به گزارش خبرگزاری مهر، قزوه در این باره نوشته است: اینکه اولین جشنواره را با چه خون دلی برگزار کردیم بماند. اینکه برای آوردن همین ده دوازده میهمان خارجی چقدر مصیبت کشیدیم بماند. این که خیلی ها بعد از انتخاب اخوان و منزوی و بهمنی و قیصر و... چقدر طعنه زدند بماند. یک جا گفتم که کار ما کار اول و سنگ بنا بود و مثل رزمندگانی که روی سیم خاردار خوابیدند تا بقیه بگذرند شده بودم. اما آن بچه ها یک فرق با این بچه ها دارند. آنها با گریه می گذشتند و می دانستند که کسی زیر پایشان دارد درد می کشد و له می شود اما اینجا کسانی هستند که عاجهای پوتین شان وقتی روی سر و صورتت می نشیند همزمان چهار تا فحش هم بارت می کنند. برای همین است که من دیگر تصمیم ندارم در جشنواره ای شرکت کنم. حتی اگر آن جشنواره جشنواره شعر فجر باشد.
وی به گفتگوی مهر با دکتر صابر امامی رئیس کمیته علمی دومین جشنواره شعر فجر اشاره کرده است؛ جایی که امامی گفته بود: نمی خواهیم مانند سال گذشته تنها با حضور سه یا چهار شاعر از افغانستان و تاجیکستان و کشورهای عربی بگوییم جشنواره را بین المللی برگزار کرده ایم. امسال تمهیداتی را برای برگزاری هرچه بهتر جشنواره اندیشیده ایم و امیدواریم با استقبال اهالی فن همین گونه هم برگزار شود. ما نمی خواهیم جشنواره امسال تکرار جشنواره ها و همایشهای قبلی باشد و تمامی سعی ما این است که جناح بندی و ارزشگذاری خاصی در آن صورت نگیرد و تمام سمت وسوهای فرهنگی جامعه را دربر گیرد.
وی با انتقاد به شیوه برپایی نخستین دوره جشنواره در سال 85 افزوده بود: بین المللی برگزار شدن جشنواره نخست بیشتر امری تشریفاتی بود. در واقع شاعرانی انگشت شمار را از کشورهای همسایه ای مانند افغانستان، تاجیکستان و برخی کشورهای دیگر دعوت کرده بودند و ما نتوانستیم به تجربه ای جدید در شعر دست یابیم.
صابر امامی خاطرنشان کرده بود: با دعوت از سه چهار شاعر از کشورهایی مانند افغانستان و تاجیکستان و برخی کشورهای عربی جشنواره بین المللی نمی شود. ضمن اینکه این دسته از شاعران تمام این سالها در ایران حضور داشته اند و در واقع خارجی محسوب نمی شوند. در نتیجه من فکر می کنم اگر قرار بر برگزار شدن جشنواره در سطح بین المللی است، باید شاعران متعددی از کشورهای مختلف به ایران بیایند تا هم بتوان با جریان شعری جدید جهان آشنا شد و هم تجربه های شعری نویی را به دست آورد و حضور آنها در ایران واقعاً مغتنم باشد.
علیرضا قزوه سپس آورده است: ای کاش یکی به این آقای دکتر بگوید که پارسال دوازده شاعر از هشت کشور دعوت شده بودند و فقط یک شاعر به نام محمد کاظم کاظمی از شاعران خوب افغانستان در ایران به سر می برد و بقیه از دهلی نو و لاهور و دوشنبه و تاشکند و کابل و بیروت و هلند آمده بودند و یک شاعر افغانی فارسی زبان به نام لطیف پدرام هم از آلمان آمده بود. جمعا از ده کشور دعوت کرده بودیم که شاعری از ترکیه و شاعری از عراق در آخرین لحظات از پرواز ماندند. حالا دوست بزرگوار ما ادعا می کند که دو سه شاعر... ای کاش لااقل سری به پرونده های سال گذشته بزنند و گزارش کار سال قبل ما را ببینند. یک دفعه سه چهار برابر کوچک نمایی کردن و ادعاهای بزرگ آن هم برای جشنواره ای که پارسال تا دقیقه نود بودجه بلیت مهمانان را نداده بودند و هزار مشکل دیگر یک بی انصافی بزرگ است. بقیه شیوه ها و کارها هم که همان کارهای پارسال ماست. بقیه را هم بگذاریم برای بعد از جشنواره. ضمن آن که در دنیا رسم است که از بانی یک جشنواره حداقل با زبان خشک و خالی تشکر می کنند...