به گزارش خبرنگار مهر، نمایش «کمی شبیه تئاتر» به نویسندگی و کارگردانی میثم زندی و با حضور فاطمه زندی و داریوش رشادت از ۱۱ آبان در سالن قشقایی مجموعه تئاتر شهر روی صحنه می‌رود.
در خلاصه داستان این اثر نمایشی چنین آمده است:
«دختر: تو اجرای این نمایش، تلفن همراه خودتونو خاموش نکنید و فقط سایلنت کنین. شما می‌تونید بدون اینکه همراهان و تماشاگران دیگه رو اذیت کنید به پیام هاتون جواب بدین.
پسر: اگه خوردنی و نوشیدنی هم به همراه دارید می‌تونید استفاده کنید، مشکلی نیست به ما هم تعارف کنین، به شخصه توی اجرا، همیشه گرسنمه.
دختر: در طول نمایش، اگه خواستید برای کار ضروری از سالن خارج بشید، هیچ ایرادی نداره. البته برگشتن شما به سالن هم هیچ ایرادی نداره، فقط یادتون باشه باعث ناراحتی مخاطبا نشین.
پسر: مشارکت و تعامل شما در اجرای این نمایش خیلی اهمیت داره.
دختر: برخی از اپیزودها با همراهی و بازی شما تماشاگرای عزیز اجرا می‌شه. امیدواریم با کمک همدیگه اجرای خوبی داشته باشیم.»
فاطمه زندی بازیگر «کمی شبیه تئاتر» درباره حضور خود در این اثر نمایشی گفت: این پروژه برای من در امتداد زندگی هنری‌ام از دوران کودکی تا به امروز قرار دارد. من از ۶ سالگی به صورت حرفه‌ای و شبانه‌روزی در کنار برادرم، میثم زندی در حرفه بازیگری مشغول به کار هستم. نمایش «کمی شبیه تئاتر»، کلاژی از آثار مختلف وی است که خودم در اکثر آن نمایش‌ها حضور داشته‌ام. بیش از ۲۰ سال، در اکثر آثار نمایشی برادرم حضور داشته‌ام و اگر خدا بخواهد تا پایان عمر این راه ادامه دارد. برای من این نمایش مرور و کلاژی از ۲ دهه تجربه من در دنیای بازیگری است.
وی ادامه داد: تجربه همکاری با میثم زندی، برای من همیشه منحصر به فرد بوده و هست. شبیه به هیچکدام از تجربه‌های دیگر در تئاتر نیست. تمرین‌های وی کلاس درس است و به معنای واقعی، تئاتر مثل یک ضرورت فرهنگی دنبال می‌شود. مواجهه با نقش به مثابه روبه‌رو شدن با منِ درونی و برتر است. فلسفه، حکمت، شعر و ادبیات، نشانه‌شناسی، جامعه‌شناسی، معماری و سایر هنرها، همراه همیشگی تمرین‌های ما است. جدا از همه این‌ها در تمرین هر روز به دنبال کشف جدید برای کاراکتر و نمایش هستیم و اگر این اتفاق در بازیگر از این جلسه تا جلسه بعد رخ ندهد، حتماً قبل از شروع تمرین، حسی شبیه به حس شاگردی را خواهد داشت که بدون انجام تکلیف به مدرسه آمده است.
زندی درباره نقش خود در «کمی شبیه تئاتر» توضیح داد: نقش دختری را ایفا می‌کنم که عاشق بازیگری است و سال‌ها است در تئاتر کار می‌کند. شاید بهتر است بگویم این نقش، خودم هستم. برش‌هایی از زندگی پشت صحنه من که در تئاتر داشتم همه به شکلی در حال تکرار است و این تکرار، فقط تکرار و بازی نیست؛ شبیه زندگی و کاووشی است که آگاهانه آن را انجام می‌دهید.
بازیگر نمایش «کمی شبیه تئاتر» درباره روند شکل‌گیری نقش خود در این اثر نمایشی، یادآور شد: با اینکه این نمایش ۸ برش از نمایش‌های مختلف است و گاه بازیگر فکر می‌کند رسیدن به این کاراکترها در نمایش خیلی راحت است اما در عمل بسیار سهل و ممتنع نیست. در عین سادگی و آسانی، پیچیده و سخت است. روایت غیرخطی، موقعیت‌ها و شخصیت‌های مختلف، از ویژگی‌هایی است که کار را برای بازیگر پیچیده می‌کند. سه ماه تمرین داشتیم و زمان گذشت تا به آن‌چه در ذهن داشتم و مدنظر کارگردان بود، برسم و هر لحظه و هنوز هم در حال واکاوی و جستجو و مواجهه با لایه‌های درونی‌تر این نقش‌ها هستم. این اثر در بخشی از رویدادهای خود در تعامل با تماشاگران ساخته می‌شود و این آمادگی ذهنی و معنایی برای هر شب از اجرا و در مواجهه با مخاطبان متفاوت، باید حفظ شود.
وی درباره دیگر فعالیت‌های خود در عرصه فرهنگ و هنر، اظهار کرد: من مدیر آموزش و مدرس بازیگری هستم و نزدیک به یک دهه است به صورت حرفه‌ای در حال تربیت هنرجویان بازیگری هستم و امرار معاش و درآمدم نیز از راه بازیگری و آموزش آن است.
این بازیگر تئاتر در پایان صحبت‌هایش متذکر شد: تئاتر مسئله و دغدغه جدی فرهنگی در کشور ما نیست. جامعه محدودی در یک دایره بسته، مشغول فعالیت تئاتری هستند و کمترین نقش برای داد و ستد فرهنگی برای این جامعه در نظر گرفته می شود. سال‌ها است زیرساخت‌های تئاتر هیچ توسعه‌ای پیدا نکرده و بلکه فرسوده‌تر هم شده است. بودجه تئاتر بسیار ناچیز است. سطح علمی دانشگاه‌ها در رشته تئاتر، بسیار پایین است و فارغ التحصیلان به تناسب آن آموزش، از سطح کیفی مناسبی برخوردار نیستند. همه این‌ها چشم‌انداز مناسبی را نشان نمی‌دهد مگر اینکه دولت یک تصمیم جدی برای اصلاح این امور در حوزه تئاتر بگیرد.