به گزارش خبرنگار مهر، خبرگزاری کانادا اعلام کرد در سالی که گذشت در مجموع سه فیلم بلند و چند فیلم کوتاه در کرانه‌های باختری رود اردن ساخته شد. تاکنون سابقه نداشته این تعداد فیلم در مکانی ساخته شود که همه آن را بیشتر با تصاویر خبری پر از خون و خونریزی می‌شناسند.
پوستر فیلم "اینک بهشت"
جرج خلیفی یکی از نویسندگان کتابی با این مضمون گفت: "هر فیلم فلسطینی که ساخته می‌شود انگار معجزه‌ای روی داده است." سازندگان این فیلم‌ها با به تصویر کشیدن وقایع از نگاه فلسطینی‌ها می‌کوشند به چیزی ورای نگاه ساده‌انگارانه گزارش‌های خبری دست یابند که به اعتقاد گروهی فلسطینی‌ها را تا حد نیروهای ستیزه‌جو یا قربانی کاهش داده است.
نجوا نجار کارگردان فیلمی بلند درباره زنی فلسطینی که شوهرش در زندان اسرائیلی‌ها است گفت: "شوخ طبعی، اشتیاق و زیبایی همه نادیده گرفته شده است." در حالی که فیلم‌های فلسطینی دامنه‌ای از آثار بسیار رئالیستی تا فیلم‌های سوررئالیستی را دربر می‌گیرد، بیشتر این فیلم‌ها تا حد زیادی برگرفته از تجربه زندگی در سرزمین‌های اشغالی است.
تقریبا هر فیلم فلسطینی شامل صحنه‌ای با یک ایست بازرسی اسرائیلی است، درست مانند یک امضاء. امسال فلسطینی‌ها سه فیلم بلند به نسبت پرهزینه ساختند. آناماری جاسر فیلم "نمک این دریا" را با 2/1 میلیون دلار که توسط سرمایه‌گذاران اروپایی تامین شده بود، در کرانه باختری کارگردانی کرد.
خلیفی گفت: "نسلی از کارگردان‌های جوان فلسطینی به پختگی رسیده و آنقدر نفوذ پیدا کرده‌اند که می‌توانند به اندازه کافی برای ساخت فیلم سرمایه تامین کنند." همین مسئله باعث شده فیلمسازان فلسطینی این اواخر در جشنواره جهانی موفقیت‌هایی کسب کنند. از همه جدیدتر فیلم سال 2005 "اینک بهشت" ساخته هانی ابو اسد فیلمساز زاده سرزمین‌های اشغالی درباره دو مرد فلسطینی که تصمیم می‌گیرند در عملیات انتحاری شرکت کنند که نامزد دریافت جوایز گلدن گلوب و اسکار شد.
در صحنه‌ای از فیلم کوتاه "اشغال" به کارگردانی اناس مظفر، معترضان اسرائیلی در همان حال که علیه حکومت فلسطینی تظاهرات به پا کرده‌اند، پرچم‌های آبی و سفید اسرائیل را با خشم تکان می‌دهند. یکی از آنها که سربند آبی و سفید بسته با لهجه غلیظ انگلسیی فریاد می‌زند: "دیگر نباید تحت اشغال فلسطینی‌ها باشیم!"
مظفر 30 ساله پس از نمایش فیلم خود در بخش عرب‌نشین بیت‌المقدس که با استقبال تماشاگران همراه بود، گفت: "می‌خواستم یک داستان بگویم. در واقع نیاز داشتم این کار را انجام دهم." هرچند او در فیلم خود از اسرائیلی‌ها می‌خواهد خودشان را جای فلسطینی‌ها بگذارد، اما عملا کمتر تماشاگر اسرائیلی امکان دیدن این فیلم را پیدا می‌کند. مظفر مانند بسیاری از هنرمندان فلسطینی در اعتراض به اشغالگری اسرائیل حاضر نیست فیلم خود را برای آنها به نمایش بگذارد.
مظفر گفت: "نمی‌گویم اسرائیلی‌ها نمی‌توانند فیلم من را ببینند، اما نه در اسرائیل." او نیز مانند بسیاری از فلسطینی‌ها شرق بیت‌المقدس را بخشی از اسرائیل نمی‌داند. رژیم صهیونیستی سال 1967 این منطقه را اشغال و ضمیمه خود کرد، اما این حرکت در سطح بین‌المللی به رسمیت شناخته نشده است. در حالی که بسیاری از هنرمندان فلسطینی حاضر نیستند آثار خود را در سرزمین‌های اشغالی نمایش دهند، خود فلسطینی‌ها نیز بعید است بتوانند این آثار را ببینند.
زمانی در کرانه‌های باختری و غزه حداقل 10 سینمای فعال وجود داشت، اما اکنون تقریبا تمام این سینماها به دلایل مختلف از بین رفته‌اند. تنها در رام‌الله یک سینما فعال است. در همین حال سینما در فلسطین کمتر مورد حمایت رسمی قرار دارد. دولت خودگردان به رهبری فتح که کنترل کرانه باختری را در اختیار دارد، روی فیلم‌ها سرمایه‌گذاری نمی‌کند. جنیش حماس نیز که نوار غزه را هدایت می‌کند، تحت تحریم جامعه بین‌المللی است و امکان حمایت از فیلمسازان را ندارد.
خلیفی گفت: "موانع پیش روی فیلمسازان فلسطینی شامل اشغالگری اسرائیل، بایکوت خودخواسته تماشاگران اسرائیلی از سوی فلسطینی‌ها، فعال بودن تنها یک سینما و محافظه‌کاری، بیش از پیش بر اهمیت فیلم‌های فلسطینی ساخته شده می‌افزاید. سینما به ما اجازه می‌دهد به خودمان نگاه و باب گفتگو را با خودمان و دیگران باز کنیم."