عاطفه تهرانی که این روزها نمایش «بودن» را در تماشاخانه نوفل لوشاتو روی صحنه دارد درباره فعالیت هایش به خبرنگار مهر گفت: من تئاتر را از ۱۸ سالگی شروع کردم. عضو اصلی گروه «نرگس سیاه» بودم که تمرکزشان کاملا روی «فیزیکال تئاتر» بود و گروه ما جزو اولین گروهایی بود که به شیوه «فیزیکال تئاتر» نمایش روی صحنه برد و این سبک را ادامه داد. در آن گروه من بازیگر بودم و ما به شکل کاملا آزمایشگاهی و خودجوش این شیوه را فرا گرفتیم. تمرکز اصلی این گروه روی بدن و صدا بود و چندین پروژه با این گروه در ایران و خارج از کشور روی صحنه بردیم بعد از انحلال این گروه من گروه تئاتر «بخوان» را تاسیس کردم که تقریبا تا به امروز ۶ پروژه با این گروه در داخل و خارج از ایران اجرا بردم. تمرکز این گروه بیشتر روی بیان بدنی به شکل معاصرتر و به روزتر است که قابل فراگیری هم باشد.
وی درباره ویژگی های نمایش «بودن» توضیح داد: این نمایش مثل سیبی که وقتی به هوا پرت می‌کنید، هزار چرخ می‌خورد تا به دستتان برگردد واقعا هزار چرخ خورد تا به اینجا رسید که فکر می کنم این چرخ ها را خورد تا قرعه بازیگری به نام خودم بی‌افتد. این کار ۲ بازیگر عوض کرد. وقتی صحبت از عوض کردن بازیگر می شود یعنی ۳۰۰-۴۰۰ اکت هست که از میان آنها ۳۰ حرکت انتخاب می شود که واقعا کار طاقت فرسایی است اما من قصد داشتم هرطور شده این نمایش را برای اجرا آماده کنم. چون قبل از کرونا نمایشی آماده اجرا به نام «فاوست» داشتم که به دلایلی به اجرا نرسید و بعد هم که با کرونا مواجه شدیم و عملا من ۴-۵ سال نتوانستم کار کنم. در نهایت با داود نامور تهیه کننده کار صحبت کردم و توانستم در طول ۲ ماه این نمایش را برای اجرا آماده کنم.
تهرانی درباره بازی اش در این نمایش بعد از بیش از ۱۰ سال دوری از بازیگری بیان کرد: خیلی سال بود که بازیگری را کنار گذاشته بودم و درگیر کارگردانی و طراحی صحنه شدم. بیشتر کارگردان ها وقتی به کارگردانی می‌پردازند دیگر بازیگری برایشان جذاب نیست و خب من هم بازیگری بودم که کارگردان ها می ترسیدند به او نزدیک بشوند. شاید به دلیل زیاد جدی بودنم در کار و سخت گیری هایم در بازیگری. شاید چون یک کارگردان باید دانش کافی داشته باشد و روند رسیدن به اجرا برایش خیلی مهم باشد تا بتوانم با او کار کنم. البته این ویژگی را تعریف از خودم نمی دانم من فقط به چالش میان کارگردان و بازیگر خیلی معتقد هستم و به نظرم سال هاست که چالش بین کارگردان و خودش، کارگردان و بازیگر یا بازیگر با خودش فراموش شده و در عوض کارها همه راحت و ساده و سطحی برگزار می شود.
این طراح حرکت و کارگردان تئاتر درباره شکل گیری نمایش در مدت زمانی کوتاه عنوان کرد: من برای رسیدن به اجرا ۲ ماه بیشتر فرصت نداشتم. ۳۰ روز اول را روی آماده سازی بدنم کار کردم و ۳۰ روز دوم را به شکل دادن نمایش. کسانی که من و کارهایم را می شناسند، می‌دانند که کمترین زمان برای به اجرا رسیدن یک پروژه برای من ۷ ماه است بنابراین برای شکل دادن به نمایشی یک ساعته بهترین و منطقی‌ترین انتخابی که می‌توانستم، داشته باشم ساختمان بندی طرحی بود که به شکل بداهه پردازی شده و با حفظ کلیدها و کدهای خودش برای شروع و پایان هر صحنه شکل بگیرد.
تهرانی درباره انتخاب نام نمایش توضیح داد: بودن به معنی وجود داشتن است و اشاره من به چگونه وجود داشتن و چطور وجود داشتن ماست و اینکه هر بودنی بودن نیست. بعضی ها هستند ولی به معنیه واقعی وجود ندارند و بعضی ها وجود دارند اما کاملا در حال نابود کردن خودشان و یا دیگران هستند و این نابود کردن می تواند معنی گسترده تری هم به خودش بگیرد.
نمایش «بودن» با بازی و کارگردانی عاطفه تهرانی و تهیه کنندگی داود نامور تا ۱۹ دی ماه ساعت ۱۸:۱۵ در عمارت نوفل لوشاتو روی صحنه است.