به گزارش خبرگزاری مهر، پایگاه خبری الجزیره ضمن انتشار گفت و گویی از سه تن از اسرای محبوس شده در زندان آمریکایی «گوانتانامو» به افشای برخی ابعاد ناگفته شکنجه وحشیانه در این زندان پرداخته و نوشت که افراد محبوس در این زندان شرایطی با طعم مرگ و آتش و مصیبت را چشیده اند که فراتر از تصور است. این گزارش به ابعاد غیر انسانی بی‌احترامی‌ها و توهین‌های صورت گرفته ضد زندانیان اشاره و تاکید می‌کند که اسدالله هارون و عبدالظاهر صابر و عظیم الله منیر سه تن از این افراد هستند که مدت‌های طولانی را در زندان گوانتانامو محبوس مانده اند.
اسناد و روایت‌های فاش شده از سوی آنها حجم سختی‌ها و شکنجه‌های صورت گرفته در زندان گوانتانامو را نشان می‌دهد.
الجزیره در این مقاله به بررسی ابعادی از روایت‌های این ۳ نفر از شکنجه‌های انجام شده در زندان گوانتانامو پرداخته است.
اسدالله هارون در گفت و گوی خود با الجزیره تاکید می‌کند که با وجود تبرئه در محافل قضائی و اداری آمریکا، اما او از زندان گوانتانامو آزاد نشد و تنها راه آزادی وی، تبادل اسرا بین آمریکا و جنبش طالبان بود که قطر نظارت بر این روند را دنبال می‌کرد.
وی می‌گوید که ساکن ایالت ننگرهار است و در دانشگاه اسلامی علوم و فنون درس خوانده و از رشته اقتصاد فارغ التحصیل شده است. قبل از این نیز در مدارس دینی تحصیل کرده است. بازداشت وی به سال ۲۰۰۷ باز می‌گردد. او می‌گوید که در هنگام زندانی شدنش دختری داشته که سه ماهه بوده، اما وقتی از زندان آزاد شده، همین دخترش مادر شده است.
او می‌گوید که در عملیات مشترک نیروهای آمریکایی و افغانی که با ده‌ها خودرو و بالگرد انجام شد، او در حالی که هیچ سلاحی در اختیار نداشت، بازداشت شد و ابتدا به بخش استخبارات (اطلاعات) نیروهای افغانستان در منطقه جلال آباد برده شد و بعد از دو هفته یا کمتر از آنجا منتقل شد.
وی می‌گوید: آنها همیشه من را کتک می‌زدند من همیشه آویزان بودم و پاهایم روی زمین نبود.
مدتی بعد به زندانی در کابل انتقال داده می‌شود و در ادامه به یک زندان محرمانه دیگر انتقال داده می‌شود که گویا در افغانستان نبوده است، اما موقعیت دقیق آن را نمی‌داند. او می‌گوید که در آنجا هرگز نمی‌دانستم که شب است یا روز، اما تمامی بازجوهایم آمریکایی بودند. آنها حتی موقعیت قبله یا زمان‌های نماز را به من نمی‌گفتند و من به اشتباه نماز می‌خواندم.
هارون می‌گوید که بعد از مدتی او را به سلول انفرادی در زندان بگرام منتقل کرده‌اند و حدود ۵۰ روز در آنجا مانده است. بعد از این مدت، در یک سفر طولانی ۲۴ ساعته او را به یک زندان دیگر منتقل کردند و او در آنجا متوجه شده است که در زندان گوانتانامو است.
او تاکید می‌کند که چشم‌هایش در تمام طول مسیر بسته بوده و دستانش را نیز به گردنش بسته بودند. ۳ نظامی همواره در کنار او حضور داشتند و با کتک زدن اجازه خوابیدن به او نمی‌دادند.
وی در عین حال می‌گوید که در گوانتانامو تنها در مواقع آشوب یا امثال آن مورد ضرب و شتم قرار می‌گرفت و ضرب و شتم در زندان جلال آباد بسیار بیشتر از هر زندان دیگری بود.
اسد الله هارون تاکید می‌کند که در گوانتانامو بیشتر از شکنجه‌های روانی و جلوگیری از خوابیدن رنج می‌برد، البته شکنجه‌های جسمی نیز به صورت مستمر وجود داشت، اما او می‌گوید که شدت آنها کمتر از شکنجه‌های روانی و جلوگیری از خوابیدن بود.
به گفته هارون، او ۳ ماه را به همین منوال گذرانده و اجازه خواب نداشته است، بلافاصله وقتی به خواب می‌رفته یکی از سربازها روی سرش حاضر می شده و با شدت به درب آهنی که آنجا بوده ضربه می زده تا او از خواب بپرد. او می‌گوید که در نتیجه شکنجه آن روزها همچنان از اختلال خواب رنج می‌برد.
او از شکنجه‌های مستمر و تفتیش به صورت غیر اخلاقی و گرسنگی و عدم دسترسی به دارو در این مدت رنج برده و نگهبانان و نظامیان بدون هیچ دلیلی او را مورد ضرب و شتم قرار می‌دادند. او می‌گوید که گاه به مدت ۲۴ ساعت و تنها با یک لباس زیر، او را بر روی صفحه‌ای آهنین می‌نشاندند و نور شدیدی را روی صورتش قرار می‌دادند، کولرها را نیز زیاد می‌کردند به نحوی که سرما طاقت فرسا می‌شد.
این زندانی گوانتانامو از اعتصاب یک و نیم ساله خود خبر می‌دهد و می‌گوید که در این مدت با شلنگ از ناحیه بینی به او غذا می‌دادند. هارون می‌افزاید: خانواده ام اصلاً خبر نداشتند که من زنده یا مرده هستم. آنها خبر بازداشت من را از طریق رسانه‌ها شنیده بودند و تلاش زیادی برای پیدا کردن من انجام داده بودند، اما هیچ پاسخی از سوی دولت یا طرف‌های دیگر دریافت نکرده بودند. آنها ۳ سال بعد متوجه شدند که من در گوانتانامو هستم و به این ترتیب هر سه ماه یک بار امکان ارتباط با خانواده ام به من داده می‌شد. آمریکایی‌ها برخی از نامه‌های خانواده ام را مصادره کردند و بسیاری از آنها را از بین بردند.
وی می‌افزاید که در اکتبر سال ۲۰۲۱ از سوی دادگاه فدرال آمریکا در چارچوب روندی قضائی تبرئه شده است، با این وجود آنها اجازه آزادی وی را ندادند و او حدود ۱۰ ماه دیگر در زندان گوانتانامو باقی مانده است.
هارون در این گفت‌وگو می‌افزاید: ۶ ماه بعد از تبرئه من، وکلا نزد قاضی رفتند و به او اطلاع دادند که من هنوز در بازداشت هستم. وکلا به قاضی اطلاع می‌دهند که احتمالاً برخی موانع از جمله عدم ارتباط آمریکا با دولت طالبان مانع آزادی من شده است.
هارون نهایتاً در روز ۲۲ ژوئن ۲۰۲۲ در چارچوب تبادل اسرا بین طالبان و آمریکا آزاد شد. او بعد از آزادی پدر و مادر خود را دید، ولی مدتی بعد آنها از دنیا رفتند.
این فرد افغانی هنوز هم مداوای خود از آثار و تبعات منفی زندان را دنبال می‌کند. او همچنان بیمار است و سال گذشته برای از بین بردن برخی تبعات زندان، یک عمل جراحی انجام داده است. او مشکل اختلال در دستگاه گوارشی دارد که در نتیجه ضربات و خونریزی‌های شدید ایجاد شده است. معده او نیز دچار مشکل است و مشکلات جسمی دیگری نیز در نتیجه اعتصاب غذا دارد.