در حق مهاجران انجام داده بود این روزها در نزدیکی ورودی پارک سلتیک در گلاسکو، مجسمه برنزی است از او بنا شده است. والفرید خودش نیز از جمله کسانی بود که تحت تأثیر قحطی بزرگی که به واسطه استعمار بریتانیا آغاز شده بود، به همراه هزاران ایرلندی دیگر، مجبور به ترک وطن شد و به گلاسکو آمد. مهاجرتی اجباری که برای جوانان ایرلندی مسیری آشنا و البته تلخ بود.
همه این گذشته، باعث شده که امروز هواداران باشگاه سلتیک وقتی تیراندازی اسرائیلی‌ها به مردم فلسطین و کودکان نوار غزه را می‌بینند، یاد تاریخ خودشان بیفتند که چطور انگلیسی‌ها، ایرلندی‌ها را در خاک خودشان اسیر کردند، قحطی را بر آنان تحمیل کردند، کودکان را کشتند و زنان را بیوه کردند. یاد روزهایی که از سرزمین و خاک خود کوچانده شدند و چاره‌ای جز ترک وطن نداشتند.
این اولین بار نیست که هواداران باشگاه سلتیک در حمایت از فلسطین، در استادیوم‌ها فریاد می‌کشند. سال ۲۰۱۶ بود که این باشگاه مبلغ ۹ هزار پوند جریمه شد فقط به خاطر آنکه طرفدارانش در بازی مقابل «هاپوئل» اسرائیل پرچم فلسطین را بلند کرده بودند! ایرلندی‌ها در جواب این جریمه، یک کمپین راه انداختند و مبلغ ۱۳۰ هزار پوند پول جمع آوری کردند و با الباقی پولی که جمع شده بود، به رسم تکرار آنچه «وافرید» انجام داده بود، یک مدرسه فوتبال در یکی از اردوگاه‌های آوارگان راه‌اندازی کردند.
علاوه بر همه این حمایت‌ها توسط هواداران سلتیک، این باشگاه درباره جنگ غزه بیانیه‌ای صادر کرده که در بخشی از آن این‌طور آمده است: «سلتیک از قحطی و ظلم و استعمار و جابجایی وسیع مردم متولد شد و به دلیل این تاریخ است که هواداران سلتیک به همدلی و همبستگی مشهور است و همیشه کنار ستم‌دیدگان بوده‌اند. ما از هواداران سلتیک که صاحبان واقعی این باشگاه هستند می‌خواهیم که سمت درست تاریخ بایستند چراکه اگر در بی‌عدالتی، بی‌طرف باشیم، طرف ظلم را انتخاب کرده‌ایم!»