به گزارش خبرنگار مهر، از بازی‌های پارالمپیک بسیار خوانده ایم و شنیده ایم؛ رویدادی فراگیر که «افرادی ویژه» به ماهیت آن اعتبار و منزلت می‌بخشند. این افراد شاید از نظام کاملاً سالم سالارانه به دور باشند اما ایمان، اراده، صبر، پشتکار و استقامت شأن، آنها را در اوج انسانیت و خوشبختی قرار داده که چه بسا دست بسیاری از افراد عادی از آن کوتاه مانده است.
جایی به نقل از یک فرد معلول خواندم که «وقتی خداوند من را آفرید مطمئن بود که اشتباه نکرده است. پس من چرا خودم را باور نداشته باشم»؛ بله، این نگاه منحصر فرد افراد معلول است که به آنها قدرت و نیرو می‌دهد تا خلاف جهت آب حرکت کنند، بدون توجه به دشواری‌ها و تسلیم شدن برابر محدودیت‌ها چون بر خلاف جسم شأن، روح و باورشان اصلاً اسیر این محدودیت‌ها نیست.
آنها با این روح و باور صیقل داده شده، گذرگاه‌های سخت و طولانی را می‌شکافند، زشتی‌ها را کنار می‌زنند و با نور و قدرت خداییِ درون‌شان، خشت روی خشت می‌گذارند و اینگونه به قله‌هایی می رسند که بعضاً دست انسانی به ظاهر سالم به آن نمی‌رسد.
فرد معلول اینگونه زندگی می‌کند و در قبال برخی بهترین‌های نداشته، بهترین‌های دیگری برای خود می‌سازد. همین ویژگی آنها را متمایز از خیلی‌های دیگر کرده است. البته همین افراد معلول هم در بسیاری موارد برای زندگی و پیشبرد آن از دیگران کمک می‌گیرند اما همان دیگران برای ساختن زندگی خود از سبک و سیاق معلولان و انگیزه، امید و اراده و استقامت شأن الگو می‌گیرند.
ما ایرانیان هم از این دست افراد ویژه و خاص کم نداریم، کسانی که با وجود محدودیت جسمی، شعار «ما می توانیم» را پیشه راه پُرچالش خود کرده اند و هر روز آن را برای انسان‌های سالم اما ضعیف معنا می‌کنند. ورزشکاران معلول و توان یاب مشتی از خروار این جامعه مثال زدنی هستند. کسانی که سال هاست شاهد ثبت موفقیت آنها در میادین آسیایی و جهانی هستیم و اینگونه به توانمندی‌شان ایمان آورده ایم.
گلچینی از این ورزشکاران، ترکیب کاروان ایران را در بازی‌های پارالمپیک تشکیل می‌دهند. ترکیبی با ۶۵ ورزشکار مصمم و با اراده برای اثبات دوباره توانمندی و انرژی «فرزندان ایران»، کسانی که اهل عزم، همت، بینش، شور و شعور هستند و قرار است طی ۱۱ روز با دستاوردهای شأن، قصه جهان نورانی درون‌شان را روایت کنند برای من و مایی که سال‌هاست چشم می‌چرخانیم و هیچ نمی‌بینیم.
باید «فرزندان ایران» را دید اما نه با ترحم و آنگونه که دیگران می‌بینند، باید با «مهر» به پارالمپیک پاریس و غرور آفرینی‌های این فرزندان در این آوردگاه نگاه کرد؛ هم مهر دل هم مهر ما.