خبرگزاری مهر - گروه استانها - سروش سلیمی: مریم دهقانی، نویسنده، بازیگر و کارگردان تئاتر و سینما، اهل شیراز، با حداقل ۱۵ سال سابقه فعالیت هنری برای اولین بار در ۱۳ سالگی به عنوان بازیگر، روی صحنه رفت. وی همزمان با کار تجربی و اجرای تئاتر با شرکت در دوره‌های مختلف بازیگری، کارگردانی، نویسندگی و نمایش‌نامه‌نویسی و تدریس هنر فعالیت هنری خود را ادامه داد و اکنون یکی از بازیگران شاخص و نامدار تئاتر استان فارس است.
دهقانی برنده تندیس جشنواره و دیپلم افتخار برای بازی در نمایش صحنه‌ای «هاراگیری» به نویسندگی و کارگردانی اصغر گروسی در چهل و یکمین جشنواره بین‌المللی تئاتر فجر به عنوان بازیگر اول زن، برنده تندیس جشنواره و دیپلم افتخار به عنوان بازیگر زن نمایش صحنه‌ای «هاراگیری» به نویسندگی و کارگردانی اصغر گروسی در هجدهمین دوره جشنواره بین‌المللی تئاتر مقاومت و برنده تندیس جشنواره و دیپلم افتخار کارگردان اول تئاتر خیابانی در هجدهمین دوره جشنواره بین‌المللی تئاتر مقاومت برای نمایش بازمانده است.
مقام اول بازیگری زن و برنده تندیس سیزدهمین جشنواره تئاتر بسیج برای نمایش میشوسوزوکی به نویسندگی و کارگردانی اصغر گروسی، مقام اول کارگردانی در چهارمین جشنواره سراسری تئاتر سردار سلیمانی برای نمایش (من قاسمم) به نویسندگی اصغر گروسی، برنده تندیس جشنواره و دیپلم افتخار بازیگری یک زن در سی و چهارمین جشنواره تئاتر استان فارس برای نمایش تاوان به نویسندگی و کارگردانی اصغر گروسی، برنده تندیس جشنواره و دارنده دیپلم افتخار بازیگری یک زن در جشنواره منطقه‌ای جاده ابریشم برای نمایش تاوان و بازیگر فیلم سینمایی مهاجران با کسب ۲۰ جایزه از جشنواره‌های خارجی و اکران در سینمای هنر از دیگر عناوین و تجارب هنری وی است.
علاوه بر همه این‌ها مریم دهقانی تجربه دستیاری کارگردان و بازیگری در چندین فیلم داستانی و تلویزیونی و تله تئاتر را نیز در کارنامه خود دارد. دهقانی بازیگر توانمند تئاتر استان فارس چهره برتر هنر انقلاب در سال ۱۴۰۲ شد و گوی سبقت را از علیرضا بازیار، فرزانه رادفر و محمد امین محمدی ربود.
معیشت و نبود امنیت شغلی مهمترین چالش و دغدغه هنرمندان است
این بازیگر تئاتر و سینما مهمترین دغدغه خود و همکاران خود در این صنف را دغدغه نان می‌داند و معتقد است «من نمی‌تونم تشویق بشم اما گرسنگی بکشم». این من، صرفاً منظور من نوعی نیست بلکه این من، یک جامعه هنری است.
بازیگر پرکار و پرافتخار تئاتر شیراز افزود: شخصی که به سمت هنر به صورت حرفه‌ای سوق پیدا کرده بدون شک سراپا عشق بوده و کسی که با عشق کارش را انجام می‌دهد باید در حیطه فعالیت خودش تمام خودش را بگذارد و وقت و انرژی زیادی صرف کند اما متأسفانه گاهی برخی مسؤولین این علاقمندی و شوریدگی و عشق به هنر را به نفع خود مصادره می‌کنند.
وی بیان کرد: هنوز فکری شایسته برای تأمین درآمد و امنیت شغلی هنرمند نشده و باید پرسید آیا شخصی که تقریباً نصف عمرش را کار هنری کرده و بنا است این کار را ادامه بدهد آیا نباید حقوق ثابت داشته باشد یا برای تهیه تئاتر حمایت مالی شایسته‌ای شود؟
بازیگری تئاتر متأسفانه شغل محسوب نمی‌شود
وی بیان کرد: هنرمند و بویژه هنرمند تئاتری برای ارائه بهترین ورژن خود و تمرکز بر روی هنرش، باید رفاه و امنیت شغلی داشته باشد اما اکثر همکاران من ناچار هستند دوشغله باشند و اصلاً بازیگری تئاتر متأسفانه شغل محسوب نمی‌شود.
دهقانی با بیان اینکه شأن هنرمند این نیست؛ افزود: بازیگر تئاتر ناچار است به جای اجرای عمومی مدام با هدف ارتزاق و تأمین معیشت در جشنواره‌های مختلف شرکت کند.
وی با بیان اینکه دلسوزان و مسؤولان باید در این حوزه فکری کنند گفت: بودجه مربوط به تئاتر اصلاً قابل مقایسه با بودجه فیلم و تلویزیون نیست و همین مساله ما را به خیلی نتایج می‌رساند.
دهقانی خاطرنشان کرد: این تضاد و تبعیض حتی در جشنواره‌های تئاتر و فیلم و حتی در جوایز نیز دیده می‌شود و ضمن احترام به همکاران حوزه سینما و تصویر و نمایش باید در خصوص مظلومیت جامعه تئاتر گفت: دستمزد شایسته، بهتر دیده شدن و افتادن نام بر سر زبان‌ها در سینما خیلی بیشتر است و جوایزی چندین برابری نیز در جشنواره‌ها در انتظار عوامل سینما است اما در تئاتر چه؟
مریم دهقانی بیان کرد: مگر نه اینکه تئاتر پدر و مادر سینما است؟ تئاتری به چه انگیزه‌ای باید به کارش ادامه بدهد در حالی که حمایت مالی نمی‌شود؟
دادن مسئولیت به هنرمندان پیشکسوت گام اول در حمایت از هنر است
وی در ادامه گفت: ما سال‌ها خاک صحنه خورده‌ایم اما وقتی به عموم مردم در پاسخ به این سوال که شغل شما چیست؟ میگوییم بازیگر؛ می‌گویند اگر بازیگرید پس چرا ما شما را نمی‌شناسیم؟ که البته من شخصاً پاسخ می‌دهم مگر شما پیگیر تئاتر هستید و شما در زندگیتان چند تئاتر دیده‌اید و باز می‌پرسند چقدر در آمد دارید و جوابی نداریم.
دهقانی در پایان گفت: امیدوارم مطرح شدن این دغدغه‌ها تأثیری داشته باشد و دادن مسئولیت به هنرمندان پیشکسوت در رأس مسئولیت ارگان‌های مرتبط می‌تواند دلگرم کننده باشد چرا که فقط اشخاصی که در دل صحنه تئاتر بوده‌اند دغدغه‌های تئاتری‌ها را درک می‌کنند.