به گزارش خبرگزاری مهر، پس از سالها و کش و قوس‌های فراوان فدراسیون بادبانی ایران تشکیل شد. فدراسیونی که جدایی آن از قایقرانی سالها مطالبه جدی خانواده ورزشی بادبانی محسوب می‌شد.
علیرضا رومنده که خود یکی از فعالان حوزه دریا و این رشته بوده و حالا به عنوان عضو هیئت رئیسه فدراسیون بادبانی و سرپرست هیئت بادبانی منطقه آزاد کیش فعالیت می‌کند، درباره این فدراسیون نوپا و شرایط آن و این رشته جذاب صحبت کرده است.
وی صحبت هایش را با مطرح کردن یک پرسش آغاز کرد و گفت: چرا مدیریت یک سیستم کاملا دریایی، تا پیش از این در مرکز کشور بوده؟ تمرکزگرایی در کشور ما ریشه تاریخی دارد. نزدیک به ۵ هزار کیلومتر خط ساحلی در جنوب و شمال و هزاران کیلومتر مربع آبهای تحت حاکمیت کشور در طول سده های اخیر نقش و جایگاه موثری در رشد و توسعه کشور نداشته اند و بخش اعظمی از راهبردها، سیاست ها و برنامه های توسعه ای در همه ابعاد معطوف به بخش های مرکزی بوده و به مناطق ساحلی و دریاها کمتر پرداخته شده.
عضو هیات رئیسه فدراسیون بادبانی ادامه داد: این موضوع ریشه تاریخی دارد. قدرت های استعمارگر نیز همواره سعی در محدود نمودن دسترسی ملت‌ها و دولت‌ها به آبهای آزاد، محصور کردن آنها در خشکی و در نهایت دور کردن آنان از سواحل و دریاها به منظور عدم ارتباط مستقیم و فعال با دنیای پیرامون داشته اند و بدین شکل مزیت و فرصت بی نظیر دریا به عنوان یک حوزه بسیار مهم در توسعه نادیده انگاشته شده است.
وی ادامه داد: در کشور ما طی دهه های قبل به علت فقدان علم و تجربه در برنامه ریزی های بلندمدت توسعه، آمایش سرزمینی ایران در ناقص ترین و پرایرادترین شکل خود ظهور و بروز یافت. در این میان عمده ترین سهم از نگاه توسعه به شهرهای مرکزی کشور معطوف شد که این پدیده به مرور توسعه نامتوازن در کشورمان را رقم زد که علاوه بر ایجاد مشکلات عظیم در روند توسعه کلان، خیل انبوهی از مزیت های نواحی ساحلی و دریایی ایران را عقیم گذاشت و حوزه ورزش نیز از این قاعده مستثنی نیست.
رومنده افزود: امروزه در بیشتر نقاط کشور بر اساس پشتوانه تاریخی، شرایط اقلیمی و محیطی و برنامه های توسعه ای مرکزگرا، ورزشهای متناسب رشد و گسترش یافته است. امروزه گنبد در گلستان با سوارکاری، شمشک و دیزین در تهران با اسکی و جویبار مازندارن با کشتی در کشور و حتی جهان شناخته می شوند. اما با وجود نزدیک به ۵۸۰۰ کیلومتر خط ساحلی در جنوب و شمال کشور، وجود ۲۰ جزیره در قلمرو ایران، وزش بادهای دائمی زمستانه و تابستانه و خیل عظیم نوجوان و جوانان مستعد شهرهای جنوبی و شمالی کشور و همچنین ظرفیت ۳۰ مدال المپیک در قالب ۱۰ رشته و ۴۲ مدال بازیهای آسیایی در قالب ۱۴ رشته ورزشی سیلینگ (بادبانی)، برگزاری انواع رویدادها و جشنواره های دریایی و دریانوردی در حوزه خلیج فارس، منطقه خاورمیانه و جهان، فرصت بی نظیری به استانهای ساحلی داده که تاکنون هرگز در تصمیمات کلان کشور مورد توجه قرار نگرفته است. امروزه کشورهای امارت، عمان، قطر برنامه های بلندمدت ویژه ای برای احیای دریانوردی بادبانی و انتقال آن به نسل آینده خود تدارک دیده اند.
وی در پاسخ به این پرسش که این موارد را دلایل کافی برای تشکیل فدراسیون بادبانی می دانید؟، گفت: تقریبا تمامی ورزش های المپیکی خود دارای فدراسیون های تخصصی ورزشی مجزایی هستند. در ایران فقط برای رشته های رزمی ۶ فدراسیون مجزا و رشته های تیراندازی ۲ فدراسیون مجزا وجود دارد، مناطق کوهستانی مناطق مرکزی ایران دارای فدراسیون اسکی و ورزشهای زمستانی بوده و رشته های ورزشی بسیار خاص با جامعه هدف محدود نیز مانند سوارکاری، گلف، هاکی، چوگان و... نیز فدراسیون های مستقلی دارند. اما در کمال حیرت و تعجب با دارا بودن ۵۸۰۰ کیلومتر خط ساحلی، تاریخ ۳ هزار ساله دریانوری، ۷ استان ساحلی، کشور ایران تنها کشور ساحلی از میان نزدیک به ۱۵۰ کشور عضو فدراسیون جهانی سیلینگ (بادبانی) بود که دارای فدراسیون سیلینگ نبود.
عضو هیات رئیسه فدراسیون بادبانی در پاسخ به این پرسش که آیا امکان توسعه بادبانی در بستر همان فدراسیون قایقرانی نبود؟ خاطرنشان کرد: با قاطعیت می‌گویم، خیر نبود. ورزش روئینگ و کانو، ورزشهایی پارویی با قابلیت تمرین در محیط های آبی آرام و بدون باد همچون رودخانه و دریاچه هاست. حال آنکه سیلینگ (بادبانی) ورزشی متعلق به دریای آزاد و شرایط بادی و متلاطم است.
وی افزود: ورزش های کانو و روئینگ رشته هایی رکوردی و انفرادی است، حال آنکه بادبانی رشته ای استراتژیک محور و گروهی است. این تفاوت های ساختاری ورزشی و همچنین فاصله بیش از ۱۰۰۰ کیلومتری موقعیت مدیریت از محل اجرا، منجر گردیده که پس از گذشت بیش از یک دهه همچنان توسعه سیلینگ کاملا متوقف گردد. به شکل خلاصه تمامی توجه، تمرکز و ظرفیت ها صرفاً بر روی ورزشهای قابل اجرا در دریاچه مجموعه آزادی پایتخت یا نهایتا مناطق مرکزی قرار داده شده و توسعه سیلینگ (بادبانی) به کل به فراموشی سپرده شده بود. البته بواقع مدیریت رشته های زیرمجموعه کانو، روئینگ با تعدد بسیار بالا آنقدر نیاز به توجه و تمرکز دارد که بواقع حتی اگر عزیزان می خواستند، فرصتی برای سیلینگ نمی ماند.
رومنده در مورد آینده این فدراسیون و مقاومت هایی که برای تبدیل آن به فدراسیون جدید صورت گرفته بود گفت: مقاومت در برابر تغییر طبیعی است. بخصوص اینکه شما با تفکراتی طرف باشید که نسبت به تغییر و توسعه مقاومت می کنند. اما من اطمینان دارم اراده کشور و مدیران عالی آن بر استفاده از همه ظرفیت های کشور در توسعه متوازن است. خواست اشخاص در مقابل جریان عظیم، انرژی و مطالبه میلیون ها ساحل نشین در مشارکت در اداره کشور دیده نمی شود. قطعا بادبانی فدراسیونی خواهد بود که به مانند غالب فدراسیون های سیلینگ جهان تمام ساختار مدیریتی و اجرایی آن در کنار دریا است.