به گزارش خبرگزاری مهر به نقل از پایگاه خبری الجزیره، ساکنان نوار غزه برای دسترسی به آب مصرفی روزانه خود اقدام به ابتکاری تازه زده و با دستان خالی برای خود چاه حفر می‌کنند.
محمد شملّخ از اردوگاه آوارگان رفح در غرب شهر دیر بلح فردی است که برای رهایی از فاضلاب موجود در محل سکونت خود با دستان خالی اقدام به حفر چاه کرد، اما بعد از مدت کوتاهی به آب رسید و متوجه شد که به این ترتیب می‌تواند نیاز آوارگان اردوگاه به آب را جبران کند.
ساکنان این اردوگاه پیش از این باید صدها متر پیاده روی می کردند تا بتوانند به آب دریا برسند، اما این چاه‌ها بخشی از مشکلات آنها را حل کرده است.
در حال حاضر در این اردوگاه ۵ چاه حفر شده است و ساکنان برای تامین نیازهای خود قصد دارند تعداد بیشتری از این چاه‌ها را حفر کنند. هر چاه در هر ساعت می تواند حدود ۲۵۰ لیتر آب از طریق شن‌های خیس جذب کند. این چاه‌ها تا حدی می توانند آب مصرفی روزانه خانوارهای این اردوگاه را تامین کنند و ساکنان برای تامین آب شرب نیز آن را از دست‌فروش ها خریداری می کنند.
شملّخ با اشاره به این موضوع می گوید که به دوران اولیه زندگی بازگشته ایم، جایی که آبا و اجداد ما نیز برای تامین آب از چاه استفاده می کردند.
حسنی مهنا سخنگوی شهردار غزه پیش از این در گفت‌وگو با خبرگزاری مهر اعلام کرد که یکی از مشکلات مردم غزه از زمان آغاز جنگ در این منطقه بحران بی‌آبی است. آب شرب به مقدار بسیار اندکی به منازل می رسد و در بسیاری از مناطق، امکان دسترسی به آب مصرفی وجود ندارد و شهروندان برای دسترسی به مقادیر اندکی آب، دردسرهای زیادی را متحمل می‌شوند. این روند تا جایی است که متوسط آب قابل مصرف که در دسترس خانواده‌های فلسطینی قرار می‌گیرد، ۵ لیتر در روز است، این در حالی است که بر اساس ارزیابی موسسات بین المللی میزان آب مورد نیاز انسان روزانه از ۱۲۰ لیتر فراتر می‌رود.
به گفته وی اشغالگران صهیونیست از زمان آغاز تجاوز به این منطقه زیرساخت‌های آبرسانی به شهرهای غزه را قطع کرده‌اند. آنها بسیاری از چاه‌های آب غزه و تاسیسات شیرین کردن آب دریا را موشک باران کرده اند که این روند باعث ایجاد بحرانی عمیق شده و ۸۵ از منابع آبی غزه را از بین برده است.
وی تصریح کرد که اشغالگران علاوه بر هدف قرار گرفتن منابع آبی غزه، خطوط آبرسانی به مناطق مختلف را نیز هدف گرفته‌اند و به این ترتیب امکان آبرسانی به بسیاری از مناطق با مشکل مواجه شده است و حتی در صورتی که آب شرب به شبکه‌های آبرسانی متصل می‌شود، این آب ها در خیابان‌ها جاری می شوند و لذا شهروندان مجبور هستند برای دسترسی به مقدار بسیار اندکی از آب آشامیدنی مورد استفاده خود مسافت‌های طولانی را پیاده طی کنند.