به گزارش خبرگزاری مهر، محمدرضا مخبر دزفولی در نشست مرجعیت علمی در فرهنگستان علوم با تأکید بر ارائه تعریف واحد از مرجعیت علمی اظهار کرد: در اولین گام باید به نقطه مشترک در مرجعیت علمی برسیم تا بدانیم که هدفمان از مرجعیت علمی چیست، باید برای مرجعیت علمی یک چارچوب مشترک پیدا کنیم. اگر اینگونه شود یک گام بزرگ رو به جلو برداشته‌ایم و آن وقت می‌توانیم درباره اجزا و ابعاد آن تصمیم‌گیری کنیم.
وی افزود: باید به این موضوع توجه شود که اگر تعاریف متعدد از مرجعیت علمی ارائه شود و هر کس از ظن خود آن را پیش ببرد در نهایت نتیجه‌ای برای کشور نخواهد داشت. لذا باید الگوی مرجعیت براساس مزیت بومی و ملی داشته باشیم.
توجه به رقابت‌های علمی بین‌المللی
وی اضافه کرد: در این مسیر لازم است نظر ات علمی خودمان را در علوم تجربی، کاربردی و حتی در علوم انسانی در معرض دید جهانیان قرار دهیم. یعنی ترسی از اینکه مباحثه‌ها و نظریه‌های اسلامی یا علوم انسانی خودمان را طرح کنیم، نداشته باشیم. لذا رقابت جهانی را نباید به هیچ عنوان کنار بگذاریم. حضور در رقابت‌های جهانی به معنای پذیرفتن همه قواعد و ضوابط آنها نیست بلکه باید نظریه‌های ما نیز در آنها گنجانده شود. اینها آن نکاتی است که وجه تمایز ما می‌شود. یعنی باید تجربه مثبت بشری مورد استفاده قرار گیرد و ظرفیت تمدنی خودمان را هم در آن باز کنیم. اگر این کار را کردیم می‌توانیم به نقطه بعدی برسیم.
رییس فرهنگستان علوم عنوان کرد: هر دانشمندی می‌خواهد زکات علم خودش را نشر دهد، در حوزه‌های علمیه پرورش شاگرد مدنظر است و آن کسی که مرجع می‌شود و به سطوح بالا می‌رسد، کتاب یا حاشیه کتب می‌نویسد. البته همه علما و مجتهدین کتاب جدید ننوشتند بلکه برخی خلاقیت‌ها و نوآوری‌هایشان را در قالب حاشیه کتب منتشر کرده‌اند، در واقع انتشار علم را با کتاب منتقل می‌کنند.
مخبردزفولی گفت: انتشار علم در نظام دانشگاهی لزوما مانند حوزه‌های علمیه نیست و در کنار کتاب، مقاله نیز مدنظر است، در دانشگاه هنوز به نوشتن کتاب مرجع عادت نکردیم. پس این نقص ماست و باید به سمتی برویم که جسارت نوشتن کتابهای مرجع در سطح جهانی را پیدا کنیم و دیگران برای یادگیری یافته های جدید علمی به این کتابهای مرجع مراجعه کنند تا نتیجه آن پیشرفت علمی و ترویج زبان فارسی به عنوان زبان علم شود. واقعیت این است که هم مقاله و هم کتاب باید مدنظر باشد.
وی با تاکید بر خلق ثروت اظهار کرد: بزرگترین خلق ثروت استادان دانشگاه، تربیت نیروی متخصصی است که به اداره کشور کمک می کنند و هیچ ثروتی قابل مقایسه با این ثروت نیست، به ویژه اگر تربیت نیروی انسانی متخصص واجد دوبال علم و ایمان باشد.