خبرگزاری مهر، گروه مجله: متضاد واژه «آزادی» در لغت نامه‌ها «اسارت، بندگی، رقیت» تعریف شده است. در طول تاریخ، برده‌داری یکی از تاریک‌ترین فصول زندگی بشر بوده است. انسان‌هایی که به‌عنوان دارایی و کالا خرید و فروش می‌شدند و بدون هیچ‌گونه حق انتخاب و آزادی، به‌اجبار برای اربابان خود کار می‌کردند. این دوران سیاه، به‌ویژه در زمان‌های باستان و حتی در دوران حکومت‌های مختلف، نمادی از بی‌عدالتی و ستمگری بود. اما در میانه این تاریکی‌ها، نورهایی از انسانیت و کرامت می‌درخشیدند، نورهایی که در قلب کسانی که به ارزش‌های انسانی باور داشتند، زنده بود.
یکی از این نورها، امام حسین (ع) بود که در زمان خود به‌عنوان نماد عشق و بخشش شناخته می‌شد. او با رفتار و گفتار خود نشان داد که انسانیت و شرافت هیچ‌گاه نباید قربانی منافع مادی شود. در دنیایی که بردگان از حق و حرمت خود محروم بودند، امام حسین (ع) با مهربانی و عدالت، به آنان کرامت و ارزش انسانی می‌بخشید. او به ما یاد داد که هر انسانی، صرف‌نظر از جایگاه اجتماعی و اقتصادی‌اش، سزاوار احترام و عشق است.
داستان‌هایی که از زندگی امام حسین (ع) به ما رسیده، نشان‌دهنده عمق ایمان او به انسانیت و آزادگی است. او با آزاد کردن کنیزان و بخشیدن زندگی جدید به آنان، نه تنها زنجیرهای بردگی را از دست و پایشان گشود، بلکه به همه ما یادآوری کرد که عشق و بخشش قدرتی بی‌پایان دارد.
در بیست و نهمین روز از نذر چله شعور، تکیه مجله مهر قصد دارد روایتی کوتاه از کتاب حکمت نامه امام حسین (ع) به قلم محمد ری شهری را درباره بخشندگی آن معصوم مرور کند.
سلامم را تو پاسخ گوی!
نثر الدر - به نقل از انس: نزد امام حسین بودم که کنیزی با دسته گلی در دست، وارد شد و امام را با آن، تحیت سلام و درود گفت. امام هم فرمود: «به خاطر خدای متعال، آزادی».
من گفتم: «با یک دسته گل تحیت دادن این قدر نمی‌ارزد که بدان، آزادش کنی!»
فرمود: خدای بزرگ بشکوه ما را چنین پرورده است. فرموده است: «و چون به شما تحیت (سلامی نیکو) گفته شد، به بهتر از آن، یا به مانند آن، پاسخ دهید. و بهتر از تحیت او آزاد کردنش بود.»