به گزارش خبرگزاری مهر به نقل از روابط‌عمومی موزه سینما، موزه سینما میزبان کارگاه «فیلمنامه‌نویسی و تولیدات مشترک» با حضور سارا نعلبندیان از هنرمندان عرصه فیلمنامه‌نویسی کشورارمنستان بود.
این فیلمنامه‌نویس از کشور ارمنستان گفت: از نظر من فیلمنامه‌نویسی و فرآیند آن مسیری به سوی جهانی‌شدن دارد و دایم درحال تکمیل است و به‌واسطه جهانی بودن فرآیند نوشتن فیلمنامه‌ها باهم فرق دارد.
وی با بیان اینکه صحبت کردن درمقابل مخاطب ایرانی برایش بسیار لذت‌بخش است، افزود: سینمای ایران و روش‌های فیلمسازی‌شان را بسیار دوست دارم زیرا فیلمسازانی دارد که در جهان به خوبی درخشیدند.
نعلبندیان با بیان اینکه ۲ مدل اصلی برای تولید مشترک وجود دارد، بیان کرد: مدل خارجی که در آن با یک کشور دیگر همکاری می‌کنیم، اگر با یک کمپانی در کشور خودمان همکاری داشته باشیم در واقع تولید مشترک داخلی محسوب می‌شود. زمانی که به عنوان فیلمنامه‌نویس با یک کمپانی کار می‌کنیم ممکن است کارگردان یا تهیه‌کننده آن کمپانی اهدافی خارج از اهداف شما داشته باشند اما شما به عنوان فیلمنامه‌نویس باید به آن اهدف احترام بگذارید و درمقابل تغییرات از خود نرمش نشان دهید.
این فیلمنامه‌نویس ارمنی گفت: اولین مرحله در تولید مشترک تحقیق و پژوهش است که به واسطه آن فیلمنامه‌نویس با نقطه‌نظرهای کشوری که قرار است با آنها تولید مشترک داشته باشد آشنا می‌شود. در مرحله بعدی محل و منطقه‌ای است که قرار است درباره آن فیلم ساخته شود که باید یک مفهوم و دستمایه جهانی داشته باشد. موضوع دیگری که در تولیدات مشترک باید به آن توجه داشته باشیم پیدا کردن مختصص‌های محلی است؛ یعنی کسانی که رمزهای فرهنگی را برای شما قابل خوانش می‌کنند و آنها را تبدیل به یک داستان روایی می‌کنند.
نعلبندیان با بیان اینکه در میان انبوه نقطه نظرها باید بتوانید درست‌ترین را انتخاب کنید، گفت: شاید ایده‌ها و نظرهای زیادی در ذهن شما باشد، باید بتواند به صحیح‌ترین شکل آن را سر و سامان بدهید تا بتوانید از آنها استفاده کنید و به واسطه آن بتوانید به فرهنگ کشور مقابل احترام بگذارید. نکته مهم دیگری که یک فیلمنامه‌نویس باید به آن توجه داشته باشد مصاحبه و گفت‌وگو است. مصاحبه با افرادی که اطلاعات آنها می‌تواند کمک موثر و خوبی برای شما باشد. یک هنرمند در این نوع مصاحبه‌ها درواقع به دنبال جمع کردن اطلاعات نیستند بلکه به دنبال عواطف و احساسات هستند. آنچه که یک فیلمنامه‌نویس باید به دنبال آن باشد، ناخودآگاه انسان‌ها است.
این هنرمند با اشاره به اینکه فیلمسازان و هنرمندان باید زبان مشترکی داشته باشند، افزود: به عنوان فیلمنامه‌نویس باید با زبان مشترک بتوانیم معنا و مفهوم واقعی هدف مورد نظرمان را به دیگران منتقل کنیم و در نظر داشته باشید زمانیکه یک تهیه‌کننده می‌خواهد از یک نویسنده خارجی استفاده کند درواقع می‌خواهد به یک نقطه نظر مشترک برسد.
وی با بیان اینکه سینمای ایران در بهترین قله جهان قرار گرفته است، بیان کرد: بسیار علاقه‌مند هستم با سینمای ایران همکاری داشته باشم و با هنرمندان و فیلمسازان ایرانی آشنا شوم و مخصوصا اینکه با اساتید دانشگاه هنر و سینما تعامل داشته باشم.
نعلبندیان با بیان اینکه ۱۰ سال پیش با سینمای ایران آشنا شده است، افزود: آشنایی من با سینمای ایران از طریق جشنواره زردآلوی طلایی بود که فیلم‌های ایرانی در آن نمایش داده شد. به نظرم یکی از بهترین فیلم‌های ایرانی فیلم سینمایی «گاو» ساخته داریوش مهرجویی است که فیلمنامه ای بسیار قوی دارد.
وی ادامه داد: دلیل علاقه بسیار من به فیلم «گاو» ساختار بسیار قوی آن است که من را یاد ساختار کلاسیک ادبیات روسی می‌اندازد. شاید هسته مرکزی این نوع فیلم‌ها خیلی زیاد مهم نباشد اما فیلمسازان می‌توانند به خوبی به آن شکل دهند تا حتی در جهان دیده شود و در مورد فیلم داریوش مهرجویی هم به همین شکل است. این فیلم درواقع قرایتی نزدیک به فلسفه اخلاق دارد.
نعلبندیان با بیان اینکه در سینمای مدرن امروز، داستان اهمیت دارد، گفت: از نظر من ساختار در یک فیلم بسیار مهم است زیرا ساختار تفاوت سینمای گیشه و هنری را نشان می‌دهد.
وی با بیان اینکه شروع به کارش با ساخت فیلم مستند بوده است، افزود: همان‌طور که می‌دانید در فیلم‌های مستند پژوهش بسیار سخت‌تر از فیلم های داستانی است. در مستند باید تلاش کنیم تا حقیقت را بر روی پرده طلایی به تصویر بکشیم درحالیکه در فیلم‌های داستانی می‌توانیم چیزی به آن اضافه کنیم.