خبرگزاری مهر، گروه استانها - سمانه قلی پور: هم آغوشی رودخانه و درختان هیرکانی، طبیعت خوبی را نصیب شوکا شور کرده است، نجوای آب و باد که از لابه لای درختان رد می‌شود و به گله‌های گوسفندان و زنبورهای عسل می‌رسد، نجوایی که حالا توأم می‌شود با درد و دل‌های آدم‌هایی که از روستا شال و کلاه کردند تا شوکاشور را نجات دهند.
هر کسی تلاش می‌کرد تمام توان خود را بگذارد تا توضیح کامل‌تری دهد، انگار با دیدن ما بغض‌هایشان باز شده بود، دغدغه‌هایی که این روزها آنان را مجاب می‌کرد تا چند روز پی درد پی زندگیشان را وقف شوکا شور کنند.
اما من همچنان مات این فضا بودم، زمانی که اسم شوکاشور را شنیدم که قرار است زباله سوز ایجاد شود، به نظرم جای خالی از درخت بود و یا درختانی کمتر نه این نقاشی بی نقص و خیره کننده است.
سر دوربین را به سمت مرد میانسالی بردم، حرفش را قطع کرد، آب دهانش را با بغض قورت داد و انگار داستانی را چند با تکرار کرده باشد شروع به حرف زدن کرد که اینجا ۳ هزار درخت دارد و وسعتش ۸ هزار متر است، درختان اینجا بومی و هیرکانی هستند و قدمت آنها به هزار سال یا ۵۰۰ سال می‌رسد و ثبت یونسکو است.
درختان اینجا بومی و هیرکانی هستند و ثبت یونسکو است وی به درختان سرخ دار اشاره کرد و گفت: از اینجا تا شهرستان بابل سه یا چهار درخت سرخ دار مانده است، حتی چوپانانی که شاخه‌های درخت را برای گرفتن هیزم می‌شکنند با درخت سرخ دار کاری ندارند، این درخت خیلی حرمت دارد، قطر ۱۵ سانتی آن بیش از ۲۰۰ سال سن دارد.
جوانی که کنارش ایستاده بود کلام را در دست گرفت، با صدای رساتری گفت: این مکان کمتر از یک کیلومتر با روستای رز فاصله دارد و با اردوگاه فرهنگیان که همیشه دانش آموزان برای اردو می آیند و رودخانه فاصله کمی دارد.
وی ادامه داد: حیواناتی چون گراز وحشی، خرس قهوه‌ای، گوزن گاوبانکی، پلنگ، جوجه تیغی و… حیوانات زیادی در اینجا زندگی می‌کنند که امیدوارم با تدابیری که اندیشیده می‌شود نگذارند مانند ببر مازندران به نابودی کشیده شوند.
همه دوست داشتند حرفی بزنند، یکی از وعده‌ها می‌نالید که قرار بود صدای قطار در اینجا شنیده شود، یکی از بی توجهی مسؤولان گلایه می‌کرد، دیگری از افزایش بیماران سرطانی ناراحت بود و… اما همه یک زبان مشترک داشتند و آن نجات شوکاشور بود.
به لبه جاده که رسیدیم راننده برایمان توضیح داد که این منطقه آخر هفته پر می‌شود از مردمی که با خانواده برای پیک نیک به اینجا می آیند و از اینکه مسؤولان جواب قاطعی به آنها نمی‌دهند گلایه داشت.
حرف‌های ضد و نقیض استاندار و معاونش
رئیس جمهور ضرب الاجلی ۱۵ روزه برای تعیین تکلیف معضل زباله آمل و انتخاب مکان جدید برای دپوی زباله اعلام کرد که ۲۱ آبان مهلت آن به پایان رسیده است.
احمد توکلی، سرپرست معاونت هماهنگی امور عمرانی استاندار مازندران چند روز قبل در گفت وگویی عنوان کرده بود که منطقه شوکاشور منطقه مناسب برای ایجاد زباله سوز است که با واکنش شدید کاربران فضای مجازی و اهالی منطقه را در پی داشته است، اعضای شورای اسلامی شهر آمل نیز در نامه‌ای به دفتر ریاست جمهوری مخالفت خود را عنوان کرده‌اند.
با حساسیت‌های ایجاد شده، سید محمود حسینی پور استاندار مازندران پس از چندی حرف معاونش را اصلاح و با اشاره به اینکه قرار نیست دپوی زباله انجام شود، گفت: بودجه لازم برای زباله سوز با ظرفیت ۵۰۰ تن در روز گرفته شده و اگر موقتاً زباله‌ها جایی منتقل شود آن نقطه جدید تأسیسات زباله سوز با فناوری دانش بنیان تأسیس خواهد شد.
وی تصریح کرد: محل فعلی دپوی زباله در آمل باید فریز شود؛ چرا که در محل سد هراز قرار دارد.
استاندار مازندران تصریح کرد: نقطه و محلی که زباله آمل قرار است به آنجا منتقل شود از منظر کارشناسی تعیین می‌شود و هیچ شائبه در این راستا وجود ندارد.
وی در پاسخ به اینکه منطقه منال با وجود تأیید کارشناسان چرا تأیید نمی‌شود، خاطرنشان کرد: منال هیچ وقت گزینه انتخابی نبوده و گزینه‌ها در دست بررسی برای تأیید نهایی است و هر گزینه‌ای که تأیید شود حتماً توسط کارشناسان محیط زیست بررسی خواهد شد.
این گفته‌های استاندار از یک سو و رد نکردن قطعی شوکاشور از سوی مسؤولان شهرستان از سوی دیگر و همچنین وعده‌های بی سرانجام گذشته، زباله را دغدغه شهروندان آملی کرده که نکند عمارتی دیگر متولد شود.
بازخوانی وعده‌های مسؤولان طی یک دهه اخیر
طی سال‌های گذشته همواره مسؤولان وعده داده بودند که بحران زباله در آمل پایان می‌گیرد و در ۴ مرداد ۱۴۰۱ رسانه‌های محلی تیتر زده بودند «پایان عمارت» و یا از زبان حسینی فرماندار وقت آمل نوشته بودند «موافقت نامه طرح ملی فناوری تولید سوخت از پسماند شهری آمل با روش کراکینگ کاتالیستی در معاونت علمی فناوری ریاست جمهوری در تهران تأیید شده است و شرکت مجری (درینه سیا اریا) قرار است در ظرف یکسال مقدمات لازم برای اجرای پروژه ۵۰۰ تن در روز را فراهم کند، همچنین وی چند ماه قبل در روزهای پایانی سال ۱۴۰۰ از استقرار یک شرکت دانش بنیان برای زباله سوز خبر داده بود».
پیش ترها و در سال ۹۰ نیز وزارت نیرو وعده داده بود طی ۲ سال عمارت را تعطیل و مشکل را حل خواهد کرد، خوشبختانه برای برطرف شدن مشکل زباله آمل عزم استانی وجود دارد، این جمله‌ای بود که معاون امور عمرانی استاندار مازندران علی نبیان در سال ۹۶ گفت و واگذاری زمین جدید برای ساخت کارخانه زباله سوز را تا پایان ماه جاری خواند.
علاوه بر این، شهردار آمل احمد امیرسلیمانی در مهر سال ۹۷ در یکی از مصاحبه‌های خود بیان کرده بود تا ۱۰ روز آینده وزارت کشور تاییدیه مراحل مناقصه را ارسال می‌کند، سید حمید هاشمی از دیگر شهرداران اسبق آمل نیز از اجرایی کردن طرح ساماندهی زمین ۵ هکتاری موسوم به مرتع سنگ چالک خبر داده بود که هیچیک محقق نشده است.
«استار» یکی دیگر از گزینه‌های روی میز بود که با مخالفت محیط زیست پرونده‌اش بسته شد، «منال» جدی ترین گزینه که تأیید وزارت کشور و محیط زیست را هم گرفت اما با مخالفت شدیدی همراه و در نهایت از گزینه‌ها خارج شد، منطقه «پاساکش» نیز به خاطر نزدیکی با رودخانه به اجرا نرسید و…گزینه های دیگری که نتوانستند قبرستان زباله را متوقف کنند.
روزانه در مازندران بیش از ۳ هزار تن زباله تولید می‌شود که در آمل هر فرد به طور متوسط یک کیلو تا یک کیلو و ۲۰۰ گرم زباله تولید می‌کند.
زباله سوز در آمل بیشتر شبیه دروغ سیزده شده که از سال ۹۰ تاکنون میان وعده‌های مسؤولان و مافیا زباله رنگ باخته است و امروز که ضرب الاجل آن به صدا درآمده، چراغی روشن شده که امیدواریم خاموش نشود و پایانی برای کابوس عمارت باشد.
از شورکاشور برگشتیم، اما نگاهم همچنان در شوکاشور ماند، به اینکه این درختان بهار را می‌بینند یا نه؟ و به عمارت که قبل از آنکه گورستان زباله شود، شاید درختان بی شماری داشت که در حسرت بهار مانند و حالا کسی دلتنگش نمی‌شود.