به گزارش خبرنگار مهر، سعید رشتیان تهیه کننده سینمای مستند، درباره نخستین دوره رویداد ارائه طرح سینمای مستند «پرتاب» گفت: بعضی موضوعات برایم جذاب بودند و بسیاری از طرح‌ها هم صرفا در مرحله موضوع ارائه شده بودند. واقعا موضوع و اطلاعات پژوهشی با قصه متفاوت است. باید بتوانند به این پرسش پاسخ دهند که قصه تو به عنوان مستندساز در آن موضوع چیست؟ از طرف دیگر، درباره نماینده‌های سرمایه گذاران هم باید این ایراد را گرفت که این عزیزان واقعا نهاد یا سازمان خود را برای چنین حضورهایی نمایندگی نمی کردند. افرادی که در چنین جلساتی حاضر می‌شوند، باید قدرت عمل و تصمیم‌گیری بیشتری داشته باشند؛ نه این‌که صرفا مشورت بدهند. من چند طرح را خیلی دوست داشتم ولی اگر قرار باشد که به عنوان تهیه‌کننده با دوستان همکاری کنم، باید گفت‌وگو و جلسات حضوری بیشتری داشته باشم و از آن‌ها بخواهم به برخی از سوال‌های اساسی‌تر جواب بدهند؛ تا ببینیم امکان همکاری وجود دارد یا خیر.
این تهیه‌کننده یادآور شد: روز اول نکته ای را داخل سالن عنوان کردم که این‌جا هم می گویم؛ به نظرم آمادگی لازم برای این پیچینگ فراهم نشده بود و این رویداد در شکل و صورتِ مورد انتظار پیش نرفت. در سال ۱۳۹۵ در خانه سینما و انجمن تهیه کنندگان سینمای مستند، پیچینگ‌پنلی را با همراهی شبکه «زد دی اف» آلمان برگزار کردیم. در آن‌جا، با دقت‌های معمول در برگزاری این نوع رویدادها آشنا شدیم؛ که می توان از این تجربیات برای بالا بردن سطح رویدادهای داخلی بهره برد.
رشتیان تصریح کرد: به عنوان مثال، برگزار کننده پنل باید نظارت مقدماتی داشته باشد که شرکت‌کنندگان در زمان ارائه خود، از قالب‌ها و روش معمول در چنین پنل‌هایی تبعیت کنند تا امکان نتیجه‌گیری و نظر در این زمان‌های برنامه‌ریزی‌شده و کوتاه وجود داشته باشد. یعنی سرمایه‌گذاران و حامیان مالی باید به روشنی و اختصار، با کانونی‌ترین تاکید فیلم‌ها (لاگ‌لاین) و خلاصه قصه فیلمساز در آن موضوع آشنا شوند. این گام اول است. اکثر طرح‌های ارائه شده در رویداد «پرتاب» آمادگی لازم در این زمینه را نداشتند. عزیزان فیلمساز، زحمات زیادی در کشف موضوعات جذاب و مهم کشیده بودند و مستندات زیادی را برای ارائه آن‌ها فراهم کرده بودند. ولی شاید، برای این موقعیت و ارائه طرح آماده نشده بودند و البته، برخی هم با آمادگی‌های خوبی آمده بودند که بخشی از این آمادگی ناشی از موضوع پرقدرتی بود که انتخاب کرده بودند.
این تهیه کننده سینمای مستند در بخش دیگری از صحبت های خود درباره لزوم سرمایه گذاری مشترک در تولید آثار مستند بیان کرد: اساسا یکی از اهداف اصلی رویداد پیچینگ همین تولید مشترک است. در حال حاضر اگر برآورد یک کار متوسط خوب، با استانداردهای لازم پیش برود و تمام مراحل را به درستی طی کند، چیزی حدود ۲ تا ۳ میلیارد تومان بودجه لازم دارد. اغلب نهادها شاید به تنهایی از پس تامین چنین بودجه‌ای بر نیایند. آیا باید از تولید آن صرف‌نظر کنیم؟ یا این‌که با فاصله مالی و اجرایی معناداری کارگردان حاضر شود کار خود را بسازد؟ این دقیقا چیزی است که آقای حمیدی مقدم هم در اختتامیه «پرتاب» به آن اشاره داشت. در نقاط دیگر دنیا هم به ندرت پیش می آید که یک نفر یا ارگان تمام بودجه یک اثر را بر عهده بگیرد و معمولا تولیدات با همکاری مشترک اتفاق می‌افتند. این چیزی است که باعث تولید کارهای جدی و فاخر می‌شود.
وی ادامه داد: این اشتراک و پیدا کردن نقاط مشترک در همین رویدادها اتفاق می افتد و از طرف دیگر هم، متولیان چنین پیچینگ‌پنل‌هایی باید مناسبات حقوقی این همکاری‌ها را پیش ببرند. ولی این نشست ۲ روزه، بیشتر از صورت‌های ظاهری پیچینگ تبعیت می‌کرد و اغلب فیلمسازها و سرمایه‌گذاران آمادگی لازم را نداشتند. در همان پیچینگ مشترک با «زد دی اف»، به ما گفتند که طرح ها باید در یک قالب و فرمت مشخص ارائه شوند. از چیزی حدود ۱۰۰ طرحی که برای ما ارسال شده بود، حتی ۵ طرح هم قالب آن را رعایت نکرده بودند. از میان آن‌ها، ۳۰ طرح نزدیک‌تر را انتخاب کردیم و من به همراه آقایان رزاق کریمی و حائری در سه گروه ده‌تایی به گفت‌وگو با بچه‌ها نشستیم و آن ها را به مرحله طرح و ارائه مناسب رساندیم. برای طرح‌های منتخب پیچینگ آزمایشی گذاشتیم تا همه چیز منطبق بر ضوابط و اصول این کار پیش برود. درنهایت هم از ۱۲ طرحی که ارائه شد، ۶ طرح انتخاب شدند و مورد حمایت قرار گرفتند. این تجربیات وجود دارد و باید به درستی از آن‌ها استفاده کرد. به نظر من، در پیچینگ «پرتاب»، حداکثر ارتباط ها و آشنایی‌هایی برای فیلمسازان شکل گرفت که بعدا باید خودشان آن‌ها را دنبال کنند.
رشتیان در پایان درباره پیشنهاد خود برای برگزاری دوره‌های بعدی این رویداد گفت: قبل از ارائه فراخوان باید در یک گفت‌وگوی صریح و مطمئن با سرمایه‌گذاران و حامیان، به قطعیت حضور برای پشتیبانی از تصمیم‌های تولیدی پیچینگ رسید. نیازی به شلوغ شدن هم نیست. می‌توان حتی با ۳ یا ۴ نهاد و ارگان کار را پیش برد. سازمان‌هایی که باور دارند نیازهای خود را در چنین کانون‌هایی می‌توانند برطرف کنند. باید مطمئن شد که حامیان چقدر جدی هستند. در قدم اول باید به قطعیت رسید که مثلا در پایان پنل قرار است ۵ طرح انتخاب شود و به تولید برسند و مرکز گسترش به عنوان برگزارکننده، اعلام کند که اگر حامیان و سرمایه گذاران به هر دلیلی عقب کشیدند، خود من پشت این اتفاق می‌ایستم و آن تعداد طرح را به تولید می‌رسانم. در قدم بعدی هم باید یک فرمت درست و اصولی برای فراخوان فراهم شده و آماده‌سازی‌های لازم انجام شود. به‌منظور آماده سازی هر چه بیشتر فیلمسازان برای این پیچینگ‌ها، بهتر است در طول سال ورک‌شاپ هایی برگزار شوند تا مستندسازانِ علاقه‌مند، برای حضور در چنین رویدادهایی آشنایی‌های بیشتری به‌دست بیاورند.
رویداد ارائه طرح «پرتاب» ۱۷ و ۱۸ شهریور با حضور ۲۲ مستندساز، به همت مرکز گسترش سینمای مستند، تجربی و پویانمایی در پردیس چارسو برگزار شد.