خبرگزاری مهر، گروه مجله: مهمانی یک میزبان دارد و هزاران خادم. میزبان امیرالمومنین است و خادم‌هایش از پیر و جوان. اسم‌هایشان را پنهان می‌کنند؛ کار برایشان یک جوری دلی است که نمی‌خواهند با هیچ اسم و رسم دنیایی، رویش خش بیفتد.
وعده‌شان ۱۸ ذی الحجه است؛ همان روزی که برای شیعیان بزرگ‌ترین و شیرین‌ترین عید است. شهر را آذین می‌بندند و کام‌شان را شیرین می‌کنند. مهمانی غدیر نزدیک است که سومین سال برگزاری خود را تجربه کند. این مهمانی سال گذشته از ساعت شش عصر تا حوالی نیمه شب از «میدان امام حسین» تا «میدان آزادی» برگزار شد. چیزی حدود ده کیلومتر؛ یک صف ده کیلومتری از عاشقان امام علی (ع).
خانواده‌ها از هر نقطه تهران که هیچ، از هر شهرهای مختلف ایران برای شرکت در این جشن آمده بودند. دهه هشتادی‌ها بزرگ‌تری می‌کردند و کارهای ریز و درشت جشن را برعهده داشتند. قسمت زیادی از پذیرایی و مسؤولیت‌ها در موکب‌ها و خیابان‌ها بر عهده آنان بود. متولدان دهه هشتاد و حتی دهه ۹۰ که آنها را به نام نسل زد می‌شناسیم. ۱۳۰۰ موکب یا ایستگاه صلواتی!
حالا که چند روزی تا برگزاری دوباره جشن کیلومتری غدیر باقی مانده، بد نیست یک بار دیگر در مسیر سال گذشته قدم بزنیم و از موکب دارانی بشنویم که هنوز با یادآوری شیرینی سال گذشته لبخند تمام صورتشان را پر می‌کند.
جهاد برای جشن
«سید علی موسوی» یکی از آنهاست که سال گذشته حسابی این طرف و آن طرف دویده است. او که دبیر هیئت مدیره مکتب سلیمانی است با خرسندی می‌گوید: «افتخار داشتیم که در این عید بزرگ در خدمت عزیزان باشیم و خدا را شکر می‌کنیم که این فرصت نصیب ما شد. همان‌طور که مطلع هستید، دوستان ما از چند روز قبل از برگزاری مهمانی در برنامه غدیر همکاری داشتند و به لطف خدا، تمامی کارها به‌خوبی پیش رفت.»
مکتب سلیمانی یک گروه جهادی است که علاوه بر فعالیت‌های غدیر، در مراسم‌های اربعین، مرز مهران و محرم نیز حضور فعال دارد. موسوی درباره هدف اصلی این برنامه‌ها توضیح می‌دهد: «جلب توجه جهانیان به این عید بزرگ و ترویج فرهنگ اهل بیت (ع) یکی از اهداف ماست. امیدواریم که این تلاش‌ها به موفقیت برسد.»
او در مقایسه دو سال متوالی جشن غدیر توضیح می‌دهد: «سال ۱۴۰۲ نسبت به سال گذشته آن، شاهد نظم و هماهنگی بهتری بودیم. سال ۱۴۰۱ به دلیل برگزاری مراسم در میدان ولیعصر، ازدحام جمعیت باعث مشکلاتی در سازماندهی شده بود، اما در ۱۴۰۲ با برنامه‌ریزی دقیق و تلاش‌های انجام‌شده، نظم و استقبال بیشتری را تجربه کردیم.»
موسوی درباره فعالیت‌های که در موکب آنها اجرا می‌شود این گونه توضیح می‌هد: «برنامه‌های مراسم از ساعت ۱۸ تا ۲۲ شامل پذیرایی و فعالیت‌های فرهنگی متنوعی بود. بخشی از موکب ما به طب سنتی اختصاص داده شده بود که با حضور استاد تبریزیان و همکارانشان که زیرمجموعه مکتب سلیمانی هستند، خدمات ارزنده‌ای ارائه شد. این بخش از مراسم با استقبال زیادی روبرو شد و توانستیم رضایت بسیاری از مهمانان را جلب کنیم.»
حساب و کتابش با ما نیست
اگر در مهمانی کیلومتری قدم زده باشید و پیش از آن هم در روزهای نزدیک اربعین مسافر عراق بوده باشید، احتمالاً حال و هوای غرفه‌ها و پذیرایی‌ها شما را به یاد «مشایه» یا همان طریق نجف به کربلا انداخته است؛ با این تفاوت که اربعین موسم غم و عزاداری برای نوه پیامبر است و غدیر، فرصت شادی و جشن برای آغاز ولایت جانشین پیامبر.
موسوی هم به تفاوت عیدهای مذهبی به خصوص عید غدیر با محرم اشاره می‌کند: «باید توجه داشت که بحث غدیر با اربعین و محرم متفاوت است. باید بگویم برای اطمینان به برگزاری سلامت این برنامه، هر کسی نمی‌تواند در این مراسم هزینه کند و هزینه‌های انجام‌شده برای حضرت علی (ع) با دیگر مراسم‌ها متمایز است و مسیر خاصی را طی می‌کند.»
او می‌گوید: «تلاش کردیم تا این مراسم را به بهترین شکل ممکن برگزار کنیم. همه دوستان با تمام توان پای کار ایستادند و با همدلی و همکاری، کارها را پیش بردند.»
سال گذشته خادمان این موکب، چالشی در تأمین آب داشتند؛ چالشی که حالا برایشان به یک خاطره تبدیل شده است. موسوی با لبخندی عمیق می‌گوید: «به حضرت امیرالمومنین (ع) توسل کردیم و به طرز معجزه‌آسایی مشکل حل شد.» حالا خودش معتقد است خدمت به این موکب‌ها، کار حساب و کتاب آدمیزاد نیست. کسی که کارها را پیش می‌برد، خداست و نمی‌گذارد جشن ولایت امیرالمومنین گره بخورد.
برکت لقمه حلال، ما را به خدمت می‌کشاند
«علی مرادی» عضو پایگاه شهدای نوبخت است. سال گذشته یک موکب داشتند که چهار بخش داشت. یک بخش مربوط به پخت و پز، یک بخش برای توزیع ارزاق، آب معدنی و هندوانه، بخش دیگر مختص بازی‌های فکری و بخش آخر که زنان مسولیتش را بر عهده داشتند فضایی ویژه کودکان زیر ۵ تا ۶ سال بود.
اولین چیزی که مرادی درباره پایگاه‌شان می‌گوید این است که اینجا سن و سال معنایی ندارد: «سال گذشته رفقای نوجوان و بزرگسال دست به دست هم دادند تا در مراسم ۱۰ کیلومتری عید غدیر، به مردم عزیز و شیعیان امیرالمومنین (ع) خدمت کنند.»
اهال موکب‌ها قبل از هر سوال و جوابی، انگار که یک قانون نانوشته برایشان باشد، با شوق از اهمیت خدمت‌رسانی به مردم با نام و یاد امیرالمومنین (ع) می‌گویند. مرادی هم از این قاعده مستثنی نیست: «لقمه‌ای که سر سفره خانواده این خادمان گذاشته می‌شود، با برکت نام امیرالمومنین (ع) است. همین برکت ما را به این خدمت می‌کشاند. بسیاری از دوستان ما دو تا سه روز بود که نخوابیده بودند، اما به عشق امیرالمومنین (ع) با عشق کارها را انجام می‌دادند. این تلاش‌ها در گرمای تابستان واقعاً سخت است، اما به خاطر محبت به امیرالمومنین (ع)، همه این سختی‌ها را به جان می‌خرند. به نظرم این به خاطر پاکی و لقمه حلال است.»
او از خاطراتشان در آن ایام این گونه یاد می‌کند: «خاطرات ما از این خدمت‌رسانی بسیار جالب و گاهاً خنده‌دار است. شب آخر دوستان ما به دلیل بی‌خوابی چند روزه در حالت عادی نبودند. دیروز هم حدود ۸۰۰ تا ۱۰۰۰ پرس غذا به نیازمندان توزیع کردیم و این حس بسیار خوبی به ما داد. باور نمی‌کردم که این نسل جدید نیز همچنان محب امیرالمومنین (ع) باشد، اما اهل بیت (ع) همواره هوای ما را دارند. امیدواریم که این پرچم به دست امام زمان (عج) برسد و همه ما به سعادت نهایی دست یابیم.»
غدیر را جشن می‌گیریم؛ بعد به استقبال محرّم می‌رویم
«موکب منتظران مهدی» موکبی مردمی بود که سال گذشته با همکاری دو خانواده تشکیل شد. آنها با عشق به امیرالمومنین (ع) و با تلاش و سختی زیاد توانستند اقلام مورد نیاز را تأمین کنند و بالاخره توانستند به شیرینی خدمت در این عید بزرگ را در ذهن خود ثبت کنند. «بزرگ‌منش» یکی از مسؤولان این موکب درباره عید غدیر می‌گوید: «غدیر به نظر من زیباترین عید شیعیان است. ما حس خاصی نسبت به غدیر داریم. روزی که پیامبر خدا دست امیرالمومنین (ع) را بالا گرفت و شیعه را به همه معرفی کرد، برای ما آغاز هویت‌مان بود. این روز، مهم‌ترین و بهترین عید ماست.»
بزرگ‌منش که سال گذشته تجربه شیرین خدمت به مهمانی غدیر را مزه کرده خوشحال است که این جشن‌ها هر سال گسترش پیدا می‌کند. او معتقد است معرفی غدیر به تمام جهان یک وظیفه بزرگ دینی است: «امیدوارم در آینده، جشن‌های بزرگ‌تر و بین‌المللی برگزار کنیم تا همه مردم دنیا در این روز شاد باشند.»
او یادآوری می‌کند که ماه محرم برای شیعیان از چه جایگاه ویژه‌ای برخوردار است و گمان می‌کند شاید نزدیکی عید غدیر به ایام عزاداری محرم، کمابیش باعث شده بود که این عید کمتر مورد توجه قرار بگیرد. بزرگ‌منش ادامه می‌دهد: «چند سالی است که این نگاه تغییر کرده و تلاش می‌کنیم غدیر را بزرگ‌تر و باشکوه‌تر برگزار کنیم. به یاد دارم که در گذشته، در این ایام بیشتر به حسینیه‌ها می‌رفتیم و برای محرم آماده می‌شدیم، اما اکنون ابتدا غدیر را پرشکوه برگزار می‌کنیم و سپس به استقبال محرم می‌رویم. این تغییر برای من بسیار شیرین است.»
عشق به علی، تنها محرک است!
«علی جلالی‌پور» خودش را یکی از خادمان موکب محبان الرضا (ع) معرفی می‌کند و غدیر را عید ولایت می‌داند. او درباره موکب خودشان توضیح می‌دهد: «بچه‌ها جمع شده بودند تا در مهمانی ده کیلومتری که از میدان امام حسین تا میدان آزادی برپا شده، هر کسی گوشه‌ای از کار را به دست بگیرد و پیش ببرد. در موکب ما، خدمت به مردم با اطعام ویژه‌ای صورت می‌گرفت.»
او باور دارد تنها محرکی که مردم را در گرما و همهمه به مهمانی کشانده بود، عشق به ولایت حضرت علی (ع) است؛ عشقی که باعث شد افراد از نقاط مختلف شهر به بیایند و در این جشن حضور پیدا کنند: «مردم با همه دغدغه‌ها و مشکلات، به خاطر حب به امیرالمومنین (ع) گرد هم آمده‌اند تا عشق و ارادت خود را نشان دهند.»
حالا که یک بار دیگر قرار است این جشن باشکوه و پر از عشق برگزار شود، جلالی‌پور یادآوری می‌کند که در برخی نقاط دنیا مردم نمی‌توانند عشقشان را به امام اول خود به راحتی نشان دهند. او ادامه می‌دهد: «قدر این نعمتی که داریم را باید بدانیم. نعمت ولایت در بستری پاک و امن فراهم شده است. در بسیاری از نقاط دنیا، مردم به خاطر عشق به امیرالمومنین (ع) دچار مشکلات و اذیت‌های فراوانی می‌شوند. اما اینجا با خیالی راحت و قلبی آرام به خدمتگزاری مشغول بودیم. این نعمتی بزرگ است که باید قدرش را دانست و هر روز به شکرانه آن کارهای بزرگ‌تری انجام داد. انشاالله امسال هم قدر این فرصت را می‌دانیم و کار بزرگی انجام خواهیم داد.»
نمی‌خواهد این نکته از قلم بیفتد و خودش لابلای حرف‌ها می‌گوید: «این را هم اضافه کنم که در مهمانی غدیر ۱۴۰۲، حداقل ده درصد کارها به پای دهه نودی‌ها بود! همان دهه نودی‌هایی که برخی به گونه‌ای ظاهرنمایی می‌کنند که آنها کمتر پای کار می‌آیند.»
جلالی پور تاکید می‌کند: «واقعیت این است که همین موکب پر از جوانان دهه نودی بود که چند شب نخوابیده بودند و با عشق به امیرالمومنین (ع) خدمت می‌کردند. عشق به مولا و امیرالمومنین (ع) باعث می‌شود بچه‌ها دور هم جمع شوند و این بصیرت در وجود آنها جرقه‌ای روشن کرده است. نور این جرقه را امسال نیز خواهیم دید؛ نوری که تأثیر بیشتری بر جامعه و اطرافیان خود خواهد گذاشت…»