به گزارش خبرگزاری مهر به نقل از ددلاین، ربکا اوبراین که تهیه کننده فیلم «من دنیل بلیک» کن لوچ و دیگر فیلم‌های وی بود، برنامه‌های سطح بالای تلویزیون و ورود هالیوود را عامل شکست بازار فیلم‌های مستقل سینمایی بریتانیا می‌داند.
وی گفت: حمایت مالی اضافی برای این بخش ضروری است و فکر می‌کنم واقعاً بدون چنین کمکی می‌میریم.
اوبراین که در برابر یکی از کمیته‌های مجلس بریتانیا حاضر شده بود درباره تجربه چندین دهه فعالیت خود در تولید فیلم‌های بلند سینمایی با کن لوچ، بازار مستقل تولیدات مشترک بین‌المللی، تامین مالی و آنچه باید برای نجات صنعت مستقل فیلم بریتانیا انجام شود، صحبت کرد.
چندی پیش روسای بی‌بی‌سی مووی و فیلم ۴ هم برای آینده بخش فیلم مستقل بریتانیا ابراز نگرانی کرده بودند و گفتند در خطر از دست دادن تعداد زیادی از افراد با استعداد این صنعت هستند.
در این جلسه اوبراین درباره اینکه چگونه او و تیمش در «سیکستین فیلمز» موفق به تولید و توزیع فیلم‌های بنیانگذار شرکت، کن لوچ شده‌اند، صحبت کرد.
وی گفت: به عنوان مثال، وقتی «من، دنیل بلیک» را ساختیم، نمی‌دانستیم در ژاپن موفق خواهد بود. فکر می‌کردیم داریم فیلم کوچکی برای اروپای شمال شرقی می‌سازیم که داستان‌هایی درباره بخش‌های خاصی از جامعه آن زمان را تصویر می‌کرد.
وی افزود: می‌خواستیم آن را بسازیم زیرا فکر می‌کردیم داستان مهمی برای گفتن دارد. هرگز نمی‌دانید چه داستانی ممکن است موثر باشد و تا زمانی که این کار را انجام ندهید متوجه نمی شوید، به همین دلیل است که به تحقیق و توسعه برای راه‌اندازی فیلم‌ها نیاز داریم.
اوبراین عنوان کرد که ۱۶ فیلمی که به پایان رسانده به شدت به شرکای اروپایی وابسته بوده و آنها در تامین مالی و فروش پروژه‌ها در سراسر جهان نقش مهمی داشتند.
وی همچنین تاکید کرد هر فیلمی که در ۲۵ سال گذشته ساخته، محصول مشترک اروپایی بوده و درباره «برداشت محصول» که آخرین فیلم تولیدی وی به کارگردانی آتینا راشل سانگاری با بازی کیلیب لندری جونز است، گفت: مجبور شدم اروپا را بگردم تا بودجه فیلم را به دست بیاورم. ما نتوانستیم در آمریکا سرمایه‌ای جمع کنیم.
در این فیلم گروهی از بازیگران بریتانیایی و یک بازیگر آمریکایی نقش‌آفرینی کرده‌اند و ماجرا در یک دهکده قرون وسطایی در مقطعی در گذشته اتفاق می‌افتد و درباره یک هفته از زندگی این جامعه است که در آن غریبه‌ای وارد می‌شود و همه چیز به طرز وحشتناکی اشتباه پیش می‌رود.
وی گفت: داستان این است، اما برای ساخت این فیلم، این محصول مشترک بریتانیا، فرانسه، آلمان، یونان و آمریکا با پول کمی که از آن کشورهای مختلف از بودجه عمومی، پیش فروش و اندک اعتبار مالیاتی اینجا و آنجا به دست آوردیم، آن را ساختیم.
اوبراین گفت: کاملاً طاقت فرسا است که چنین چیزی را کنار هم بگذاریم به عنوان مثال، اگر اعتبار مالیاتی بیشتری داشتیم، مجبور نبودم پرداخت دستمزدها را به تعویق بیندازم و می‌شد با اطمینان فیلم را به پایان رساند، اما فقط به این دلیل که ما پول کافی برای انجام آن نداریم، یک مبارزه واقعی را باید تجربه کنیم.
پول نقد و بودجه عمومی ۲ نکته برجسته در طول این جلسه بود که این تهیه کننده بر آن تاکید داشت. رشد استعدادهای جدید بریتانیایی در فضای فیلم و تلویزیون هم مورد بحث قرار گرفت.
وی یادآوری کرد که یک فیلم کم‌هزینه نمی‌تواند ستاره‌های بزرگ بریتانیایی داشته باشد، زیرا چنین بازیگرانی بر فیلم‌های هالیوودی یا فیلم‌های تولید استودیو «پاین وود» بریتاتیا تمرکز می‌کنند و افزود تولیدات مستقل بریتانیا نمی‌توانند هزینه‌ای را که پخش کننده‌ها و سرمایه گذاران داخلی می‌توانند به بازیگران و گروه خود بپردازند، پرداخت کنند.
تهیه کننده فیلم هایی چون «من، دنیل بلیک» و «متاسفم که از دستت دادیم» تاکید کرد که دولت بریتانیا می‌تواند با حمایت از تولیدکنندگان با افزایش اعتبار مالیاتی، اعتماد خود را به بخش مستقل بریتانیا نشان دهد.
او گفت: اگر ۱۵ درصد اعتبار مالیاتی بیشتر داشتم، اعتماد به نفس بیشتری به من می‌داد. به من اعتماد به نفس می‌داد تا به سرمایه گذاران بگویم، اینجا را نگاه کنید، من ۴۰ تا ۴۵ درصد بودجه را دارم. شما فقط باید ۱۰% آن را تامین کنید. این باعث می‌شود که من در مورد پروژه‌ها و ایده‌هایم اعتماد به نفس بیشتری داشته باشم و بگویم، این ایده عالی را دارم، و اینگونه می‌توانیم آن را تامین کنیم.
وزیر دارایی بریتانیا در آخرین برنامه بودجه خود اعلام کرد قصد دارد تخفیف ۲۵ درصدی بخش صنعت فیلم و تلویزیون را به ۳۴ درصدی اصلاح کند. این تغییر از ژانویه ۲۰۲۴ اعمال می‌شود و نشان دهنده افزایش ۰.۵ درصدی واقعی در معافیت مالیاتی است.
کن لوچ ۸۷ ساله کارگردان و فیلمنامه‌نویس بریتانیایی است که برای سبک کارگردانی انتقادی اجتماعی و سوسیالیستی در پرداختن به مسایل اجتماعی مانند فقر («گاو بیچاره»، ۱۹۶۷)، بی خانمانی («کتی به خانه بیا»، ۱۹۶۶) و حقوق کار («ریف راف»، ۱۹۹۱، و «ناوبران»، ۲۰۰۱) شناخته می‌شود. وی یکی از ۹ فیلمسازی است که ۲ بار برنده جایزه نخل طلای کن شده و با ۱۵ فیلم رکورددار بیشترین فیلم در بخش رقابتی اصلی جشنواره کن بوده است.