خبرگزاری مهر، گروه مجله: «سلام کردن» شاید در نگاه اول ساده و پیش‌پاافتاده به نظر برسد، اما در دل خود ارزش‌هایی از جمله قدردانی، احترام و توجه را حمل می‌کند. وقتی کسی سلام می‌کند، گویی دریچه‌ای به سوی ارتباطات نامتناهی انسانی باز می‌کند. این کلمه کوتاه، که به ظاهر فقط یک واژه است، در حقیقت سرآغاز یک تعامل است؛ پلی که فاصله‌ها را کم می‌کند و دل‌ها را نزدیک.
سلام کردن، نه فقط بیانگر حضور ما در کنار دیگران است، بلکه نشان از آمادگی و اشتیاق ما برای شنیدن و همراهی کردن نیز دارد. با سلام گفتن، نوعی از اعتراف به حضور دیگری در زندگی‌مان شکل می‌گیرد؛ اعترافی ساده اما پرمعنی.
اما آنچه سلام کردن را به یک آئین تبدیل می‌کند، تأثیری است که بر روح و روان افراد می‌گذارد. وقتی کسی به ما سلام می‌کند، حس خوشایند مورد توجه قرار گرفتن به سراغمان می‌آید؛ انگار که در این دنیای پر از هیاهو، کسی لحظه‌ای توقف کرده تا به ما بگوید که ما را می‌بیند و برای حضورمان ارزش قائل است.
این احساس، نه تنها در ما، بلکه در او نیز نوعی آرامش و رضایت خاطر به وجود می‌آورد. سلام کردن، همانند یک شعله کوچک، گرمایی به اطراف می‌بخشد و روابط اجتماعی را روشن‌تر و شفاف‌تر می‌کند.
سلام، آغازگر داستانی است که هر روز در زندگی ما ورق می‌خورد؛ داستانی از دوستی، احترام و عاطفه.
در سی‌وپنجمین روز از چله شعور، مجله مهر روایتی از کتاب حکمت نامه امام حسین (ع) به قلم محمد ری شهری را مرور می‌کند که به موضوع اهمیت سلام کردن پرداخته است.
در متن این کتاب می‌خوانیم:
تقدم سلام بر هر کلامی
تحف العقول- از امام حسین علیه‌السلام:
«سلام، هفتاد ثواب دارد که شصت و نه ثواب آن از آن آغازکننده و یکی برای پاسخ‌دهنده است.»
تحف العقول:
مردی در آغاز سخن به امام حسین علیه‌السلام گفت: «چگونه‌ای، خداوند عافیت دهد؟!» امام علیه‌السلام به او فرمود: «سلام، قبل از کلام است، خداوند عافیت دهد!» سپس فرمود: «به کسی اجازه سخن گفتن ندهید تا آنکه سلام دهد.»
الجعفریات به سندش، از امام زین العابدین، از امام حسین علیه‌السلام:
ابن کواء از امام علی علیه‌السلام سوال کرد: «ای امیرمؤمنان! آیا بر گناهکاران این امت، سلام بدهیم؟» پاسخ داد: «آیا خدا او را اهل توحید بشمارد و ما او را شایسته سلام ندانیم؟!»
تحف العقول-
از امام حسین علیه‌السلام: «بخیل کسی است که در سلام کردن، بخل ورزد.»
---