خبرگزاری مهر - گروه ورزشی - محمد بیرامی: تنها ۱۵ سال سن داشت که وارد اردوی تیم ملی کاراته شد. شاید آن زمان کسی فکر نمی‌کرد که این نوجوان ترکه ای ایلامی ۲۰ سال در کاراته ایران تداوم داشته باشد، مدال‌های متعدد و رنگارنگی از بزرگترین تورنمنت‌های دنیا کسب کند و حتی سال ۲۰۲۲ عنوان بهترین کاراته کای دنیا در وزن ۸۴- کیلوگرم را از آن خود کند.
ذبیح الله پورشیب سرگروه کاراته ایران چهارشنبه گذشته پس از سال‌ها حضور در ترکیب ثابت تیم ملی و کسب نزدیک به ۵۰ مدال طلا، نقره و برنز در مراسمی باشکوه برای آخرین بار لباس مبارزه پوشید و از دنیای قهرمانی خداحافظی کرد.
بدون شک مبارزات دیدنی و جذاب این کاراته کا به خصوص زمانی که تکنیک‌های زیبا اجرا می‌کرد، امتیاز می‌گرفت و با صدای بلند «پورشیب» را فریاد می‌زد، از یاد دوستداران کاراته نخواهد رفت.
مرد پرافتخار کاراته ایران پس از خداحافظی از مبارزه در این رشته در گفت و گو با خبرنگار مهر مرور مختصری داشت بر ۲۰ سال حضور در سطح اول کاراته و موفقیت هایی که برای ایران کسب کرد.
طلای قهرمانی کشور و آغاز راه
سال ۱۳۸۳ در مسابقات قهرمانی کشور موفق به کسب مدال طلا شدم و با این طلا جواز حضور در اردوهای تیم ملی را به دست آوردم و پس از آن نیز به لباس مقدس تیم ملی رسیدم. لباسی که تا همین چند ماه قبل هم بر تن داشتم و امروز بعد از نزدیک به ۲۰ سال از تیم ملی خداحافظی کردم. شکرگزار خداوند متعال هستم که در تمام این سال‌ها برای کشور عزیزم ایران و برای کاراته ایران عناوینی کسب کردم و امیدوارم توانسته باشم ذره‌ای دل مردم و جامعه کاراته را شاد کرده باشم.
سختی‌های این مسیر طولانی
مسیر موفقیت سختی‌های خاص خود را دارد و بدون طی کردن مراحل دشوار رسیدن به موفقیت محال است. شرایط سخت روحی، روانی و جسمی را باید تجربه کرد. قهرمانان و در کل افراد موفق گذشته آسانی نداشته‌اند. برخی‌ها به دلیل همین سختی‌ها خیلی زود کنار کشیدند. ولی آنجا لذت دو چندانی دارد که این مسیر سخت را تحمل کرده، دوام آورده و به نوعی ماندگار شوی.
ناامیدی در من جایی ندارد
در این مسیر سخت و طولانی هیچگاه نا امید نشدم، همیشه شرایط سخت را تحمل کردم، به قول معروف بارها و بارها به مو رسید ولی پاره نشد. توکلم به خدا بود و تلاش می‌کردم و معتقدم بودم اگر خواست یکتای بی همتا باشد، از این چالش به سلامت عبور می‌کنم، چرا که لطف و عنایت خداوند همیشه شامل حال من بوده و من در این راه فقط تمرین کردم و سختی‌ها را پشت سر گذاشتم. در هیچ میدانی کم کاری نکردم و در باخت و پیروزی شکرگزار خداوند بوده‌ام.
طعم متفاوت این دو مدال
تمام مدال‌ها و لحظات پیروزی‌ها برای من شیرین و خود به تنهایی خاطره‌ای جذاب است. هر مدال و موفقیت در زمان خاص خود اتفاق افتاده و حلاوت خاصی داشته است، اما بازی‌های آسیایی ۲۰۱۰ و بازی‌های جهان ۲۰۱۷ که دو مدال طلا کسب کردم، خیلی لذت بخش بود. چرا که خیلی‌ها امید نداشتند من طلا کسب کنم و با شرایط سختی برای این دو مدال طی کردم. مدال‌های زیادی را کسب کردم ولی این دو مدال خیلی به دلم نشست و فراموش نشدنی است.
اهمیت زندگی حرفه‌ای
ورزش قهرمانی هم بخشی از زندگی شخصی است، ولی وقتی از حال و هوای ورزش قهرمانی فاصله گرفتی، طبیعی است که وقت بیشتری را صرف خودت می‌کنی، کسانی که از نزدیک کنار من بودند دیدند و شاهد هستند که چطور زندگی کردم. زندگی حرفه‌ای در ورزش قهرمانی بسیار سخت است، کار هر کسی نیست، باید از خیلی مسائل عبور کرد تا به هدفی که برای زندگی خودت تعریف کرده‌ای برسی، جایگاه یک قهرمان خیلی اهمیت دارد و باید از آن مراقبت کرد و این کار را دو چندان دشوار می‌کند. در واقع نوع و شیوه زندگی است که باعث می‌شود که چه مدالی کسب کنی، دوام داشته باشی، بتوانی در شرایط بسیار سخت و حساس خود را کنترل کنی و در کل باعث می‌شود که پیچ‌های خطرناک ورزش حرفه‌ای را به سلامت عبور کنی یا...
از تاتامی دور نمی‌شوم
بدون شک کار اجرایی را بیشتر دوست دارم و در مدیریت ورزش نیز تحصیل کرده‌ام، ولی اینکه بخواهم از تاتامی کاراته دور شوم، خیر. من همین الان هم هفته‌ای چند جلسه تمرین کاراته دارم. ۲۰ سال در سطح اول کاراته دنیا مبارزه کرده‌ام و و زمانی اگر بخواهم نکته‌ای را در بخش فنی به مربی یا کاراته کایی بگویم، اگر به روز نباشم برای من خوب نیست، حتی اگر بخواهم به لحاظ فنی در بخش مدیریتی تصمیمی اتخاذ کنم باید حتماً با کاراته روز دنیا پیش رفته و به نوعی شرایط را لمس کنم و بتوانم رفتار صحیحی را داشته باشم. من کنار مدیریت، در بخش فنی حضور دارم.
سخن پایانی و تشکر
تشکر می‌کنم از تمام کسانی که در این مدت ۲۰ ساله کنار من بودم، شکرگزار خداوند هستم که همیشه من را حمایت کرد، دوستان نزدیک خودم که انرژی و انگیزه دادند، قدردان زحمات مربی خودم استاد کریمی راد از ایلام و تمامی مربیانی که در این سال‌ها در باشگاه و تیم‌های ملی به عنوان سرمربی، مربی و بدنساز با آنها کار کردم، هستم، دست همه آنها را می بوسم، اسم نمی برم که خدای ناکرده کسی از قلم نیفتند، کاراته کاهایی که در این سال‌ها کنار من در تیم‌های باشگاهی و ملی بودند. از جامعه کاراته و اصحاب رسانه که در این سال‌ها همیشه واقعاً کنارم بودند، در باخت‌ها روحیه دادند و در بردها انگیزه، انتقادات سازنده داشتند و در کل افرادی که خارج از تاتامی بودند و به ما حال خوب دادند همین حس خود باعث شد بیشتر تلاش کنیم برای خوشحالی مردم که همیشه انگیزه دادند.