به گزارش خبرنگار مهر، حجت الاسلام والمسلمین سید محمدباقر علم الهدی استاد حوزه و دانشگاه در شرح آیه کُلُّ نَفْسٍ ذَائِقَةُ الْمَوْتِ ۗ وَإِنَّمَا تُوَفَّوْنَ أُجُورَکُمْ یَوْمَ الْقِیَامَةِ ۖ فَمَنْ زُحْزِحَ عَنِ النَّارِ وَأُدْخِلَ الْجَنَّةَ فَقَدْ فَازَ ۗ وَمَا الْحَیَاةُ الدُّنْیَا إِلَّا مَتَاعُ الْغُرُورِ ابراز کرد: یکی از قوانین حاکم بر نظام هستی مسأله مرگ، ایمان و اعتقاد پیدا کردن به مرگ، عالم برزخ و قیامت است.
وی افزود: همواره مخالفان و انسان‌های لجوج و بی ایمان در ارتباط با قوانین حاکم بر نظام هستی که برای سعادت انسانها خلق شده است یک لجاجت و مبارزه منفی را شروع می‌کنند اما قرآن کریم توجه انسان‌های را به یک نکته حتمی جلب می‌کند و می‌فرماید هر انسانی مرگ را می چشد؛ به راستی مرگ چه مزه‌ای دارد؟ آیا مزه مرگ تلخ است؟ آیا مزه مرگ شیرینی است؟ اصلاً چرا قرآن از مرگ به عنوان عنصر چشایی یاد کرده است؟.
علم الهدی اضافه کرد: برای پاسخ دادن به این پرسش‌های بسیار مهم باید گفت شیرینی و تلخی مرگ بستگی به مدل زندگانی انسانها دارد انسانها همانگونه که در دنیا زندگی می‌کنند از دار دنیا می‌روند اگر در زندگانی دنیا کام مردم را شیرین کرده باشند و در زندگانی خود با جلب رضایت پروردگار عالم کام خود را شیرین کنند و سپس با خدماتی که به مردم انجام می‌دهند مردم را نسبت به زندگی امیدوار کنند مرگ برای آنها احلی من العسل است.
این استاد حوزه و دانشگاه در ادامه بیان داشت: انسان‌های ظالم و گرفتار دنیا و کسانی که مبتلا به زخارف دنیا هستند چون می‌بینند مرگ میان آنها و میان درآمدها و دارایی‌ها و امکاناتشان فاصله می‌اندازد مرگ سخت‌ترین لحظات و بدترین عناصر عالم وجود برای آنان خواهد بود. اینکه قرآن کریم از مرگ به عنوان عنصر چشایی نام می‌برد و می‌فرماید کُلُّ نَفْسٍ ذَائِقَةُ الْمَوْتِ؛ شاید می‌خواهد توجه انسانها را به این نکته جلب کند که در چشیدن احساس کامل وجود دارد زیرا گاهی اوقات ما یک غذایی را با چشم می‌بینیم حتی گرمی و سردی غذا را با دست لمس می‌کنیم یا با قوه بویایی بوی غذا را حس می‌کنیم اما وقتی غذا را در دهان می‌گذاریم با چشیدن هم بو و هم گرمی و سردی غذا را حس می‌کنیم و هم طعم غذا را می‌فهمیم لذا چشیدن یک احساس کامل است.
وی افزود: برای همین قرآن کریم می‌فرماید در نظام خلقت مرگ نوعی غذا برای همه موجودات زنده است و بعد می‌فرماید بعد از این زندگی نوبت به پاداش و کیفر اعمال می‌رسد که در دنیا انسان انجام داده است از این رو وقتی انسان از دار دنیا می‌رود مرگ حلاوت و شیرینی خود را به او می‌چشاند که عقبه زندگانی خود در دنیا را بر اساس آداب و رسوم و ادبیات و سیره و سنت اهل بیت تنظیم کرده باشد اما انسان‌های جنایتکار و ظالم هنگام مرگ با عنایت به اینکه یک چشم تیز بینی خداوند هنگام مرگ به آنان عنایت می‌کند انسان می‌تواند همه زندگانی قبل خود را ببیند و حسرت بخورد برای کارهایی که می‌توانست انجام دهد و فرصت‌های که از دست رفت و می‌توانست از این فرصت‌ها به بهترین نحو استفاده کند و بعد هم باز با همین چشم تیز بینش آینده زندگانی خود را می بیند و مشاهده می‌کند که به خاطر همه فرصت سوزی‌هایی که در زندگانی خود انجام داده است چه عذاب‌ها و خشم و غضبی در انتظار او است.
*محسن حسینخانی