خبرگزاری مهر، گروه فرهنگ و ادب _ طاهره طهرانی: در حاشیه اجلاس «زبان فارسی، میراث مشترک معنوی» که اوایل هفته در نیشابور و مشهد برگزار شد، با تنی چند از اساتید دانشگاه‌های کشورهای پاکستان، عراق و افغانستان صحبت کردیم و خواستیم ابیاتی از حافظ برایمان بخوانند.
غزلی که خانم انبر یاسمین از دانشگاه نومل اسلام آباد پاکستان انتخاب کرد، این غزل بود:
یوسف گمگشته باز آید به کنعان غم مخور
کلبه احزان شود روزی گلستان غم مخور
صلاح الدین جامی از دانشگاه هرات در افغانستان، این غزل را خواند: دلم رمیده لولی وشیست شورانگیز
مریم جواد کاظم از دانشگاه واسط عراق، که به زبانهای کردی و عربی و فارسی مسلط است؛ این غزل حافظ را خواند که به غزل آفرینش معروف است: دوش دیدم که ملائک در میخانه زدند
محمد داوود منیر از دانشگاه هرات در افغانستان، تفالی به دیوان حافظ زد و این غزل آمد: دلا بسوز که سوز تو کارها بکند
میثم الدغلاوی از دانشگاه بصره در عراق، غزلی ملمع از حافظ خواند با این مطلع:
سُلَیمیٰ مُنذُ حَلَّت بِالْعراقِ
أُلاقی مِن نَواها ما أُلاقی
و در بخش بعدی برداشت عارفانه خود از این غزل خواجه شیراز را مطرح کرد.
رمضان بامری از دانشگاه کراچی در پاکستان که خود از قوم بلوچ است و نویسنده کتاب تاریخ و ادبیات زبان بلوچی نیز هست، دو بیت از حافظ شیرازی که از بر بود را خواند:
اگر آن ترک شیرازی به دست آرد دل ما را
به خال هندویش بخشم سمرقند و بخارا را