به گزارش خبرنگار مهر، روزهای حضور در قطر به سرعت سپری شد و بازگشتم به تهران با دستان خالی بود. گو این که پیش بینی کرده بودم تیم ملی با جام قهرمانی برمی گردد و این بار که برای پوشش جام ملت های آسیا می روم مثل دوره گذشته نیمه نهایی را رد می کنیم و به فینال می رسیم و با جام عکس یادگاری می گیریم. اما بازهم رویا به حقیقت تبدیل نشد و حسرت ۵۰ ساله شد.
با داشتن تجربه پوشش جام ملت های ۲۰۱۹ راهی قطر شدم و اخبار بازیکنانی را پوشش دادم که برخی از آنها در دوره گذشته هم بودند و پیش بینی هایشان و اظهارنظرهایشان را به یاد داشتم. این بار امیدوار بودم پیش بینی آنها محقق شود و تیم ملی به قهرمانی برسد.
وقتی اولین بازی خود در گروه C را مقابل فلسطین با برد قاطع چهار بر یک جشن گرفتیم یاد پیش بینی‌های علیرضا بیرانوند در جام ملت‌های ۲۰۱۹ افتادم. دروازه بان شماره یک تیم ملی ایران در همان سال خیلی خوب بازی‌ها را پیش بینی می‌کرد تا بار دیگر تصمیم بگیرم خارج از فضای گفت و گوی رسمی با دروازه بان تیم ملی ایران گپ بزنم نظرش را درباره احتمال قهرمانی تیم ملی ایران جویا شوم.
بدون شک سنگربان شماره یک تیم ملی ایران یکی از شیرین زبان هاست که برای هر یک از اعضای رسانه‌های ورزشی سوژه فوق‌العاده جذابی است. بیرو بر خلاف فوتبالیست‌هایی که گذشته را معمولا فراموش می‌کنند سعی می‌کند آلزایمر نگیرد و همچنان خودش باشد. همان گلر ساده و صادق گذشته که هرگاه با تو هم صحبت می شود صمیمتش به اندازه یک دوست چندین ساله است.
یکی از مهارت‌های او پیش بینی است. در ۲۰۱۹ هم وقتی جام شروع نشده بود سراغش رفتم و گفتم قهرمان می‌شویم؟ گفت: ژاپن...ژاپن... ژاپن؛ اذیتمان می‌کند. سه بار ژاپن را گفت و پیش بینی اش چقدر درست بود چرا که تیم ملی سه گل از سامورایی‌ها در نیمه نهایی جام ۲۰۱۹ آسیا خورد و دست خالی امارات را ترک کرد.
این بار هم سراغش رفتم و بعد از چهار سوال همان پیش بینی را از او خواستم و گفتم: حالا چی؟ قهرمانیم مکث طولانی کرد و گفت: دیگر حقمان است! فینال به .ازبکستان می‌خوریم و قهرمان می‌شویم. گفتم ژاپن چی؟ دست روی بینی اش کشید و گفت: شک نکن این بار می بریم!
دیگر خیالم راحت بود و با قوت قلبی مضاعف به تماشای بردهای تیم ملی ایران می‌نشستم. وقتی بازی با سوریه گره خورد و ضربان قلب فراتر از حد انتظار بود به بغل دستی ام در جایگاه خبرنگاران گفت: بردیم! حرص نخور!
بازی با ژاپن همان بغل دستی سراغم آمد و گفت: حالا چی؟
گفتم: می بریم؛ حرص نخور!
پس از بازی با ژاپن در میکسدزون ورزشگاه اجوکیشن سیتی چند لحظه با سردار آزمون تنها شدم. اینقدر پر انرژی و با روحیه بود که با آرنج یک سانتی اش که در آفساید بود و گل معرکه اش را VAR نپذیرفت هم شوخی می‌کرد.
میان سوال‌ها پرسید: «آقای آزمون واقعا متحدیم؟» گفت: «فوق العاده ایم؛ بزن بریم قهرمانی».
جلسه تمرینی تیم ملی ایران پس از برد دو بر یک مقابل ژاپن، همه چیز جور دیگری بود. انگار همه چیز برای تیمی که هنوز یک بازی تا فینال داشت تمام شده بود. روحیه بالا بود اما رؤیای قهرمانی گویی به سر آمده بود!
سمت بیرانوند رفتم و گفتم: حالا چی؟ حالا که قطر ازبکستان را هم برده است چه خواهد شد؟ بیرو خندید و گفت: بابا قهرمانیم!
همان قطر! همان یک بازی تا فینال کافی بود تا چمدان‌هایم را مثل ۲۰۱۹ در نیمه نهایی ببندم و حسرتی را تکرار کنم که نزدیک به ۴۸ سال است فوتبال دوستان وطن می کشند. تیمی که پیشگوی شماره یک هم درباره اش اشتباه کرد و شماره بیست هم نزد و نرفت که قهرمان شویم.