به گزارش خبرنگار مهر، مجموعه نمایش «سرزمین تمدن‌ها» به تهیه کنندگی علیرضا کوهفر، نویسندگی سیدمحمدمصطفی موتورچی و وحیدپیماندار و کارگردانی شهاب راحله در دور جدید اجراهای خود تا ۶ مهر به صورت محیطی در برج میلاد تهران میزبان مخاطبان است.
«هنا»، «اسماعیل»، «همسایه»، «راشل (عروس فلسطین)» و «مدادرنگی» عناوین اپیزودهایی است که در قالب موضوع مقاومت در «سرزمین تمدن‌ها» اجرا می شود.
شهاب راحله کارگردان این اثر نمایشی درباره روند شکل‌گیری نمایش «سرزمین تمدن‌ها» گفت: اپیزودهای «سرزمین تمدن‌ها» برگرفته و براساس واقعیت‌های موجود چه در گذشته و چه حال نوشته شده اند و بیشتر به موقعیت جنگی در کشورهای مقاومت می پردازند. ما در این پنج نمایش سعی کردیم تا پنج موقعیت و بزنگاه حساس در زمانِ خود را عنوان کنیم و خدا را شکر از اقبال و گفت‌وگوهای مخاطبان می شود دریافت تا چه حد موفق عمل کردیم. بعضی از مخاطبان درخواست اجرا در شهرها و یا کشورهای خود را دارند که با بررسی های تولیدی حتما در خدمت مردم سرزمین خود و کشورهای مقاومت خواهیم بود.
این کارگردان ضمن اشاره به اینکه شروع این نمایش از تخت جمشید است، عنوان کرد: کشور ایران از دیرباز به گواهِ تاریخ، حامیِ جدی و مستحکمی برای ملل مختلف بوده و در معماری سعی بر آن شده تا از نمادهای تمدن و معماری کشورهای بزرگ استفاده شود. ترتیب این روایت ها اینگونه است که اپیزود «هنا» در بیمارستانی مابین فلسطین و سوریه، «اسماعیل» در محله الجزایری ها، «همسایه» در لبنان و بلندی های جولان، «راشل» (عروس فلسطینی) در اطراف بیت المقدس و «مدادرنگی» در خرابه های غزه اتفاق می افتد.
راحله ضمن ابراز تاسف نسبت به بی‌توجهی به آثار نمایشی موضوعی و مناسبتی در طول سال اظهار کرد: استقبال از اجراها بسیار عالی بود و البته باید اشاره کرد که در «سرزمین تمدن‌ها» از جلوه های بصری دیگری هم مانند اتاق هوش مصنوعی، عینک‌های وی آر، نماهنگ‌ها، پرفورمنس و ... استفاده شده که به حق سهم نمایش‌ها قابل توجه‌تر است.
این کارگردان با اشاره به اینکه ترسی از برچسب هنرمند سفارشی بودن ندارد، گفت: سفارشی، معانی و تعاریف متعدد دارد. در همه ادوار هنرمندانی بوده اند که به‌صورت خودجوش و آزاد کار می کردند و در مواقعی سفارش هم دریافت می کردند که البته نوع سفارش ها با هم تفاوت دارد، اما کلی‌تر اینکه پرداختن به مسائل انسانی و حقوق بشر در چارچوب قانونِ هر اقلیمی ستودنی است. هنرمندان در تمام اعصار درهر ۲ گونه (خودجوش و سفارشی) فعالیت هایی داشته اند که قطعا قابل دفاع و احترام است.
وی درباره شیوه اجرا و مشارکت تماشاگران در نمایش گفت: اغلب نمایش‌ها بر پایه ساختارهای سنتی اجرا می‌شوند که در آن‌ها تماشاگر نقش منفعل دارد و تنها به مشاهده و دریافت پیام‌های نمایش بسنده می‌کند. در این نوع تئاتر، شکاف مشخصی بین صحنه و تماشاگر وجود دارد و تعاملات بین آن‌ها محدود به واکنش‌های ساده مانند تشویق یا خنده می‌شود. اما تماشاگر فعال در تئاتر به معنای فردی است که در فرآیند اجرا دخالت می‌کند، بخشی از داستان یا روند نمایش را شکل می‌دهد و حتی گاهی به عنوان یکی از شخصیت‌های نمایش وارد عمل می‌شود. این نوع تئاتر که گاهی به تئاتر تعاملی یا تئاتر مشارکتی نیز معروف است، سعی دارد مرز بین بازیگر و تماشاگر را محو و تجربه‌ای مشترک و زنده خلق کند. در این اجرا نیز سعی ما بر مشارکت فعال مخاطب است و تماشاگران به نوعی یکی از ارکان نمایش محسوب می‌شوند.
راحله افزود: در تئاتری که تماشاگر فعال است، نقش او می‌تواند شامل مشارکت در تصمیم‌گیری‌های داستانی، انتخاب مسیرهای مختلف برای روایت، یا حتی تعامل مستقیم با بازیگران باشد. این نوع تئاتر اغلب به دنبال درگیر کردن تماشاگران در سطح عمیق‌تری از فکر و احساس است و می‌خواهد آن‌ها را از حالت مصرف‌کننده منفعل به یک هم‌آفرین فعال تبدیل کند. در نهایت، هرچند در تئاتر امروز تماشاگر فعال کمتر دیده می‌شود اما این نوع تئاتر می‌تواند تجربه متفاوت و خلاقانه‌ای باشد که مخاطبان را به شکلی متفاوت با هنر اجرا درگیر می‌کند و ارزشمند است.
این کارگردان در پایان صحبت‌هایش گفت: به طور کلی، این تفاوت‌ها نشان می‌دهند که تئاتر، به عنوان یک هنر زنده و تعاملی، می‌تواند بازتاب‌دهنده تنوع و پیچیدگی زندگی انسانی باشد و به هر تماشاگر فرصت دهد تا بر اساس دیدگاه‌ها و تجربه‌های شخصی خود با اثر ارتباط برقرار کند.